We gaan even een beetje terug in de tijd. Ik meen juni 1997 in Las Vegas. Het was Malik Abdul Aziz alias Iron Mike en beter bekend onder zijn werkelijke naam Mike Tyson. Hij mocht in de ring met Evander Holyfield voor de WBA wereldtitel boksen. Hij moet destijds ontzettend lastige kinderen gehad hebben, een vrouw die hem de Allah-ganselijke tijd tergde en/of is ie toen te vaak geslachtofferd geweest in ripdeals, toen ie voor z’n witte poeder ging shoppen. In elk geval zat ie toen niet lekker in z’n vel. Vanwaar deze opsomming? Misschien wel om te achterhalen, waarom hij in de derde ronde van bovengenoemd titelgevecht zich in een mum van tijd wist te ontpoppen als een kannibaal in spé. Hij stond al aardig bekend om zijn niet al te brave escapades in zijn privé-leven, doch hij wist vriend en vijand over de hele wereld onprettig te verrassen met het bijten van een stuk uit Evander Holyfield zijn oor. Commotie alom. De bokswereld in rep en roer. De sportwereld in rep en roer. Kortom ultieme schande en Iron Mike kreeg een forse boete en een jaar lang werd hij geschorst door de World Boxing Association. Hij mocht nergens meer in de ring komen.
Je zou denken, dat die gebeurtenis toch wel als een absolute “leringh ende vermaeck” kon worden gezien. En dan uiteraard met de nadruk op “leringh”. Maar nog niet zo lang geleden deed zich weer een ongewenst orthodontisch manifest voor. Nota bene op de Olympische Spelen in Peking. Het was in augustus 2008, tijdens een kwartfinale bokswedstrijd, tussen de Tadzjiekse Dzjakhon Kurbanov en de Kazachstaanse Yerkebulan Shynaliyev. Met nog 17 seconden te gaan en een achterstand van een 10-6, kreeg Kurbanov een rammelende maag en wilde hij coûte que coûte zijn honger stillen met een lekker stukje nek van zijn opponent Shynaliyev. Kurbanov werd onmiddellijk gediskwalificeerd door de scheidsrechter. Hij werd zelfs daarna uitgesloten voor vervolgdeelname aan Olympische Spelen en heeft hij ook de nodige aantekeningen gehad bij diverse boksfederaties.
Natuurlijk zouden we ons schuldig kunnen maken aan een stukje generaliserend denken. Zo in de trant van; “tsja, het blijft wel een agressieve sport, dat boksen”. Nou Nederland, na afgelopen weekend kon eenieder daar heerlijk van wakker geschud worden. Enerzijds lach je je boks van je reet af, doch anderzijds is het toch eigenlijk diep bedroefd gesteld. De voetbalsport. Jawel, de voetbalsport. Vorige week werd door een camera een shot opgevangen, waarbij zich symptomen voor deden van pacman-gedrag. Een speler maakte toen een happende beweging naar de wang van een tegenstander. Maar feitelijk werd er niet veel aandacht gegeven aan dit akkefietje. Nee, de werkelijke aandacht werd opgeëist door een kantelende speler bij een evenzo kantelende voetbalclub. Gisteren was de topper tussen Ajax en PSV in de Arena te Amsterdam. In blessuretijd, werd in de 92ste minuut voetbalminnend Nederland niet bepaald getrakteerd op goddelijk voetbal. Maar ach, daar slaagde de thuisspelende club al een behoorlijk aantal weken niet meer in. Op een “onbewaakt” ogenblik moet Luis Suarez behoorlijk in zijn frustraties verzwolgen geraakt zijn, daar hij meende Otman Bakal te zien als een hapklaar brokje. Zijn toch al niet al te kleine gebit joeg hij als een “sneaky Jaws” zonder scrupules in het sleutelbeen van Bakal. De scheidsrechter had het niet gezien, maar de rest van Nederland wel. Met enig eufemisme kan gezegd worden, dat het toch wel enigszins van de pot gerukt is, dat zulke escapades zich nu ook voordoen op de profvoetbalvelden.
Enfin, dat behoeft eigenlijk ook geen verdere uitleg meer, maar mijn grootste verbazing was wel de gelatenheid van de belaagde beknaagde voetballer. Nog geen paar minuten later loopt ie handschuddend en vriendelijk pratend met “monsieur cannibale” van het veld af. In feite zou ik dit wel toejuichen, indien er problemen waren geweest, die te wijten waren aan lompheid, hardheid, onbesuisdheid of andere oorzaken, die WEL inherent zijn aan het HEDENDAAGSE voetbal. Maar bijten??!!??!! Ik moet zeggen, dat het wel een staaltje van vergevingsgezindheid was, wat Otman Bakal ten toon spreidde achteraf. Zelfs na de wedstrijd, tijdens een kort interview, was hij de mildheid zelve. Ik kon er even geen touw meer aan vast knopen. Was er dan helemaal niks gebeurd?
Om nog niet te spreken over de club, waarbij meneer Suarez voetbalt, waar de bagatellen niet aan te slepen waren in de uitleg van de bijtpartij. Niet zeiken, hij speelt morgen gewoon mee in de champions league tegen Real Madrid. En dan wil ik het al helemaal niet meer hebben over de media. En met name niet over al die ontzettende wijsneuzen, die bijsnabbelen in diverse voetbalprogramma’s op TV. Een enkeling, die duidelijk en onomwonden durft aan te geven, dat “Jaws” aan de schandpaal moet, maar daarentegen te veel pappende en nathoudende bagatelkotsers. Het moet niet gekker worden. Als je het op de keper neemt, dan is er toch wel op een latente manier een bepaalde heiligverklaring geslopen in de voetballerij. Dat merk je al een lange tijd in de verharde manifesten van met name vele profvoetballers, waarbij dogen hoogtij viert bij scheidsrechters. Waarschijnlijk leunen ze nog graag op een hele oude statement, t.w. het trachten te voorkomen de wedstrijd kapot te fluiten. Maar dat doen ze dan ook frequent op een onbeholpen en klungelige manier. De stumpers. Maar nogmaals, bijten??!!??!!
De World Boxing Association, alle hieraan gelieerde boksfederaties en het Internationaal Olympisch Comité wisten er goed raad mee. Met de bijtertjes. Een jaar schorsing en de nodige boetes daarbij. Nou KNVB! Laat maar eens zien, dat je ook ballen hebt. En ook de UEFA en met name de zakkenvullende witteboordencriminelen van de FIFA. Laat maar eens zien of jullie nog behoorlijke reglementen herbergen en of jullie nog reten durven te schoppen. Oh ja, even voor de goede orde, we hadden het nu over de van de pot gerukte profvoetballers, die tegenstanders bijten.
Laat de bagatel niet de rede ondersneeuwen, anders zal het een oneindig verbeten strijd worden van niet meer dan zakelijke belangen, waarbij profvoetbal alleen maar verwordt tot grofvoetbal. De echte liefhebber blijft dan voortaan weg. Dat voelen de noodlijdende clubs reeds, ook al weigeren zij dat te wijten aan HUN verharde cultuur van ONZE volkssport nummer 1. Een verbeten strijd tegen de realiteit. Ach ja, vooral door blijven bijten dan. En eens de tanden stuk.
© pamlenez
22-11-2010
maandag 22 november 2010
vrijdag 5 november 2010
Haar naam is Laura
Weet u het nog? Haar naam is Laura, een hele lieve meid, die van zeilen houdt. Laura Dekker, de toen nog 13 jarige dochter van de gescheiden ouders, moeder Babs Müller en vader Dick Dekker. Laura gaf ongeveer in augustus 2009 aan graag solo de wereld rond te willen zeilen. Zij zou graag een wereldrecord willen vestigen, t.w. de jongste wereldzeilster ooit te worden. Een nobel en gewaagd streven, maar daarentegen kon het feitelijk niet zomaar gezien worden als stoere ongebreidelde taal van een “zeebonkin in de grondverf”.
Toen het eenmaal in het nieuws kwam, begonnen bepaalde mallotige instanties zich ermee te bemoeien. Raad voor de Kinderbescherming, Buro’s Jeugdzorg, een aantal rechters, kinder- en jeugdpsychologen en zo nog meer van die hypochondrie stimulerende instanties. U weet wel, van die gesubsidieerde werkverschaffende bolwerkjes, waar men te vaak gezond denkende en zinnig handelende mensen tracht om te boetseren en te degraderen tot “toch eigenlijk wel mentaal en lichamelijk niet volledig bekwame wezentjes”. “Wezentjes” die te vaak dan onnodig onder toezicht worden gesteld en waarbij hun autonome denken en handelen grotendeels worden ontnomen.
Zo heeft Laura Dekker ook de bizarre paden moeten bewandelen van de ene instantie naar de andere en terug. Al die “geletterde” landrotten hebben haar het water tot haar lippen laten stijgen. Pa en ma Dekker waren gescheiden en daarbij kon het dus niet uitgesloten worden, dat beiden een verschillende kijk hadden op de plannen van hun dochter. Vader had er het nodige vertrouwen in en moeder zag alleen ijsberen op de waterweg, gezien de leeftijd en het mentale vermogen van Laura. Niet ten aanzien van haar kennis en kunde om de wereldzeereis te kunnen volbrengen. Enfin, in elk geval zagen de Raad voor de Kinderbescherming en de Buro’s Jeugdzorg daarin een moment suprème om hun vooringenomen, gekunstelde en vaak met faalangst gelardeerde manifesten weer eens onverdroten ten toon te spreiden in de media. Het blindelings naar de klote helpen van een gewoon mens kon in volledig legale sfeer wederom aanvangen.
Moet je eigenlijk nagaan, dat Laura in Nieuw Zeeland op kabbelend water geboren is. Ja werkelijk, ze schijnt op een boot in een haven in Whangarei te Down Under geboren te zijn, terwijl haar ouders ……… jawel ……… op wereldzeereis waren. Haar eerste vier levensjaren heeft ze dan ook werkelijk op de boot en op zee doorgebracht. Laura heeft gewoon zout water in haar aderen.
Maar Laura had nog nooit zo zout gegeten als in de periode, toen die mallotige instanties zich er mee gingen bemoeien. Doch ondanks de onnodig angstige trauma aanpratende zielenknijpers, bleek ze een vastberaden, zelfverzekerde stabiele intelligente jongedame te zijn, die in haar gedrag en communiceren de nodige blijk had gegeven van een meid, die weet wat ze doet en waar ze mee bezig is.
Enfin, na een jaar geleuter kon de toen 14 jarige Laura dan eindelijk het ruime sop kiezen. Ze verliet begin augustus 2010 met haar boot Guppy het betuttelende en doodknuffelende Nederland om naar Portugal te gaan en van daaruit is ze eind augustus vertrokken om de woelige baren der wereldzeeën te gaan trotseren.
