We gaan even een beetje terug in de tijd. Ik meen juni 1997 in Las Vegas. Het was Malik Abdul Aziz alias Iron Mike en beter bekend onder zijn werkelijke naam Mike Tyson. Hij mocht in de ring met Evander Holyfield voor de WBA wereldtitel boksen. Hij moet destijds ontzettend lastige kinderen gehad hebben, een vrouw die hem de Allah-ganselijke tijd tergde en/of is ie toen te vaak geslachtofferd geweest in ripdeals, toen ie voor z’n witte poeder ging shoppen. In elk geval zat ie toen niet lekker in z’n vel. Vanwaar deze opsomming? Misschien wel om te achterhalen, waarom hij in de derde ronde van bovengenoemd titelgevecht zich in een mum van tijd wist te ontpoppen als een kannibaal in spé. Hij stond al aardig bekend om zijn niet al te brave escapades in zijn privé-leven, doch hij wist vriend en vijand over de hele wereld onprettig te verrassen met het bijten van een stuk uit Evander Holyfield zijn oor. Commotie alom. De bokswereld in rep en roer. De sportwereld in rep en roer. Kortom ultieme schande en Iron Mike kreeg een forse boete en een jaar lang werd hij geschorst door de World Boxing Association. Hij mocht nergens meer in de ring komen.
Je zou denken, dat die gebeurtenis toch wel als een absolute “leringh ende vermaeck” kon worden gezien. En dan uiteraard met de nadruk op “leringh”. Maar nog niet zo lang geleden deed zich weer een ongewenst orthodontisch manifest voor. Nota bene op de Olympische Spelen in Peking. Het was in augustus 2008, tijdens een kwartfinale bokswedstrijd, tussen de Tadzjiekse Dzjakhon Kurbanov en de Kazachstaanse Yerkebulan Shynaliyev. Met nog 17 seconden te gaan en een achterstand van een 10-6, kreeg Kurbanov een rammelende maag en wilde hij coûte que coûte zijn honger stillen met een lekker stukje nek van zijn opponent Shynaliyev. Kurbanov werd onmiddellijk gediskwalificeerd door de scheidsrechter. Hij werd zelfs daarna uitgesloten voor vervolgdeelname aan Olympische Spelen en heeft hij ook de nodige aantekeningen gehad bij diverse boksfederaties.
Natuurlijk zouden we ons schuldig kunnen maken aan een stukje generaliserend denken. Zo in de trant van; “tsja, het blijft wel een agressieve sport, dat boksen”. Nou Nederland, na afgelopen weekend kon eenieder daar heerlijk van wakker geschud worden. Enerzijds lach je je boks van je reet af, doch anderzijds is het toch eigenlijk diep bedroefd gesteld. De voetbalsport. Jawel, de voetbalsport. Vorige week werd door een camera een shot opgevangen, waarbij zich symptomen voor deden van pacman-gedrag. Een speler maakte toen een happende beweging naar de wang van een tegenstander. Maar feitelijk werd er niet veel aandacht gegeven aan dit akkefietje. Nee, de werkelijke aandacht werd opgeëist door een kantelende speler bij een evenzo kantelende voetbalclub. Gisteren was de topper tussen Ajax en PSV in de Arena te Amsterdam. In blessuretijd, werd in de 92ste minuut voetbalminnend Nederland niet bepaald getrakteerd op goddelijk voetbal. Maar ach, daar slaagde de thuisspelende club al een behoorlijk aantal weken niet meer in. Op een “onbewaakt” ogenblik moet Luis Suarez behoorlijk in zijn frustraties verzwolgen geraakt zijn, daar hij meende Otman Bakal te zien als een hapklaar brokje. Zijn toch al niet al te kleine gebit joeg hij als een “sneaky Jaws” zonder scrupules in het sleutelbeen van Bakal. De scheidsrechter had het niet gezien, maar de rest van Nederland wel. Met enig eufemisme kan gezegd worden, dat het toch wel enigszins van de pot gerukt is, dat zulke escapades zich nu ook voordoen op de profvoetbalvelden.