En hoe gaat het nu met haar? Ze is onderwijl 15 jaar geworden en naar mijn bescheiden mening gaat het zeer goed met haar. Overtuig uzelf maar middels haar schitterend opgezette website http://www.lauradekker.nl/ en haar evenzo mooie hyvessite http://solozeilster.hyves.nl/ . De enige strijd, die ze nog moet aangaan is tegen Jessica Watson, de huidige recordhoudster uit Australië, die op 17 jarige leeftijd haar wereldzeereis redelijk recent heeft volbracht. Om het één en ander niet te onderschatten heeft Laura de thans 17 jarige Amerikaanse Abigail Sunderland als reminder en voorbeeld, die ook haar solo wereldzeereis had aangevangen en van plan was het op een typische Amerikaanse megalomane wijze in 6 maanden te realiseren. Storm en defect materiaal hadden Abby zwaar de das omgedaan en moest ze gered worden ter voorkoming van een ongewenst zeevrouwsgraf. Laura zal moeten trachten haar immense zeiltocht voor 20 september 2012 te voltooien, daar ze dan 17 jaar wordt. Zolang ze haar Nederlandse Nieuw Zeeuwse nuchterheid behoudt moet het wel kunnen lukken. Ach Laura, laat je eigen niet gek maken. Een voorspoedige reis en uiteraard een behouden thuiskomst. En Nederland?! Sus maar weer lekker in slaap. Onder die deken van betutteling.
© pamlenez
04-11-2010
Toen het eenmaal in het nieuws kwam, begonnen bepaalde mallotige instanties zich ermee te bemoeien. Raad voor de Kinderbescherming, Buro’s Jeugdzorg, een aantal rechters, kinder- en jeugdpsychologen en zo nog meer van die hypochondrie stimulerende instanties. U weet wel, van die gesubsidieerde werkverschaffende bolwerkjes, waar men te vaak gezond denkende en zinnig handelende mensen tracht om te boetseren en te degraderen tot “toch eigenlijk wel mentaal en lichamelijk niet volledig bekwame wezentjes”. “Wezentjes” die te vaak dan onnodig onder toezicht worden gesteld en waarbij hun autonome denken en handelen grotendeels worden ontnomen.
Zo heeft Laura Dekker ook de bizarre paden moeten bewandelen van de ene instantie naar de andere en terug. Al die “geletterde” landrotten hebben haar het water tot haar lippen laten stijgen. Pa en ma Dekker waren gescheiden en daarbij kon het dus niet uitgesloten worden, dat beiden een verschillende kijk hadden op de plannen van hun dochter. Vader had er het nodige vertrouwen in en moeder zag alleen ijsberen op de waterweg, gezien de leeftijd en het mentale vermogen van Laura. Niet ten aanzien van haar kennis en kunde om de wereldzeereis te kunnen volbrengen. Enfin, in elk geval zagen de Raad voor de Kinderbescherming en de Buro’s Jeugdzorg daarin een moment suprème om hun vooringenomen, gekunstelde en vaak met faalangst gelardeerde manifesten weer eens onverdroten ten toon te spreiden in de media. Het blindelings naar de klote helpen van een gewoon mens kon in volledig legale sfeer wederom aanvangen.
Moet je eigenlijk nagaan, dat Laura in Nieuw Zeeland op kabbelend water geboren is. Ja werkelijk, ze schijnt op een boot in een haven in Whangarei te Down Under geboren te zijn, terwijl haar ouders ……… jawel ……… op wereldzeereis waren. Haar eerste vier levensjaren heeft ze dan ook werkelijk op de boot en op zee doorgebracht. Laura heeft gewoon zout water in haar aderen.
Maar Laura had nog nooit zo zout gegeten als in de periode, toen die mallotige instanties zich er mee gingen bemoeien. Doch ondanks de onnodig angstige trauma aanpratende zielenknijpers, bleek ze een vastberaden, zelfverzekerde stabiele intelligente jongedame te zijn, die in haar gedrag en communiceren de nodige blijk had gegeven van een meid, die weet wat ze doet en waar ze mee bezig is.
Enfin, na een jaar geleuter kon de toen 14 jarige Laura dan eindelijk het ruime sop kiezen. Ze verliet begin augustus 2010 met haar boot Guppy het betuttelende en doodknuffelende Nederland om naar Portugal te gaan en van daaruit is ze eind augustus vertrokken om de woelige baren der wereldzeeën te gaan trotseren.
En hoe gaat het nu met haar? Ze is onderwijl 15 jaar geworden en naar mijn bescheiden mening gaat het zeer goed met haar. Overtuig uzelf maar middels haar schitterend opgezette website http://www.lauradekker.nl/ en haar evenzo mooie hyvessite http://solozeilster.hyves.nl/ . De enige strijd, die ze nog moet aangaan is tegen Jessica Watson, de huidige recordhoudster uit Australië, die op 17 jarige leeftijd haar wereldzeereis redelijk recent heeft volbracht. Om het één en ander niet te onderschatten heeft Laura de thans 17 jarige Amerikaanse Abigail Sunderland als reminder en voorbeeld, die ook haar solo wereldzeereis had aangevangen en van plan was het op een typische Amerikaanse megalomane wijze in 6 maanden te realiseren. Storm en defect materiaal hadden Abby zwaar de das omgedaan en moest ze gered worden ter voorkoming van een ongewenst zeevrouwsgraf. Laura zal moeten trachten haar immense zeiltocht voor 20 september 2012 te voltooien, daar ze dan 17 jaar wordt. Zolang ze haar Nederlandse Nieuw Zeeuwse nuchterheid behoudt moet het wel kunnen lukken. Ach Laura, laat je eigen niet gek maken. Een voorspoedige reis en uiteraard een behouden thuiskomst. En Nederland?! Sus maar weer lekker in slaap. Onder die deken van betutteling.
© pamlenez
04-11-2010
vrijdag 10 september 2010
De gerede twijfel zegevierend
Een boete, een taakstraf, een gevangenisstraf, Tbs-kliniek, levenslange opsluiting of de doodstraf. De straffen, die in allerlei maten toegepast kunnen worden, naar gelang iemand zich schuldig maakt aan een daad, dat zich bevindt in de bandbreedte van een lichte overtreding tot en met genocide.
Alvorens het predicaat schuldig te kunnen geven en daaropvolgend een juiste strafmaat te bepalen, blijkt eerstens een zeer complex en evenzo heikel proces doorlopen te moeten worden. Het maar al te vaak vermaledijde proces van ons rechtsbestel. Het proces van A tot en met Z, waarbij soms letters achterwege blijven en/of ongerijmde tekens tussen gemoffeld worden.
Er zal dus een vastgesteld wettelijk en gerechtelijk pad bewandeld moeten worden. Of het nu gaat om een kleine overtreding of om een heel groot misdrijf. Dat pad kan bewandeld worden door slachtoffers, daders, getuigen, 112-telefonisten, agenten, rechercheurs, criminaliteitsonderzoekers, psychologen, psychiaters, wetenschappers, misdaadverslaggevers, advocaten, officieren van justitie, procureurs generaal, media, misschien wel door jou en mij en mogelijk door velen meer.
Menigeen kan worden betrokken in een zaak en kan er in de bewijsvoering à charge of à decharge worden bijgedragen. Betrokkenen zijn allen mensen en kunnen in hun betrokkenheid mogelijk ook onderhevig zijn aan menselijk falen en/of ook aan “menselijk” corrumperen. Niets menselijks zal hen vreemd zijn. Aan het einde van dat pad moeten rechters tot een eindoordeel kunnen komen, teneinde ook te kunnen besluiten tot al dan niet een veroordeling en/of strafmaatregel. En voor zover bekend, meen ik, dat rechters ook mensen zijn.
We kennen allemaal het schitterend symbool verbonden aan het rechtsbestel, te weten Vrouwe Justitia. Een geblinddoekte Romeinse godin in een toga met in haar rechterhand een zwaard en in haar linkerhand een weegschaal. Het symbool bij uitstek van een onbevooroordeeld persoon, die alles eerstens goed zal afwegen, alvorens te komen tot een straf. Wat dus vereist wordt, is absolute integriteit en waarheidsgezindheid. Nu weten we, dat in de gerechtelijke behandeling van een overtreding of misdrijf, het menselijk falen en “menselijk” corrumperen behoorlijk gelardeerd kunnen zijn. Als zo’n zaak dan voorgeleid wordt bij de rechter, mag men hopen, dat deze man of vrouw zich ten eerste weet te manifesteren als een echte Vrouwe Justitia.
Kijk! En daar zit ‘m nou de crux. Het is schrikbarend te moeten vernemen in de media, dat er schandalig veel rechters door de mand zijn gevallen. Rechters, die de blinddoek afgedaan hebben, de weegschaal weg hebben gegooid en het zwaard in beide handen onbezonnen vastgehouden hebben. Niet mis te verstane factoren hebben daarin een rol gespeeld, zoals o.a. willekeur, belangenverstrengeling, gewin bij gemanipuleerde uitspraken en vele vormen meer van corruptie en scrupuleloosheid. Het lijdt noch twijfel, noch gerede twijfel, dat hierdoor het tanende gezag van de toga een feit is geworden. In de Romeinse godin kan niet meer worden geloofd.
En de term ‘gerede twijfel’ is feitelijk ook niet meer alleen inherent aan de oordeelsvorming vanuit alle bewijsvoeringen à charge en à decharge. Nee, gerede twijfel is zelfs sterk inherent aan alle deelnemers in de volledige rechtsgang van elke zaak. En zeker ook inherent aan de “zaakdienende” rechter(s). Feitelijk wordt het bijna onmogelijk te kunnen verwachten, dat het recht daadwerkelijk zal zegevieren, want aan gerede twijfel is nauwelijks meer te ontkomen. Zal gerede twijfel blijven zegevieren over het recht? Zal het zegevieren niet meer zijn dan verliezen? Wet en recht, wat niet meer zal zijn dan alleen maar geduldig papier? Aanschouw de wereld en ontdek de gerede twijfel!
Ter gelegenheid van Columnwedstrijd i.k.v. De nacht van Descartes:
– Thema: Het gezag van de toga
van Studium Generale (Universiteit Utrecht)
© pamlenez
08-09-2010
Alvorens het predicaat schuldig te kunnen geven en daaropvolgend een juiste strafmaat te bepalen, blijkt eerstens een zeer complex en evenzo heikel proces doorlopen te moeten worden. Het maar al te vaak vermaledijde proces van ons rechtsbestel. Het proces van A tot en met Z, waarbij soms letters achterwege blijven en/of ongerijmde tekens tussen gemoffeld worden.
Er zal dus een vastgesteld wettelijk en gerechtelijk pad bewandeld moeten worden. Of het nu gaat om een kleine overtreding of om een heel groot misdrijf. Dat pad kan bewandeld worden door slachtoffers, daders, getuigen, 112-telefonisten, agenten, rechercheurs, criminaliteitsonderzoekers, psychologen, psychiaters, wetenschappers, misdaadverslaggevers, advocaten, officieren van justitie, procureurs generaal, media, misschien wel door jou en mij en mogelijk door velen meer.
Menigeen kan worden betrokken in een zaak en kan er in de bewijsvoering à charge of à decharge worden bijgedragen. Betrokkenen zijn allen mensen en kunnen in hun betrokkenheid mogelijk ook onderhevig zijn aan menselijk falen en/of ook aan “menselijk” corrumperen. Niets menselijks zal hen vreemd zijn. Aan het einde van dat pad moeten rechters tot een eindoordeel kunnen komen, teneinde ook te kunnen besluiten tot al dan niet een veroordeling en/of strafmaatregel. En voor zover bekend, meen ik, dat rechters ook mensen zijn.