Enfin, dat behoeft eigenlijk ook geen verdere uitleg meer, maar mijn grootste verbazing was wel de gelatenheid van de belaagde beknaagde voetballer. Nog geen paar minuten later loopt ie handschuddend en vriendelijk pratend met “monsieur cannibale” van het veld af. In feite zou ik dit wel toejuichen, indien er problemen waren geweest, die te wijten waren aan lompheid, hardheid, onbesuisdheid of andere oorzaken, die WEL inherent zijn aan het HEDENDAAGSE voetbal. Maar bijten??!!??!! Ik moet zeggen, dat het wel een staaltje van vergevingsgezindheid was, wat Otman Bakal ten toon spreidde achteraf. Zelfs na de wedstrijd, tijdens een kort interview, was hij de mildheid zelve. Ik kon er even geen touw meer aan vast knopen. Was er dan helemaal niks gebeurd?
Om nog niet te spreken over de club, waarbij meneer Suarez voetbalt, waar de bagatellen niet aan te slepen waren in de uitleg van de bijtpartij. Niet zeiken, hij speelt morgen gewoon mee in de champions league tegen Real Madrid. En dan wil ik het al helemaal niet meer hebben over de media. En met name niet over al die ontzettende wijsneuzen, die bijsnabbelen in diverse voetbalprogramma’s op TV. Een enkeling, die duidelijk en onomwonden durft aan te geven, dat “Jaws” aan de schandpaal moet, maar daarentegen te veel pappende en nathoudende bagatelkotsers. Het moet niet gekker worden. Als je het op de keper neemt, dan is er toch wel op een latente manier een bepaalde heiligverklaring geslopen in de voetballerij. Dat merk je al een lange tijd in de verharde manifesten van met name vele profvoetballers, waarbij dogen hoogtij viert bij scheidsrechters. Waarschijnlijk leunen ze nog graag op een hele oude statement, t.w. het trachten te voorkomen de wedstrijd kapot te fluiten. Maar dat doen ze dan ook frequent op een onbeholpen en klungelige manier. De stumpers. Maar nogmaals, bijten??!!??!!
De World Boxing Association, alle hieraan gelieerde boksfederaties en het Internationaal Olympisch Comité wisten er goed raad mee. Met de bijtertjes. Een jaar schorsing en de nodige boetes daarbij. Nou KNVB! Laat maar eens zien, dat je ook ballen hebt. En ook de UEFA en met name de zakkenvullende witteboordencriminelen van de FIFA. Laat maar eens zien of jullie nog behoorlijke reglementen herbergen en of jullie nog reten durven te schoppen. Oh ja, even voor de goede orde, we hadden het nu over de van de pot gerukte profvoetballers, die tegenstanders bijten.
Laat de bagatel niet de rede ondersneeuwen, anders zal het een oneindig verbeten strijd worden van niet meer dan zakelijke belangen, waarbij profvoetbal alleen maar verwordt tot grofvoetbal. De echte liefhebber blijft dan voortaan weg. Dat voelen de noodlijdende clubs reeds, ook al weigeren zij dat te wijten aan HUN verharde cultuur van ONZE volkssport nummer 1. Een verbeten strijd tegen de realiteit. Ach ja, vooral door blijven bijten dan. En eens de tanden stuk.
© pamlenez
22-11-2010
maandag 22 november 2010
vrijdag 5 november 2010
Haar naam is Laura
Weet u het nog? Haar naam is Laura, een hele lieve meid, die van zeilen houdt. Laura Dekker, de toen nog 13 jarige dochter van de gescheiden ouders, moeder Babs Müller en vader Dick Dekker. Laura gaf ongeveer in augustus 2009 aan graag solo de wereld rond te willen zeilen. Zij zou graag een wereldrecord willen vestigen, t.w. de jongste wereldzeilster ooit te worden. Een nobel en gewaagd streven, maar daarentegen kon het feitelijk niet zomaar gezien worden als stoere ongebreidelde taal van een “zeebonkin in de grondverf”.
Toen het eenmaal in het nieuws kwam, begonnen bepaalde mallotige instanties zich ermee te bemoeien. Raad voor de Kinderbescherming, Buro’s Jeugdzorg, een aantal rechters, kinder- en jeugdpsychologen en zo nog meer van die hypochondrie stimulerende instanties. U weet wel, van die gesubsidieerde werkverschaffende bolwerkjes, waar men te vaak gezond denkende en zinnig handelende mensen tracht om te boetseren en te degraderen tot “toch eigenlijk wel mentaal en lichamelijk niet volledig bekwame wezentjes”. “Wezentjes” die te vaak dan onnodig onder toezicht worden gesteld en waarbij hun autonome denken en handelen grotendeels worden ontnomen.