We kennen allemaal het schitterend symbool verbonden aan het rechtsbestel, te weten Vrouwe Justitia. Een geblinddoekte Romeinse godin in een toga met in haar rechterhand een zwaard en in haar linkerhand een weegschaal. Het symbool bij uitstek van een onbevooroordeeld persoon, die alles eerstens goed zal afwegen, alvorens te komen tot een straf. Wat dus vereist wordt, is absolute integriteit en waarheidsgezindheid. Nu weten we, dat in de gerechtelijke behandeling van een overtreding of misdrijf, het menselijk falen en “menselijk” corrumperen behoorlijk gelardeerd kunnen zijn. Als zo’n zaak dan voorgeleid wordt bij de rechter, mag men hopen, dat deze man of vrouw zich ten eerste weet te manifesteren als een echte Vrouwe Justitia.
Kijk! En daar zit ‘m nou de crux. Het is schrikbarend te moeten vernemen in de media, dat er schandalig veel rechters door de mand zijn gevallen. Rechters, die de blinddoek afgedaan hebben, de weegschaal weg hebben gegooid en het zwaard in beide handen onbezonnen vastgehouden hebben. Niet mis te verstane factoren hebben daarin een rol gespeeld, zoals o.a. willekeur, belangenverstrengeling, gewin bij gemanipuleerde uitspraken en vele vormen meer van corruptie en scrupuleloosheid. Het lijdt noch twijfel, noch gerede twijfel, dat hierdoor het tanende gezag van de toga een feit is geworden. In de Romeinse godin kan niet meer worden geloofd.
En de term ‘gerede twijfel’ is feitelijk ook niet meer alleen inherent aan de oordeelsvorming vanuit alle bewijsvoeringen à charge en à decharge. Nee, gerede twijfel is zelfs sterk inherent aan alle deelnemers in de volledige rechtsgang van elke zaak. En zeker ook inherent aan de “zaakdienende” rechter(s). Feitelijk wordt het bijna onmogelijk te kunnen verwachten, dat het recht daadwerkelijk zal zegevieren, want aan gerede twijfel is nauwelijks meer te ontkomen. Zal gerede twijfel blijven zegevieren over het recht? Zal het zegevieren niet meer zijn dan verliezen? Wet en recht, wat niet meer zal zijn dan alleen maar geduldig papier? Aanschouw de wereld en ontdek de gerede twijfel!
Ter gelegenheid van Columnwedstrijd i.k.v. De nacht van Descartes:
– Thema: Het gezag van de toga
van Studium Generale (Universiteit Utrecht)
© pamlenez
08-09-2010
woensdag 8 september 2010
MANNEN?!
Grappend en grollend liepen mijn maat en ik richting een patatwagen, toen een vrouw aldaar, enigszins reagerend op ons, op een hele subtiele en ook herkenbare manier de opmerking “MANNEN?!” maakte. Je kon er echt alles in voelen in de opmerking. In een fractie van een paar seconden voel je in één woord het immense onderscheid tussen mannen en vrouwen naar voren komen. Ontsnappen aan uitanalyseren was niet meer mogelijk. In een flits ging het volgende door mij heen.
Het moet ergens vele miljoenen jaren geleden begonnen zijn, toen we ontsproten uit bepaalde primaten (apen e.d.). Ondanks het goede werk en de vele ontdekkingen van de meeste paleontologen, blijft ons nog maar overwegend één ding bij en dat is, dat ruim 250.000 jaar geleden de mens als Neanderthaler heeft geleefd. Een rode draad is, dat de mens altijd heeft bestaan uit een man en een vrouw. En nu zijn er nog steeds mannen, die daarbij één anekdote koesteren, te weten dat de vrouw zonder problemen gewoon bij de haren uit een grot getrokken kon worden. Een wereld van mannen als meedogenloze bonken met knotsen, waarbij de vrouw geen andere rol speelde dan die van een stukje eigendom, dat kinderen kon baren. Uiteraard een ongebreidelde en evenzo verdwaalde mannelijke fantasie.
Maar tijden veranderen. De evolutie in die ruime 250.000 jaar heeft geleid tot een compleet gewijzigde positie van de vrouw. We herinneren ons misschien in veel mindere mate nog wel enkele strijdbare vrouwen, zoals de Amazonen of Jeanne d’Arc. Doch bekender zal zijn, dat het feminisme in het begin van de vorige eeuw zich aandiende. En ook, dat in de 70’er jaren de Dolle Mina’s de ludieke voorvechters waren voor de vrijheid van de vrouw. Daarna zijn er heel kort nog een aantal extremere vrouwenvoorvechterspartijen geweest en heden ten dage bestaan er nog steeds vele organisaties, die de vrouwenemancipatie in optima forma onderhouden
In heel deze evolutie, is de vrouw ten opzichte van de man langzaam maar zeker gaan uitgroeien van component naar opponent. Onze hele sociale en maatschappelijke wereld draagt daar nog volop een steentje aan bij. Niet meer dat cliché plaatje van die onderhoudende (lees: slaafse) en meegaande (lees: onderdanige) vrouw. Nee, daarentegen juist de onafhankelijke en beter ontwikkelde vrouw, die keuzes voor zichzelf kan doen. De vrouw, die “gevochten” heeft voor haar gelijke rechten ten opzichte van de man. Eigenlijk is het niet meer dan logisch, want de man heeft onderhand wel lang genoeg het voorbeeld gegeven. Ja toch, niet dan?
Maar is het wel goed zo? De vrouw als gelijke aan de man. Heeft dat hen als mensen onderling dichter bij elkaar gebracht? Mannen zijn hard, meedogenloos, strevers, probleemoplossend, doelgericht, makkelijk, tonen geen emotie en zijn bovenal jagers. Wat heb je nou meer nodig als man zijnde? Emoties? Zachtaardigheid? Behaaglijkheid? Zorgzaamheid? Spraakzaamheid? Dat is toch allemaal vrouwelijk. Hebben wij mannen toch niet nodig? Je lacht jezelf drie keer in het rond als je het welbekende boekwerk leest van John Gray. Weet je wel, dat geneuzel over Mars en Venus. Volgens hem zijn vrouwen en mannen gewoon verschillend. Dat noem ik nou een open deur intrappen. Zijn boek zit al in de 50ste druk, er zijn er tig miljoenen van verkocht en we constateren in de tussentijd, dat het aantal scheidingen alleen maar blijft toenemen.
Eigenlijk is het klinkklare bullshit. Het is slap gelul à la John Gray om het verschil tussen mannen en vrouwen aan te duiden in mannendingen en vrouwendingen. Vrouwen kunnen ook zeer hardvochtig zijn. Mannen kunnen ook gevoelig en emotioneel zijn. Vrouwen kunnen ook kort door de bocht reageren. Mannen kunnen ook graag praters zijn. En huilen. Dat doet ieder gezond mens. En onzekerheid. Dat herbergt ook ieder gezond mens. We zijn dus allen mensen. Geen man is gelijk aan een andere man en geen vrouw is gelijk aan een andere vrouw. Godnonderknaken, we zitten gewoon met meer dan 6 miljard verschillende mensen op deze planeet. Dus stop maar lekker met die hokjesgeest.
Het meest herkenbare onderscheid tussen man en vrouw vindt zich overwegend op lichamelijk vlak. En ja, er is een reden waarom ik “overwegend” zeg. Maar dat terzijde. En misschien is het wel een boude uitspraak, maar dan toch met de bedoeling om juist de afstand tussen mannen en vrouwen kleiner te maken. Dat alleen als primair (ook een klein beetje als triviaal) verschil te zien, zou mogelijk een betere basis geven om onbevangen aan een relatie te kunnen beginnen. Stel vooraf geen hoge verwachtingen of strakke eisen naar elkaar, want dan heb je al een begin gemaakt aan het einde van de relatie. We zijn geen kleipoppetjes, die naar blieven kunnen worden gevormd. En ook geen accenten meer leggen op de verschillen tussen mannen en vrouwen. We blijven mensen. Gelijke mensen. It’s just a point of view.
Kijk, en dat ging allemaal als een snelle lichtflits zomaar even door mijn koppie op het moment, dat de betreffende vrouw op een zowel geweldig beladen, alsook frivole manier “MANNEN?!” zei. En ook nog eens met een lichte glimlach op haar mond. Op zo’n moment meen je dan toch redelijk dichtbij de achterliggende gedachte te moeten komen. En gezegd moet worden, dat het heeft geresulteerd in een leerzame beleving. Ach, heel soms kan diepgang me niet diep genoeg gaan.
Tsja, sommige mannen, hè!
Nee hoor, ook vrouwen.
Kijk, dat is nou het mooie ervan!
© pamlenez
07-09-2010
Het moet ergens vele miljoenen jaren geleden begonnen zijn, toen we ontsproten uit bepaalde primaten (apen e.d.). Ondanks het goede werk en de vele ontdekkingen van de meeste paleontologen, blijft ons nog maar overwegend één ding bij en dat is, dat ruim 250.000 jaar geleden de mens als Neanderthaler heeft geleefd. Een rode draad is, dat de mens altijd heeft bestaan uit een man en een vrouw. En nu zijn er nog steeds mannen, die daarbij één anekdote koesteren, te weten dat de vrouw zonder problemen gewoon bij de haren uit een grot getrokken kon worden. Een wereld van mannen als meedogenloze bonken met knotsen, waarbij de vrouw geen andere rol speelde dan die van een stukje eigendom, dat kinderen kon baren. Uiteraard een ongebreidelde en evenzo verdwaalde mannelijke fantasie.
Maar tijden veranderen. De evolutie in die ruime 250.000 jaar heeft geleid tot een compleet gewijzigde positie van de vrouw. We herinneren ons misschien in veel mindere mate nog wel enkele strijdbare vrouwen, zoals de Amazonen of Jeanne d’Arc. Doch bekender zal zijn, dat het feminisme in het begin van de vorige eeuw zich aandiende. En ook, dat in de 70’er jaren de Dolle Mina’s de ludieke voorvechters waren voor de vrijheid van de vrouw. Daarna zijn er heel kort nog een aantal extremere vrouwenvoorvechterspartijen geweest en heden ten dage bestaan er nog steeds vele organisaties, die de vrouwenemancipatie in optima forma onderhouden
In heel deze evolutie, is de vrouw ten opzichte van de man langzaam maar zeker gaan uitgroeien van component naar opponent. Onze hele sociale en maatschappelijke wereld draagt daar nog volop een steentje aan bij. Niet meer dat cliché plaatje van die onderhoudende (lees: slaafse) en meegaande (lees: onderdanige) vrouw. Nee, daarentegen juist de onafhankelijke en beter ontwikkelde vrouw, die keuzes voor zichzelf kan doen. De vrouw, die “gevochten” heeft voor haar gelijke rechten ten opzichte van de man. Eigenlijk is het niet meer dan logisch, want de man heeft onderhand wel lang genoeg het voorbeeld gegeven. Ja toch, niet dan?
Maar is het wel goed zo? De vrouw als gelijke aan de man. Heeft dat hen als mensen onderling dichter bij elkaar gebracht? Mannen zijn hard, meedogenloos, strevers, probleemoplossend, doelgericht, makkelijk, tonen geen emotie en zijn bovenal jagers. Wat heb je nou meer nodig als man zijnde? Emoties? Zachtaardigheid? Behaaglijkheid? Zorgzaamheid? Spraakzaamheid? Dat is toch allemaal vrouwelijk. Hebben wij mannen toch niet nodig? Je lacht jezelf drie keer in het rond als je het welbekende boekwerk leest van John Gray. Weet je wel, dat geneuzel over Mars en Venus. Volgens hem zijn vrouwen en mannen gewoon verschillend. Dat noem ik nou een open deur intrappen. Zijn boek zit al in de 50ste druk, er zijn er tig miljoenen van verkocht en we constateren in de tussentijd, dat het aantal scheidingen alleen maar blijft toenemen.
Eigenlijk is het klinkklare bullshit. Het is slap gelul à la John Gray om het verschil tussen mannen en vrouwen aan te duiden in mannendingen en vrouwendingen. Vrouwen kunnen ook zeer hardvochtig zijn. Mannen kunnen ook gevoelig en emotioneel zijn. Vrouwen kunnen ook kort door de bocht reageren. Mannen kunnen ook graag praters zijn. En huilen. Dat doet ieder gezond mens. En onzekerheid. Dat herbergt ook ieder gezond mens. We zijn dus allen mensen. Geen man is gelijk aan een andere man en geen vrouw is gelijk aan een andere vrouw. Godnonderknaken, we zitten gewoon met meer dan 6 miljard verschillende mensen op deze planeet. Dus stop maar lekker met die hokjesgeest.
Het meest herkenbare onderscheid tussen man en vrouw vindt zich overwegend op lichamelijk vlak. En ja, er is een reden waarom ik “overwegend” zeg. Maar dat terzijde. En misschien is het wel een boude uitspraak, maar dan toch met de bedoeling om juist de afstand tussen mannen en vrouwen kleiner te maken. Dat alleen als primair (ook een klein beetje als triviaal) verschil te zien, zou mogelijk een betere basis geven om onbevangen aan een relatie te kunnen beginnen. Stel vooraf geen hoge verwachtingen of strakke eisen naar elkaar, want dan heb je al een begin gemaakt aan het einde van de relatie. We zijn geen kleipoppetjes, die naar blieven kunnen worden gevormd. En ook geen accenten meer leggen op de verschillen tussen mannen en vrouwen. We blijven mensen. Gelijke mensen. It’s just a point of view.
Kijk, en dat ging allemaal als een snelle lichtflits zomaar even door mijn koppie op het moment, dat de betreffende vrouw op een zowel geweldig beladen, alsook frivole manier “MANNEN?!” zei. En ook nog eens met een lichte glimlach op haar mond. Op zo’n moment meen je dan toch redelijk dichtbij de achterliggende gedachte te moeten komen. En gezegd moet worden, dat het heeft geresulteerd in een leerzame beleving. Ach, heel soms kan diepgang me niet diep genoeg gaan.
Tsja, sommige mannen, hè!
Nee hoor, ook vrouwen.
Kijk, dat is nou het mooie ervan!
© pamlenez
07-09-2010
donderdag 26 augustus 2010
Lakedance, meer dan meerdansen
Het idee had zich al ontsproten bij me, dat het gruwelijk zou knallen op die bewuste zaterdag op het terrein van AquaBest te Best. Ik zag met name de mollen, grondpieren en alle overige insecten hun koffers pakken om naar lagere grondlagen te dalen in de bodem. Ook de vissen in het water zag ik met hun rugzakjes in het abyssale vluchten. In het bosrijke gebied stelde ik niet meer de verwachting nog enig gedierte tegen te komen, daar zij allen ook wel een weekendretourtje bij de NS gekocht zouden hebben voor een kort uitstapje naar de Veluwe.
En dat alles, omdat op 21 augustus alweer de 10de Lakedance aldaar plaats zou gaan vinden. De house en dance party bij uitstek. En dat kan met recht gezegd worden. Allereerst had zich werkelijk een schitterend fenomeen gemanifesteerd op meteorologisch vlak. Na een lange tijd van niets meer dan bagger- en fuckweer, werd door de weergoden al een dag van te voren stevig zonnig geknipoogd en op de bewuste zaterdag werd na een licht wolkengeintje de koperen ploert stevig op alle lakedancers losgelaten.
Eenmaal aangekomen op het terrein en al rondlopend bleek alles aanwezig te zijn voor het houden van een geweldig 10 uur durend feest. Er was werkelijk alles te krijgen om je tempel in die lange roes van plezier en genot te onderhouden. Fruit, shakes, water, allerlei goede en lekkere broodjes en uiteraard ook de ietsie pietsie minder gezonde genotsmiddelen, zoals bier, baco’s, wijntjes en veel ander pretstimulerend gerei. Maar een goede balans van het gebruik van al deze zalige genotsmiddelen kon garant staan voor een spetterende house en danceparty.
Maar niet alleen het weer en de faciliteiten zijn belangrijk. Een zeer belangrijke factor, zo niet de belangrijkste, zijn de bezoekers. De mensen die naar Lakedance komen om lekker uit hun bol te gaan en puur feest te vieren. Er kan gerust gesteld worden, dat bijna iedereen daar ook daadwerkelijk voor kwam met uitzondering van een echt te verwaarlozen minimale hoeveelheid sukkels, die te Neanderthalig waren om ook maar enigszins te begrijpen wat feestvieren is.
De ultieme combinatie en samensmelting van de zalig opzwepende muziek en de reeds eerder genoemde genotsmiddelen maakten, dat ik vele duizenden mensen om me heen zag, die relax aan het dansen waren en allen met een stralende lach op hun gezicht. Alsof je met duizenden vrienden op een feestje bent. Nota bene ging ik met een paar vrienden mee en zij kenden ook een aantal mensen meer. Toen wij deze tegenkwamen, bleven we in een groep bij elkaar en het was haast onvoorstelbaar wat een sterke onderlinge gemoedelijkheid zich manifesteerde. Gewoon een grote groep van pretletters bij elkaar. Dansen, lachen, plezier maken, lekker innemen, ouwehoeren, al dan niet onschuldig flirten en alles wat maar prettig was. Wat me opviel was, dat naast de vriendelijkheid er ook een sterke onderlinge zorgzaamheid bestond. Deed er zich de minst geringste vorm van een “dipje” voor bij iemand, dan stond er altijd een ander klaar om je er weer bovenop te helpen. Echt een grandioze feestmentaliteit, wat zeer complimentwaardig was.
Met volle teugen viel er te genieten. Het tempelverzorgende voedsel, zoals eten, drank en wat dies meer zij. De muziek, die gewoon zalig hypnotiserend goed was. Het lukte gewoonweg NIET om NIET te dansen. Geweldig relaxte feestgangers overal, wat een prachtig gezicht was om te zien. Binnen onze groep ook alleen maar relaxte en genietende pretletters, die allen een geweldig toffe sfeer onderling wisten op te bouwen. Tussen de lawines van genot en plezier heb ik ook even stiekem rondgekeken op het terrein. Ik meende toch enkele visjes gezien te hebben volop genietend met hun kop boven water, alsof ze keken door een window of joy. Ik zag een mol naast een regenworm samen ritmisch bewegen op de muziek en beiden zingend “I gotta feeling”. Ook zag ik, denk ik, een hert naast een egel staan in de struiken verderop, met pretoogjes kijkend naar de vrolijk feestende mensen en stiekem meeschreeuwend “Because we are your friends, you never be alone again”. Volgens mij is het zo’n geweldig feest geweest, dat zelfs de hele fauna geen zin meer had om zich te wagen aan een exodus en zij gewoon zijn gebleven en stiekem hebben meegenoten.
Het maakt niet uit of dit nu ongebreidelde fantasie is of metaforisch gebrabbel. Belangrijk is, dat de beschrijving stevige boekdelen spreekt. De beleving is echt geweest! En bij menigeen!
Lakedance was dus meer dan alleen maar meerdansen. Super en puur feesten. Een tien uur durende zalige trip van muziek, dans en mensen. Ben geen leek meer, maar voortaan een lakedancer.
© pamlenez
25-08-2010
En dat alles, omdat op 21 augustus alweer de 10de Lakedance aldaar plaats zou gaan vinden. De house en dance party bij uitstek. En dat kan met recht gezegd worden. Allereerst had zich werkelijk een schitterend fenomeen gemanifesteerd op meteorologisch vlak. Na een lange tijd van niets meer dan bagger- en fuckweer, werd door de weergoden al een dag van te voren stevig zonnig geknipoogd en op de bewuste zaterdag werd na een licht wolkengeintje de koperen ploert stevig op alle lakedancers losgelaten.
Eenmaal aangekomen op het terrein en al rondlopend bleek alles aanwezig te zijn voor het houden van een geweldig 10 uur durend feest. Er was werkelijk alles te krijgen om je tempel in die lange roes van plezier en genot te onderhouden. Fruit, shakes, water, allerlei goede en lekkere broodjes en uiteraard ook de ietsie pietsie minder gezonde genotsmiddelen, zoals bier, baco’s, wijntjes en veel ander pretstimulerend gerei. Maar een goede balans van het gebruik van al deze zalige genotsmiddelen kon garant staan voor een spetterende house en danceparty.
Maar niet alleen het weer en de faciliteiten zijn belangrijk. Een zeer belangrijke factor, zo niet de belangrijkste, zijn de bezoekers. De mensen die naar Lakedance komen om lekker uit hun bol te gaan en puur feest te vieren. Er kan gerust gesteld worden, dat bijna iedereen daar ook daadwerkelijk voor kwam met uitzondering van een echt te verwaarlozen minimale hoeveelheid sukkels, die te Neanderthalig waren om ook maar enigszins te begrijpen wat feestvieren is.
De ultieme combinatie en samensmelting van de zalig opzwepende muziek en de reeds eerder genoemde genotsmiddelen maakten, dat ik vele duizenden mensen om me heen zag, die relax aan het dansen waren en allen met een stralende lach op hun gezicht. Alsof je met duizenden vrienden op een feestje bent. Nota bene ging ik met een paar vrienden mee en zij kenden ook een aantal mensen meer. Toen wij deze tegenkwamen, bleven we in een groep bij elkaar en het was haast onvoorstelbaar wat een sterke onderlinge gemoedelijkheid zich manifesteerde. Gewoon een grote groep van pretletters bij elkaar. Dansen, lachen, plezier maken, lekker innemen, ouwehoeren, al dan niet onschuldig flirten en alles wat maar prettig was. Wat me opviel was, dat naast de vriendelijkheid er ook een sterke onderlinge zorgzaamheid bestond. Deed er zich de minst geringste vorm van een “dipje” voor bij iemand, dan stond er altijd een ander klaar om je er weer bovenop te helpen. Echt een grandioze feestmentaliteit, wat zeer complimentwaardig was.