Zo heeft Laura Dekker ook de bizarre paden moeten bewandelen van de ene instantie naar de andere en terug. Al die “geletterde” landrotten hebben haar het water tot haar lippen laten stijgen. Pa en ma Dekker waren gescheiden en daarbij kon het dus niet uitgesloten worden, dat beiden een verschillende kijk hadden op de plannen van hun dochter. Vader had er het nodige vertrouwen in en moeder zag alleen ijsberen op de waterweg, gezien de leeftijd en het mentale vermogen van Laura. Niet ten aanzien van haar kennis en kunde om de wereldzeereis te kunnen volbrengen. Enfin, in elk geval zagen de Raad voor de Kinderbescherming en de Buro’s Jeugdzorg daarin een moment suprème om hun vooringenomen, gekunstelde en vaak met faalangst gelardeerde manifesten weer eens onverdroten ten toon te spreiden in de media. Het blindelings naar de klote helpen van een gewoon mens kon in volledig legale sfeer wederom aanvangen.
Moet je eigenlijk nagaan, dat Laura in Nieuw Zeeland op kabbelend water geboren is. Ja werkelijk, ze schijnt op een boot in een haven in Whangarei te Down Under geboren te zijn, terwijl haar ouders ……… jawel ……… op wereldzeereis waren. Haar eerste vier levensjaren heeft ze dan ook werkelijk op de boot en op zee doorgebracht. Laura heeft gewoon zout water in haar aderen.
Maar Laura had nog nooit zo zout gegeten als in de periode, toen die mallotige instanties zich er mee gingen bemoeien. Doch ondanks de onnodig angstige trauma aanpratende zielenknijpers, bleek ze een vastberaden, zelfverzekerde stabiele intelligente jongedame te zijn, die in haar gedrag en communiceren de nodige blijk had gegeven van een meid, die weet wat ze doet en waar ze mee bezig is.
Enfin, na een jaar geleuter kon de toen 14 jarige Laura dan eindelijk het ruime sop kiezen. Ze verliet begin augustus 2010 met haar boot Guppy het betuttelende en doodknuffelende Nederland om naar Portugal te gaan en van daaruit is ze eind augustus vertrokken om de woelige baren der wereldzeeën te gaan trotseren.
En hoe gaat het nu met haar? Ze is onderwijl 15 jaar geworden en naar mijn bescheiden mening gaat het zeer goed met haar. Overtuig uzelf maar middels haar schitterend opgezette website http://www.lauradekker.nl/ en haar evenzo mooie hyvessite http://solozeilster.hyves.nl/ . De enige strijd, die ze nog moet aangaan is tegen Jessica Watson, de huidige recordhoudster uit Australië, die op 17 jarige leeftijd haar wereldzeereis redelijk recent heeft volbracht. Om het één en ander niet te onderschatten heeft Laura de thans 17 jarige Amerikaanse Abigail Sunderland als reminder en voorbeeld, die ook haar solo wereldzeereis had aangevangen en van plan was het op een typische Amerikaanse megalomane wijze in 6 maanden te realiseren. Storm en defect materiaal hadden Abby zwaar de das omgedaan en moest ze gered worden ter voorkoming van een ongewenst zeevrouwsgraf. Laura zal moeten trachten haar immense zeiltocht voor 20 september 2012 te voltooien, daar ze dan 17 jaar wordt. Zolang ze haar Nederlandse Nieuw Zeeuwse nuchterheid behoudt moet het wel kunnen lukken. Ach Laura, laat je eigen niet gek maken. Een voorspoedige reis en uiteraard een behouden thuiskomst. En Nederland?! Sus maar weer lekker in slaap. Onder die deken van betutteling.