Met volle teugen viel er te genieten. Het tempelverzorgende voedsel, zoals eten, drank en wat dies meer zij. De muziek, die gewoon zalig hypnotiserend goed was. Het lukte gewoonweg NIET om NIET te dansen. Geweldig relaxte feestgangers overal, wat een prachtig gezicht was om te zien. Binnen onze groep ook alleen maar relaxte en genietende pretletters, die allen een geweldig toffe sfeer onderling wisten op te bouwen. Tussen de lawines van genot en plezier heb ik ook even stiekem rondgekeken op het terrein. Ik meende toch enkele visjes gezien te hebben volop genietend met hun kop boven water, alsof ze keken door een window of joy. Ik zag een mol naast een regenworm samen ritmisch bewegen op de muziek en beiden zingend “I gotta feeling”. Ook zag ik, denk ik, een hert naast een egel staan in de struiken verderop, met pretoogjes kijkend naar de vrolijk feestende mensen en stiekem meeschreeuwend “Because we are your friends, you never be alone again”. Volgens mij is het zo’n geweldig feest geweest, dat zelfs de hele fauna geen zin meer had om zich te wagen aan een exodus en zij gewoon zijn gebleven en stiekem hebben meegenoten.
Het maakt niet uit of dit nu ongebreidelde fantasie is of metaforisch gebrabbel. Belangrijk is, dat de beschrijving stevige boekdelen spreekt. De beleving is echt geweest! En bij menigeen!
Lakedance was dus meer dan alleen maar meerdansen. Super en puur feesten. Een tien uur durende zalige trip van muziek, dans en mensen. Ben geen leek meer, maar voortaan een lakedancer.
© pamlenez
25-08-2010
vrijdag 30 juli 2010
Pijnlijke bagatellen (of juist niet)
We zijn weer eens het braafste jongetje van de klas. Het Openbaar Ministerie geeft in de media duidelijk aan, dat ons leger in Afghanistan niet buiten zijn boekje is gegaan met de toepassing van geweld in de oorlog (opbouw?) aldaar. Er zijn in vier jaar tijd “MAAR” 80 Afghaanse onschuldige burgers gedood. Vele (niet alle) nabestaanden hebben daarvoor een vergoeding gekregen. En zelf hebben we “MAAR” 24 medelanders verloren in dat land van de onbegrensde onmogelijkheden.
CHAPEAU NEDERLAND! Wat moeten die vele andere coalitiepartners en zeker ook de Verenigde Staten dan wel niet geflikt hebben in Afghanistan, daar ze niet eens bij Nederland in de klas blijken te zitten? De echte drop-outs! Eigenlijk zou je het niet willen weten, maar we weten het toch.
Mede dankzij Wikileaks.
Maar ja, nu lopen er weer bepaalde randdebielen rond, die denken hevig te mogen fulmineren naar Wikileaks. De droplullen in optima forma hebben vanuit hun hersenkrochten een absolute veroordeling van Wikileaks oprichter, Julian Assange, weten te extraheren. En dat zonder de nodige zelfreflectie of enige schroom. Zij zeggen, dat Julian Assange met zijn Wikileaks door het lekken van de gegevens al zeker bloed aan de handen heeft van militairen en Afghaanse families. En het zijn niet zomaar mensen, die met deze fulminante bagger aankomen. Het betreffen admiraal Mike Mullen en minister Robert Gates. Respectievelijk de hoogste militair in het leger en de minister van defensie……, jawel hoor, van de Verenigde Staten van Amerika. Het land van de onbegrensde verderfelijkheden. Het escaleert zelfs nu zover, dat de FBI carte blanche zal gaan krijgen om Wikileaks stevig binnenstebuiten te keren.
Al badend in een reusachtige borrelende jacuzzi met bloed, betichten de megalomane machtswellustelingen de tengere humane klokkenluider van druppeltjes schuldbloed aan de vingers. Om maar even van het atheïsme te verdwalen met de volgende kreet; het duivelse gebroed, dat de schone schijn hoog houdt, door te pretenderen dat het gods wil behartigt.
Mensen …… wees menselijk! Geloof niet …… alles. Ontdek en leer. Iedere dag elke keer weer.
© pamlenez
30-07-2010
CHAPEAU NEDERLAND! Wat moeten die vele andere coalitiepartners en zeker ook de Verenigde Staten dan wel niet geflikt hebben in Afghanistan, daar ze niet eens bij Nederland in de klas blijken te zitten? De echte drop-outs! Eigenlijk zou je het niet willen weten, maar we weten het toch.
Mede dankzij Wikileaks.
Maar ja, nu lopen er weer bepaalde randdebielen rond, die denken hevig te mogen fulmineren naar Wikileaks. De droplullen in optima forma hebben vanuit hun hersenkrochten een absolute veroordeling van Wikileaks oprichter, Julian Assange, weten te extraheren. En dat zonder de nodige zelfreflectie of enige schroom. Zij zeggen, dat Julian Assange met zijn Wikileaks door het lekken van de gegevens al zeker bloed aan de handen heeft van militairen en Afghaanse families. En het zijn niet zomaar mensen, die met deze fulminante bagger aankomen. Het betreffen admiraal Mike Mullen en minister Robert Gates. Respectievelijk de hoogste militair in het leger en de minister van defensie……, jawel hoor, van de Verenigde Staten van Amerika. Het land van de onbegrensde verderfelijkheden. Het escaleert zelfs nu zover, dat de FBI carte blanche zal gaan krijgen om Wikileaks stevig binnenstebuiten te keren.
Al badend in een reusachtige borrelende jacuzzi met bloed, betichten de megalomane machtswellustelingen de tengere humane klokkenluider van druppeltjes schuldbloed aan de vingers. Om maar even van het atheïsme te verdwalen met de volgende kreet; het duivelse gebroed, dat de schone schijn hoog houdt, door te pretenderen dat het gods wil behartigt.
Mensen …… wees menselijk! Geloof niet …… alles. Ontdek en leer. Iedere dag elke keer weer.
© pamlenez
30-07-2010
donderdag 29 juli 2010
De filosofie van het conservenblik, de blik
Vele tienduizenden heimelijke rapporten en andere documenten zijn terechtgekomen op de digitale mediasnelweg en ook fysiek in de brievenbus van enkele mediagiganten. Het gaat wederom om stukken inzake het zwaar verfoeibare en evenzo nutteloze manifest van de Verenigde Staten.
Nu overwegend met betrekking tot Afghanistan. En wel over de periode van 2004 tot en met 2009.
Wederom is het “de boodschapper” Wikileaks, die tracht de onbenullige wereld weer eens goed wakker te schudden. Dan toch even een gewetensvraagje. Herinnert u zich dat bizarre manifest van de Yankees op 12 juli 2007 nog? Die twee Apache helikopters in Bagdad? Dat begin dit jaar ook via Wikileaks uitlekte in de media? Ik vermoed waarschijnlijk van niet. Doch heeft u uw vergeetachtigheid niet helemaal aan uzelf te wijten. De tactiek van de mediacratie en van alle betrokken hoge autoriteiten en ambtsbekleders dragen aan die vergetelheid een grote baksteen bij. Ze zijn een kei in het verschuiven van de aandacht van hoofdzaken naar alleen nog maar bijzaken.
Wat opvalt is, dat er momenteel voor 95% in de media op een zeer verwijtende manier aandacht wordt besteed aan het uitlekken zelf en in veel mindere mate aan de inhoud. Obama wenst dat de koppen gaan rollen van de klokkenluiders. Karzai beweert, dat vele Afghanen het slachtoffer zullen gaan worden van de openbaring van de heimelijke stukken. In Nederland wil de kamer een kabinetsreactie op het uitlekken van de gegevens. En zo zijn vele landen binnen hun media bezig met alleen de aandacht voor het uitlekken in tegenstelling tot de feitelijk net zo noodzakelijke aandacht voor de gruwelijke inhoud van vele stukken.
Het is wel enigszins te vergelijken met een conservenblik. Er zit een bepaalde inhoud in het blik en uiteraard ook een hoop vocht, dat op het blik wordt aangegeven als zijnde het lekgewicht.
De media voedt ons met het lekgewicht, terwijl we weten, dat de voeding gewoon compleet zwaar bedorven is en wij ook verdomd goed weten, dat de uiterste houdbaarheidsdatum nog geheel niet is verstreken. Wij pruimen het maar al te gewillig, wat de media in onze nieuwshongerige monden wenst te slingeren. Verslikken of niet, we sperren onze monden open en steeds met gesloten ogen.
Uiteraard is het risico groot, dat er onnodige slachtoffers gaan vallen met het uitlekken van oorlogsgegevens. Wat we niet moeten vergeten is, dat vele onnodige slachtoffers reeds zijn gevallen door het manifest van het VS-leger en wat steeds categorisch wordt doodgezwegen.
Bewust door de Verenigde Staten en al dan niet bewust door de media (de mediacratie).
Onnodige slachtoffers. Collateral damage. Een niet al te kleine standaard factor in het VS-leger.
We kunnen blij zijn, dat onze mannen en vrouwen afscheid gaan nemen van het Afghaanse en VS blikvoer. Hopelijk dat hun blik dan helderder zal worden. Zonder blikken of blozen zal het moloch, de Verenigde Staten, nog wel even doorgaan. Met de blik op oneindig tot ze aldaar hun “Waterloo” zullen vinden, net zoals de Russen ruim 20 jaar geleden.
Mensen, houd uw nieuwshongerige monden open, maar sluit dan niet de ogen.
Houd uw beiden ogen wagenwijd open voor die lucide blik op de wereld.
Zeker alvorens keuzes te maken of zelfs te veroordelen. Zonder scrupules.
© pamlenez
29-07-2010
Nu overwegend met betrekking tot Afghanistan. En wel over de periode van 2004 tot en met 2009.
Wederom is het “de boodschapper” Wikileaks, die tracht de onbenullige wereld weer eens goed wakker te schudden. Dan toch even een gewetensvraagje. Herinnert u zich dat bizarre manifest van de Yankees op 12 juli 2007 nog? Die twee Apache helikopters in Bagdad? Dat begin dit jaar ook via Wikileaks uitlekte in de media? Ik vermoed waarschijnlijk van niet. Doch heeft u uw vergeetachtigheid niet helemaal aan uzelf te wijten. De tactiek van de mediacratie en van alle betrokken hoge autoriteiten en ambtsbekleders dragen aan die vergetelheid een grote baksteen bij. Ze zijn een kei in het verschuiven van de aandacht van hoofdzaken naar alleen nog maar bijzaken.
Wat opvalt is, dat er momenteel voor 95% in de media op een zeer verwijtende manier aandacht wordt besteed aan het uitlekken zelf en in veel mindere mate aan de inhoud. Obama wenst dat de koppen gaan rollen van de klokkenluiders. Karzai beweert, dat vele Afghanen het slachtoffer zullen gaan worden van de openbaring van de heimelijke stukken. In Nederland wil de kamer een kabinetsreactie op het uitlekken van de gegevens. En zo zijn vele landen binnen hun media bezig met alleen de aandacht voor het uitlekken in tegenstelling tot de feitelijk net zo noodzakelijke aandacht voor de gruwelijke inhoud van vele stukken.
Het is wel enigszins te vergelijken met een conservenblik. Er zit een bepaalde inhoud in het blik en uiteraard ook een hoop vocht, dat op het blik wordt aangegeven als zijnde het lekgewicht.
De media voedt ons met het lekgewicht, terwijl we weten, dat de voeding gewoon compleet zwaar bedorven is en wij ook verdomd goed weten, dat de uiterste houdbaarheidsdatum nog geheel niet is verstreken. Wij pruimen het maar al te gewillig, wat de media in onze nieuwshongerige monden wenst te slingeren. Verslikken of niet, we sperren onze monden open en steeds met gesloten ogen.
Uiteraard is het risico groot, dat er onnodige slachtoffers gaan vallen met het uitlekken van oorlogsgegevens. Wat we niet moeten vergeten is, dat vele onnodige slachtoffers reeds zijn gevallen door het manifest van het VS-leger en wat steeds categorisch wordt doodgezwegen.
Bewust door de Verenigde Staten en al dan niet bewust door de media (de mediacratie).
Onnodige slachtoffers. Collateral damage. Een niet al te kleine standaard factor in het VS-leger.
We kunnen blij zijn, dat onze mannen en vrouwen afscheid gaan nemen van het Afghaanse en VS blikvoer. Hopelijk dat hun blik dan helderder zal worden. Zonder blikken of blozen zal het moloch, de Verenigde Staten, nog wel even doorgaan. Met de blik op oneindig tot ze aldaar hun “Waterloo” zullen vinden, net zoals de Russen ruim 20 jaar geleden.
Mensen, houd uw nieuwshongerige monden open, maar sluit dan niet de ogen.
Houd uw beiden ogen wagenwijd open voor die lucide blik op de wereld.
Zeker alvorens keuzes te maken of zelfs te veroordelen. Zonder scrupules.
© pamlenez
29-07-2010
vrijdag 16 juli 2010
Wolven in schaapskleren
De wolven in schaapskleren zoeken weer het wereldtoneel op. De notoire hoofdrolspelers zijn reeds bekend. De Amerikaanse PR gigant Barack, die niet stuk kan op het toneel, daar zijn glimlachende façade het nog steeds goed doet in de vertroebelde ogen van alle reetlikkende coalitiepartners.
De zwartgekleurde Israëlische vredesduif Benjamin, die getekend door zijn verleden, nog altijd het premierschap ambieert van het door geloof en historie verscheurde en onverdiende land. Het land, dat volgens hem en de zijnen waarschijnlijk nog te krap is voor de 5,7 miljoen Joodse inwoners en derhalve successievelijk alle Palestijnen “weg gebezemd” moeten blijven worden.
Thans zijn ze bezig met de proloog, waarbij Barack de grote boze oom speelt naar Benjamin. Barack wil, dat Benjamin een gebaar van goede wil doet naar de Palestijnen. Maar het is wederom duidelijk herkenbaar, dat het gaat om het aloude terugkerende toneelspel over hoe het zou moeten gaan, maar hoe we het toch lekker niet gaan doen. Het alom bekende Palestina-scenario mag vrijelijk door iedereen geschreven en gespeeld worden, maar de epiloog wordt disciplinair met zeer effectieve inkt dwingend voorgeschreven door de “bescheiden”, achter de coulissen vertoevende, Israël-lobby. Hun epiloog, dat de toeschouwers linea recta slingert van het toneel naar de realiteit!
Menigeen kent het fenomeen Israël-lobby nog niet daadwerkelijk. Vooralsnog willen ik die onwetendheid niet kwalijk nemen, maar wakker worden lijkt mij zeer raadzaam. Het lobbyen kennen we reeds in onze eigen zakelijke en politieke contreien, doch in de Verenigde Staten is dit reeds verheven tot en gestegen naar een ultiem manipulerend en evenzo desastreus niveau.
Lobbyisten, die als schadelijke virussen geïntegreerd en geïnfiltreerd zijn binnen scholen, bedrijven, senaten, congressen en regeringen. Lobbyisten, die ondanks de tegengestelde wil van de meerderheid, weten te manipuleren en aan te sturen naar de wens van de lobby-godfathers zelf.
De Israël-lobby spant daarbij absoluut de kroon, daar dit een sterk concentraat betreft van, Joodse en christelijke zionisten, Joodse en pro-Israëlische mensen en andere Israel diehards, die gezamenlijk ook immens veel kapitaal herbergen. Zij lobbyen open en vrij. Lobbyen is ook helemaal niet bij wet verboden. Dus niets staat hun in de weg en niets zullen ze onbenut laten om de belangen van het Jodendom en Israel in optima forma te dienen. Met woord en daad en zelfs tegen de anders willende meerderheden in.
Dus als u de komende tijd de nodige aandacht wil besteden aan het toneelspel van Barack en Benjamin, raad ik u aan extra focus te leggen op de epiloog. Ik kan u nu alvast vertellen, dat het een hoop stof, maar weinig wol zal zijn. Weinig wol voor de Palestijnen. Zij blijven geholocausteerd worden, de Israëliërs blijven hun nederzettingen uitbreiden, de Verenigde Staten blijven gemiddeld € 3 miljard per jaar aan materieel en wapens investeren in Israel en ondertussen blijven de reetlikkende coalitiepartners zich vergapen aan de vermeende goede bedoelingen van Barack. Zelfs ondanks de steeds dikker en zichtbaarder wordende marionettouwtjes aan hem. De touwtjes die in handen blijven van onderschatte fenomenen, die ongestoord kunnen blijven baden in hun poel van macht, geld en geloof.
Welterusten massa. Word wel bijtijds wakker als het kan.
© pamlenez
16-07-2010
De zwartgekleurde Israëlische vredesduif Benjamin, die getekend door zijn verleden, nog altijd het premierschap ambieert van het door geloof en historie verscheurde en onverdiende land. Het land, dat volgens hem en de zijnen waarschijnlijk nog te krap is voor de 5,7 miljoen Joodse inwoners en derhalve successievelijk alle Palestijnen “weg gebezemd” moeten blijven worden.
Thans zijn ze bezig met de proloog, waarbij Barack de grote boze oom speelt naar Benjamin. Barack wil, dat Benjamin een gebaar van goede wil doet naar de Palestijnen. Maar het is wederom duidelijk herkenbaar, dat het gaat om het aloude terugkerende toneelspel over hoe het zou moeten gaan, maar hoe we het toch lekker niet gaan doen. Het alom bekende Palestina-scenario mag vrijelijk door iedereen geschreven en gespeeld worden, maar de epiloog wordt disciplinair met zeer effectieve inkt dwingend voorgeschreven door de “bescheiden”, achter de coulissen vertoevende, Israël-lobby. Hun epiloog, dat de toeschouwers linea recta slingert van het toneel naar de realiteit!
Menigeen kent het fenomeen Israël-lobby nog niet daadwerkelijk. Vooralsnog willen ik die onwetendheid niet kwalijk nemen, maar wakker worden lijkt mij zeer raadzaam. Het lobbyen kennen we reeds in onze eigen zakelijke en politieke contreien, doch in de Verenigde Staten is dit reeds verheven tot en gestegen naar een ultiem manipulerend en evenzo desastreus niveau.
Lobbyisten, die als schadelijke virussen geïntegreerd en geïnfiltreerd zijn binnen scholen, bedrijven, senaten, congressen en regeringen. Lobbyisten, die ondanks de tegengestelde wil van de meerderheid, weten te manipuleren en aan te sturen naar de wens van de lobby-godfathers zelf.
De Israël-lobby spant daarbij absoluut de kroon, daar dit een sterk concentraat betreft van, Joodse en christelijke zionisten, Joodse en pro-Israëlische mensen en andere Israel diehards, die gezamenlijk ook immens veel kapitaal herbergen. Zij lobbyen open en vrij. Lobbyen is ook helemaal niet bij wet verboden. Dus niets staat hun in de weg en niets zullen ze onbenut laten om de belangen van het Jodendom en Israel in optima forma te dienen. Met woord en daad en zelfs tegen de anders willende meerderheden in.
Dus als u de komende tijd de nodige aandacht wil besteden aan het toneelspel van Barack en Benjamin, raad ik u aan extra focus te leggen op de epiloog. Ik kan u nu alvast vertellen, dat het een hoop stof, maar weinig wol zal zijn. Weinig wol voor de Palestijnen. Zij blijven geholocausteerd worden, de Israëliërs blijven hun nederzettingen uitbreiden, de Verenigde Staten blijven gemiddeld € 3 miljard per jaar aan materieel en wapens investeren in Israel en ondertussen blijven de reetlikkende coalitiepartners zich vergapen aan de vermeende goede bedoelingen van Barack. Zelfs ondanks de steeds dikker en zichtbaarder wordende marionettouwtjes aan hem. De touwtjes die in handen blijven van onderschatte fenomenen, die ongestoord kunnen blijven baden in hun poel van macht, geld en geloof.
Welterusten massa. Word wel bijtijds wakker als het kan.
© pamlenez
16-07-2010
donderdag 15 juli 2010
Niet alleen het Haïti hiaat
Op 12 januari dit jaar om ± 17.00 uur werd Haïti hevig getroffen door zeer zware aardbevingen. De zwaarst gemeten beving bereikte een 7.0 op de schaal van Richter. Een ontzettend kolossale schade her en der in het land was het gevolg. Miljoenen ontheemde mensen, vele doden en vele gewonden waren het desastreuze gevolg. Het land, waar de armoede, corruptie en ongelijkheid waarschijnlijk nog niet pijnlijk genoeg waren ter terging van het volk en dus moeder aarde ook zo nodig nog haar negatieve natuurlijke elementen er op los moest laten. Kommer en kwel alom.
Het resulteerde in elk geval tot een zeer snelle beweging van de goedheid van vele mensen elders in de wereld. De media, de hulporganisaties, de postbus “huppelepup” organisaties, de charitatieve instellingen en alle andere instanties, kwamen wederom intensief in beweging. Zij bezaten immers de capaciteit om met bloedspoed zoveel mogelijk geld bijeen te graaien en wisten dan ook niet snel genoeg, samen met de sensatiemedia, hun resumés van ellende aan de wereld te etaleren.
Tot welke feiten heeft het nu geresulteerd? Het goede hart van de gemiddelde wereldburger ontwaarde zich weer als een “huilend sponsje” en werd er weer aardig in de buidel getast. Ware het niet direct uit de portemonnee van de wereldburger zelf, dan wel indirect middels aanvullende overheidsgelden (het belastinggeld van die wereldburger). Dus iedereen heeft betaald, of je het nu wel of niet wilde. En wat heeft het opgeleverd? Nou ja, opgeleverd?
De leuke som van bijna 8 miljard euro is bij elkaar gebracht door de internationale gemeenschap. Nou, daar is toch wel het één en ander mee te herstellen voor zo’n relatief klein landje met ruim 9 miljoen inwoners. Niets blijkt minder waar te zijn. We zijn nu een half jaar verder en blijkt, dat van de toegezegde financiële som pas 2% daadwerkelijk op het Caribische eiland terechtgekomen is. We hebben het over 160 miljoen euro van de 8 miljard euro. Het moet niet gekker worden.