© pamlenez
04-11-2010
Toen het eenmaal in het nieuws kwam, begonnen bepaalde mallotige instanties zich ermee te bemoeien. Raad voor de Kinderbescherming, Buro’s Jeugdzorg, een aantal rechters, kinder- en jeugdpsychologen en zo nog meer van die hypochondrie stimulerende instanties. U weet wel, van die gesubsidieerde werkverschaffende bolwerkjes, waar men te vaak gezond denkende en zinnig handelende mensen tracht om te boetseren en te degraderen tot “toch eigenlijk wel mentaal en lichamelijk niet volledig bekwame wezentjes”. “Wezentjes” die te vaak dan onnodig onder toezicht worden gesteld en waarbij hun autonome denken en handelen grotendeels worden ontnomen.
Zo heeft Laura Dekker ook de bizarre paden moeten bewandelen van de ene instantie naar de andere en terug. Al die “geletterde” landrotten hebben haar het water tot haar lippen laten stijgen. Pa en ma Dekker waren gescheiden en daarbij kon het dus niet uitgesloten worden, dat beiden een verschillende kijk hadden op de plannen van hun dochter. Vader had er het nodige vertrouwen in en moeder zag alleen ijsberen op de waterweg, gezien de leeftijd en het mentale vermogen van Laura. Niet ten aanzien van haar kennis en kunde om de wereldzeereis te kunnen volbrengen. Enfin, in elk geval zagen de Raad voor de Kinderbescherming en de Buro’s Jeugdzorg daarin een moment suprème om hun vooringenomen, gekunstelde en vaak met faalangst gelardeerde manifesten weer eens onverdroten ten toon te spreiden in de media. Het blindelings naar de klote helpen van een gewoon mens kon in volledig legale sfeer wederom aanvangen.
Moet je eigenlijk nagaan, dat Laura in Nieuw Zeeland op kabbelend water geboren is. Ja werkelijk, ze schijnt op een boot in een haven in Whangarei te Down Under geboren te zijn, terwijl haar ouders ……… jawel ……… op wereldzeereis waren. Haar eerste vier levensjaren heeft ze dan ook werkelijk op de boot en op zee doorgebracht. Laura heeft gewoon zout water in haar aderen.
Maar Laura had nog nooit zo zout gegeten als in de periode, toen die mallotige instanties zich er mee gingen bemoeien. Doch ondanks de onnodig angstige trauma aanpratende zielenknijpers, bleek ze een vastberaden, zelfverzekerde stabiele intelligente jongedame te zijn, die in haar gedrag en communiceren de nodige blijk had gegeven van een meid, die weet wat ze doet en waar ze mee bezig is.
Enfin, na een jaar geleuter kon de toen 14 jarige Laura dan eindelijk het ruime sop kiezen. Ze verliet begin augustus 2010 met haar boot Guppy het betuttelende en doodknuffelende Nederland om naar Portugal te gaan en van daaruit is ze eind augustus vertrokken om de woelige baren der wereldzeeën te gaan trotseren.
En hoe gaat het nu met haar? Ze is onderwijl 15 jaar geworden en naar mijn bescheiden mening gaat het zeer goed met haar. Overtuig uzelf maar middels haar schitterend opgezette website http://www.lauradekker.nl/ en haar evenzo mooie hyvessite http://solozeilster.hyves.nl/ . De enige strijd, die ze nog moet aangaan is tegen Jessica Watson, de huidige recordhoudster uit Australië, die op 17 jarige leeftijd haar wereldzeereis redelijk recent heeft volbracht. Om het één en ander niet te onderschatten heeft Laura de thans 17 jarige Amerikaanse Abigail Sunderland als reminder en voorbeeld, die ook haar solo wereldzeereis had aangevangen en van plan was het op een typische Amerikaanse megalomane wijze in 6 maanden te realiseren. Storm en defect materiaal hadden Abby zwaar de das omgedaan en moest ze gered worden ter voorkoming van een ongewenst zeevrouwsgraf. Laura zal moeten trachten haar immense zeiltocht voor 20 september 2012 te voltooien, daar ze dan 17 jaar wordt. Zolang ze haar Nederlandse Nieuw Zeeuwse nuchterheid behoudt moet het wel kunnen lukken. Ach Laura, laat je eigen niet gek maken. Een voorspoedige reis en uiteraard een behouden thuiskomst. En Nederland?! Sus maar weer lekker in slaap. Onder die deken van betutteling.
© pamlenez
04-11-2010
Abonneren op:
Posts (Atom)