De scepsis is nu helemaal ten top aan het stijgen door het nieuws van CNN, daar journalisten een aantal gesprekken hebben gehad met chirurgen en overige medische stafleden aldaar. Nu blijkt, dat steeds meer medische locaties moeten worden gesloten. Er komt gewoonweg geen geld meer binnen, de fondsen lopen leeg en er ontstaat langzaam maar zeker een tekort aan goed medisch personeel. Een lichtelijk ongebreidelde, maar ook wel terecht sarcastische opmerking wordt door de journalist gemaakt; “waarom sluiten? Er is toch meer dan genoeg geld!”’. Waarop de chirurg met enige frustratie kenbaar maakt; “Oh ja? Waar is het dan?”.
De ellende zit ‘m in de structuur. De grote logge structuur van financiële en fysieke hulpverlening wat vanuit de hele wereld door vele landen separaat wordt gerealiseerd. Vele landen met elk hun vele instanties, die je kunt zien als allemaal kleine pijpjes, die gericht staan op Haïti. Uiteraard het ene pijpje dikker dan de andere. En de lengte van vele pijpjes zijn ook nog eens zeer groot. Net zoals bij warmtetransportleidingen, kun je dan de nodige rendementverliezen lijden. Ja, u voelt ‘m al aankomen.
Ja, inderdaad. De gewraakte structuur geeft gewoon ruimte voor het laten hangen van vele gelden aan de strijkstok. Dieven en zakkenvullers spelen eenvoudig een redelijk latente rol in deze structuur.
Uiteraard ligt de slechte organisatorische structuur zelf ook ten grondslag aan de onvoldoende voortgang van hulp aan Haïti, maar de realiteit is wel, dat het rendement voor Haïti beduidend lager ligt dan die van een gemiddelde warmtetransportleiding (± 72%). Met recht kan dit het Haïti hiaat genoemd worden. Maar een schrale troost. Uw hulpverleningsgeld kwam vroeger al nimmer volledig aan en dat zal in de toekomst ook wel zo blijven. Laat dit alleen maar stof tot nadenken zijn en doorprik enigszins het surrealisme van de zielenknijpers en collectanten op TV’s en aan deuren.
Geven is goed, doch neem zonder scrupules het besluit tot al dan niet doneren. Er wordt in die wereld ook gerotzooid en gestolen zonder scrupules.
Wake up!
© pamlenez
15-07-2010
Het resulteerde in elk geval tot een zeer snelle beweging van de goedheid van vele mensen elders in de wereld. De media, de hulporganisaties, de postbus “huppelepup” organisaties, de charitatieve instellingen en alle andere instanties, kwamen wederom intensief in beweging. Zij bezaten immers de capaciteit om met bloedspoed zoveel mogelijk geld bijeen te graaien en wisten dan ook niet snel genoeg, samen met de sensatiemedia, hun resumés van ellende aan de wereld te etaleren.
Tot welke feiten heeft het nu geresulteerd? Het goede hart van de gemiddelde wereldburger ontwaarde zich weer als een “huilend sponsje” en werd er weer aardig in de buidel getast. Ware het niet direct uit de portemonnee van de wereldburger zelf, dan wel indirect middels aanvullende overheidsgelden (het belastinggeld van die wereldburger). Dus iedereen heeft betaald, of je het nu wel of niet wilde. En wat heeft het opgeleverd? Nou ja, opgeleverd?
De leuke som van bijna 8 miljard euro is bij elkaar gebracht door de internationale gemeenschap. Nou, daar is toch wel het één en ander mee te herstellen voor zo’n relatief klein landje met ruim 9 miljoen inwoners. Niets blijkt minder waar te zijn. We zijn nu een half jaar verder en blijkt, dat van de toegezegde financiële som pas 2% daadwerkelijk op het Caribische eiland terechtgekomen is. We hebben het over 160 miljoen euro van de 8 miljard euro. Het moet niet gekker worden.
De scepsis is nu helemaal ten top aan het stijgen door het nieuws van CNN, daar journalisten een aantal gesprekken hebben gehad met chirurgen en overige medische stafleden aldaar. Nu blijkt, dat steeds meer medische locaties moeten worden gesloten. Er komt gewoonweg geen geld meer binnen, de fondsen lopen leeg en er ontstaat langzaam maar zeker een tekort aan goed medisch personeel. Een lichtelijk ongebreidelde, maar ook wel terecht sarcastische opmerking wordt door de journalist gemaakt; “waarom sluiten? Er is toch meer dan genoeg geld!”’. Waarop de chirurg met enige frustratie kenbaar maakt; “Oh ja? Waar is het dan?”.
De ellende zit ‘m in de structuur. De grote logge structuur van financiële en fysieke hulpverlening wat vanuit de hele wereld door vele landen separaat wordt gerealiseerd. Vele landen met elk hun vele instanties, die je kunt zien als allemaal kleine pijpjes, die gericht staan op Haïti. Uiteraard het ene pijpje dikker dan de andere. En de lengte van vele pijpjes zijn ook nog eens zeer groot. Net zoals bij warmtetransportleidingen, kun je dan de nodige rendementverliezen lijden. Ja, u voelt ‘m al aankomen.
Ja, inderdaad. De gewraakte structuur geeft gewoon ruimte voor het laten hangen van vele gelden aan de strijkstok. Dieven en zakkenvullers spelen eenvoudig een redelijk latente rol in deze structuur.
Uiteraard ligt de slechte organisatorische structuur zelf ook ten grondslag aan de onvoldoende voortgang van hulp aan Haïti, maar de realiteit is wel, dat het rendement voor Haïti beduidend lager ligt dan die van een gemiddelde warmtetransportleiding (± 72%). Met recht kan dit het Haïti hiaat genoemd worden. Maar een schrale troost. Uw hulpverleningsgeld kwam vroeger al nimmer volledig aan en dat zal in de toekomst ook wel zo blijven. Laat dit alleen maar stof tot nadenken zijn en doorprik enigszins het surrealisme van de zielenknijpers en collectanten op TV’s en aan deuren.
Geven is goed, doch neem zonder scrupules het besluit tot al dan niet doneren. Er wordt in die wereld ook gerotzooid en gestolen zonder scrupules.
Wake up!
© pamlenez
15-07-2010
zaterdag 10 juli 2010
Niet meer dan een oranjegekte
In 1988 brak de pleuris uit. Het Nederlandse volk was geheel in extase. Gemeentelijke malloten kwamen op het idee, een rondvaart te organiseren door de Amsterdamse grachten. U begrijpt wel, dat het gaat over de huldiging van het Nederlands elftal naar aanleiding van het behaalde Europees kampioenschap voetbal in West-Duitsland.
Het was uiteraard een grootse happening, waarbij de euforie welig tierde tot een ongekende climax. Allerlei boten werden beklommen en er werden allerlei rare en gevaarlijke capriolen uitgehaald door feestgangers, die geheel flipten door een overdosis aan uitgelatenheid. Doch was het, na het feestgedruis, wel behoorlijk wonden likken voor de vele gedupeerde (woon)booteigenaren. De boten waren geheel of gedeeltelijk beschadigd en/of gezonken. Helaas schijnt de gemeente ook redelijk karig geweest te zijn in de vergoeding van de geleden schades. Maar toch, het was een unieke beleving en dat mag dan de veiligheid en andermans eigendommen wel overrulen. Toch!?
Opnieuw heeft de Amsterdamse gemeente nu besloten, indien Nederland wereldkampioen wordt in Zuid Afrika, de huldiging wederom plaats te laten vinden in de Amsterdamse grachten. Nu hebben ze wel toegezegd, dat er een behoorlijke politionele bewaking opgesteld zal worden en dat alles in het werk gesteld zal worden, zodat geen mens op welke boot dan ook zal klimmen. Nou, succes dan, want reken maar dat de massale feestgangers weer als stuiterende gelukzalige “voetbalfans” de grachten van Amsterdam zullen veroveren. En geef ze eens ongelijk. Stel dat het op de geplande dinsdag een hete dag wordt. Grachten. Water. Uhhh, moet ik nog iets meer uitleggen.
Ik houd mijn hart vast, als het zo ver gaat komen. Maar ja, het is nu eenmaal besloten. Have fun!
Maar waar haalt eigenlijk de gemeente Amsterdam het gore lef vandaan om heel de huldiging naar zich toe te trekken. Moet dat niet feitelijk gedaan worden in de voetbalhoofdstad van Nederland.
Nou, dat is Amsterdam al een tijdje niet meer. Nee, ik heb het nu over Enschede. Vorig jaar was dat Alkmaar en een aantal keren daarvoor Eindhoven.
Maar goed. Het zou nu dus Enschede moeten zijn. Je hebt daar dichtbij een vliegveld, een hele mooie natuur en de nodige leuke weggetjes, waar we onze geweldige voetbalhelden kunnen aanschouwen en fêteren.
Zou het weer een prestigedrift zijn van het toch al chauvinistische Amsterdam, dat zichzelf nu de kans niet wil laten ontnemen om internationaal lekker weer in de belangstelling te kunnen komen?!
Heel Nederland is de afgelopen weken schitterend fel oranje geweest. Dus eigenlijk kan overal in Nederland de huldiging plaatsvinden. Maar ja, er is gekozen voor de stinkende grachten van Amsterdamned en dus niet voor de mooie contreien van Enschede, waar het meest mooie en uiteraard ook veilige voetbalvuurwerk heeft plaatsgevonden in het afgelopen voetbalseizoen.
We leggen ons er maar bij neer. Twentenaren zijn nuchtere relativerende mensen, net zoals die heerlijke Brabanders. Ach, het is tenslotte toch niet meer dan een oranjegekte.
Nog één keer zinderen en dan worden ze in de boot genomen.
© pamlenez
10-07-2010
Het was uiteraard een grootse happening, waarbij de euforie welig tierde tot een ongekende climax. Allerlei boten werden beklommen en er werden allerlei rare en gevaarlijke capriolen uitgehaald door feestgangers, die geheel flipten door een overdosis aan uitgelatenheid. Doch was het, na het feestgedruis, wel behoorlijk wonden likken voor de vele gedupeerde (woon)booteigenaren. De boten waren geheel of gedeeltelijk beschadigd en/of gezonken. Helaas schijnt de gemeente ook redelijk karig geweest te zijn in de vergoeding van de geleden schades. Maar toch, het was een unieke beleving en dat mag dan de veiligheid en andermans eigendommen wel overrulen. Toch!?
Opnieuw heeft de Amsterdamse gemeente nu besloten, indien Nederland wereldkampioen wordt in Zuid Afrika, de huldiging wederom plaats te laten vinden in de Amsterdamse grachten. Nu hebben ze wel toegezegd, dat er een behoorlijke politionele bewaking opgesteld zal worden en dat alles in het werk gesteld zal worden, zodat geen mens op welke boot dan ook zal klimmen. Nou, succes dan, want reken maar dat de massale feestgangers weer als stuiterende gelukzalige “voetbalfans” de grachten van Amsterdam zullen veroveren. En geef ze eens ongelijk. Stel dat het op de geplande dinsdag een hete dag wordt. Grachten. Water. Uhhh, moet ik nog iets meer uitleggen.
Ik houd mijn hart vast, als het zo ver gaat komen. Maar ja, het is nu eenmaal besloten. Have fun!
Maar waar haalt eigenlijk de gemeente Amsterdam het gore lef vandaan om heel de huldiging naar zich toe te trekken. Moet dat niet feitelijk gedaan worden in de voetbalhoofdstad van Nederland.
Nou, dat is Amsterdam al een tijdje niet meer. Nee, ik heb het nu over Enschede. Vorig jaar was dat Alkmaar en een aantal keren daarvoor Eindhoven.
Maar goed. Het zou nu dus Enschede moeten zijn. Je hebt daar dichtbij een vliegveld, een hele mooie natuur en de nodige leuke weggetjes, waar we onze geweldige voetbalhelden kunnen aanschouwen en fêteren.
Zou het weer een prestigedrift zijn van het toch al chauvinistische Amsterdam, dat zichzelf nu de kans niet wil laten ontnemen om internationaal lekker weer in de belangstelling te kunnen komen?!
Heel Nederland is de afgelopen weken schitterend fel oranje geweest. Dus eigenlijk kan overal in Nederland de huldiging plaatsvinden. Maar ja, er is gekozen voor de stinkende grachten van Amsterdamned en dus niet voor de mooie contreien van Enschede, waar het meest mooie en uiteraard ook veilige voetbalvuurwerk heeft plaatsgevonden in het afgelopen voetbalseizoen.
We leggen ons er maar bij neer. Twentenaren zijn nuchtere relativerende mensen, net zoals die heerlijke Brabanders. Ach, het is tenslotte toch niet meer dan een oranjegekte.
Nog één keer zinderen en dan worden ze in de boot genomen.
© pamlenez
10-07-2010
donderdag 1 juli 2010
Het orakelen en verwetenschappelijken van voetbal
Het is toch allemaal wat! Het is allemaal niks!
Om als fervent voetballiefhebber nog steeds op de TV de vervuiling te bemerken van figuren zoals Johan Derksen en z’n gesjeesde lolbroek en kompaan Wilfred Genee. Maar evenzo ook alle andere betweters en gekunstelde analisten, die steeds uitgenodigd worden om het publiek er op te wijzen hoe goed en/of hoe kloten het Nederlands elftal draait. In elk geval meten ze zichzelf de arrogantie aan ten telkenmale te vertellen, dat het anders moet en wel zodanig, zoals “lul de behanger” het zelf uitlegt. Ze komen met hun smoel op TV en pretenderen de alom wetende messias te zijn.
Hoelang zijn we nog bereid populariteit te geven aan figuren, zoals de semi seniele hoofdredacteur van Voetbal International, met zijn 13 in een dozijn verhalen, die het niveau niet weten te ontstijgen van bizarre soaps zoals Coronation Street en As the World turns. Al heb je 10 afleveringen achter elkaar niet meer gezien, je hebt dan niets gemist. Elke keer hetzelfde geneuzel.
Wanneer kappen ze een keer met die zompige analyses en vertellingen, waar de gemiddelde voetballiefhebber en voetbalkenner feitelijk niets aan heeft. En zeker niet het Nederlands elftal.
Ja, het gaat nu om het Nederlands Elftal. We hopen dat de coach, zijn staf en alle spelers er alles aan gedaan hebben en er alles aan blijven doen om zover mogelijk te kunnen komen. Alleen ZIJ staan ervoor en ZIJ moeten het maken. Geef ze je zegen, want de bal blijft toch rond en van plastic, de doelen rechthoekig en zonder camera’s en de FIFA-wereld slechtziend en malafide.
En van alle profetie en afkeur van de zogenaamde TV-connaisseurs moeten ze één grote staaf maken en in de ster van de bovengenoemde seniele opperlullo steken. Hij schijnt er zelfs op te kicken.
Worden we uitgeschakeld? Dan mogen verdriet en boosheid er dan best wel even zijn en daarna draait de wereld toch weer gewoon door. Even allemaal lekker genieten van de vakantie en dan weer de focus op de volgende EK over twee jaar in Oekraïne en Polen.
Het leven gaat gewoon door. En zo ook die schitterende sport, voetbal genaamd.
Helaas gaat ook het orakelen en verwetenschappelijken van de voetbalsport door. Zeker, zolang de Laurel en Hardy “filosofen” van de voetbalsport niet van de buis geweerd worden.
Even voor de goede orde. Wilfried en Matthijs zijn vooralsnog uitzonderlijke knakkers in de sportwereld. Daar zouden de malloten een puntje aan kunnen zuigen.
Enfin, heb je weinig affiniteit met voetbal, dan is misschien RTL Voetbal (VI Oranje) juist wel heel leuk. Een redelijk leuk humoristisch programmaatje op het niveau van “Who is the boss” (1988).
En toch is die Rene van der Gijp een heerlijk vrolijk mens. Hij bezigt een schitterende luchtigheid. Zodra je hem een half jaar in een sanatorium zet om te genezen van de bizarre invloeden van Genee en Derksen en hem dan het hele programma laat overnemen, denk ik, dat je dan pas echt iets leuks krijgt. Echte humor en relativering in een voetbalsportprogramma. Rene, jongen, ga er eens voor! Ik denk, dat je er velen een groot plezier mee zal doen. Voetbal en de Gijpse kijk. Yes!
En Wilfred, jongen, ga lekker in een circus werken. Als pratende lama of iets dergelijks. En Johan, kerel, overweeg een vervroegd pensioen en opname in het Hans Dorrestijn Bejaardencentrum.
Of overweeg beiden een wereldreis en begin op West-Papoea. Misschien dat de inwoners aldaar jullie wel pruimen. Al dan niet voorgekookt.
Alvast een prettige reis en de mensen aldaar een goede appetijt!
© pamlenez
01-07-2010
Om als fervent voetballiefhebber nog steeds op de TV de vervuiling te bemerken van figuren zoals Johan Derksen en z’n gesjeesde lolbroek en kompaan Wilfred Genee. Maar evenzo ook alle andere betweters en gekunstelde analisten, die steeds uitgenodigd worden om het publiek er op te wijzen hoe goed en/of hoe kloten het Nederlands elftal draait. In elk geval meten ze zichzelf de arrogantie aan ten telkenmale te vertellen, dat het anders moet en wel zodanig, zoals “lul de behanger” het zelf uitlegt. Ze komen met hun smoel op TV en pretenderen de alom wetende messias te zijn.
Hoelang zijn we nog bereid populariteit te geven aan figuren, zoals de semi seniele hoofdredacteur van Voetbal International, met zijn 13 in een dozijn verhalen, die het niveau niet weten te ontstijgen van bizarre soaps zoals Coronation Street en As the World turns. Al heb je 10 afleveringen achter elkaar niet meer gezien, je hebt dan niets gemist. Elke keer hetzelfde geneuzel.
Wanneer kappen ze een keer met die zompige analyses en vertellingen, waar de gemiddelde voetballiefhebber en voetbalkenner feitelijk niets aan heeft. En zeker niet het Nederlands elftal.
Ja, het gaat nu om het Nederlands Elftal. We hopen dat de coach, zijn staf en alle spelers er alles aan gedaan hebben en er alles aan blijven doen om zover mogelijk te kunnen komen. Alleen ZIJ staan ervoor en ZIJ moeten het maken. Geef ze je zegen, want de bal blijft toch rond en van plastic, de doelen rechthoekig en zonder camera’s en de FIFA-wereld slechtziend en malafide.
En van alle profetie en afkeur van de zogenaamde TV-connaisseurs moeten ze één grote staaf maken en in de ster van de bovengenoemde seniele opperlullo steken. Hij schijnt er zelfs op te kicken.
Worden we uitgeschakeld? Dan mogen verdriet en boosheid er dan best wel even zijn en daarna draait de wereld toch weer gewoon door. Even allemaal lekker genieten van de vakantie en dan weer de focus op de volgende EK over twee jaar in Oekraïne en Polen.
Het leven gaat gewoon door. En zo ook die schitterende sport, voetbal genaamd.
Helaas gaat ook het orakelen en verwetenschappelijken van de voetbalsport door. Zeker, zolang de Laurel en Hardy “filosofen” van de voetbalsport niet van de buis geweerd worden.
Even voor de goede orde. Wilfried en Matthijs zijn vooralsnog uitzonderlijke knakkers in de sportwereld. Daar zouden de malloten een puntje aan kunnen zuigen.
Enfin, heb je weinig affiniteit met voetbal, dan is misschien RTL Voetbal (VI Oranje) juist wel heel leuk. Een redelijk leuk humoristisch programmaatje op het niveau van “Who is the boss” (1988).
En toch is die Rene van der Gijp een heerlijk vrolijk mens. Hij bezigt een schitterende luchtigheid. Zodra je hem een half jaar in een sanatorium zet om te genezen van de bizarre invloeden van Genee en Derksen en hem dan het hele programma laat overnemen, denk ik, dat je dan pas echt iets leuks krijgt. Echte humor en relativering in een voetbalsportprogramma. Rene, jongen, ga er eens voor! Ik denk, dat je er velen een groot plezier mee zal doen. Voetbal en de Gijpse kijk. Yes!
En Wilfred, jongen, ga lekker in een circus werken. Als pratende lama of iets dergelijks. En Johan, kerel, overweeg een vervroegd pensioen en opname in het Hans Dorrestijn Bejaardencentrum.
Of overweeg beiden een wereldreis en begin op West-Papoea. Misschien dat de inwoners aldaar jullie wel pruimen. Al dan niet voorgekookt.
Alvast een prettige reis en de mensen aldaar een goede appetijt!
© pamlenez
01-07-2010
woensdag 23 juni 2010
Kristalhelder
Zijn betere hak- en chopwerk had hij al aangetoond in Irak en hij was de aangewezen persoon om Afghanistan zo spoedig mogelijk een metamorfose te laten ondergaan. Een metamorfose, waarbij de hele Taliban en alle andere autochtonen zich zouden bekeren tot jood of christen en er een “fatsoenlijke” Amerikaanse beschaving ingegoten zou worden. En als het even kan, het ultieme doel nastreven dit onherbergzame gebied na Israel en Irak te dopen tot de 53ste staat van de VS.
Hij is weinig diplomatiek, kan nog maar amper een mens genoemd worden en laat aan duidelijkheid weinig te wensen over. Hij leidt een Spartaanse levensstijl en wil eigenlijk, dat iedereen zich conformeert aan zijn compleet gestoorde en ontspoorde normen en waarden.
Joe Biden, wie is dat? Barack Obama is een teleurstellend persoon. Karl Eikenberry is een verrader. Aldus Stanley McChrystal. Geen woord Afghaans. Kristalhelder en zo scherp als een stanleymes.
Dat kunnen we deze opperbevelhebber van het Amerikaanse en NAVO leger in Afghanistan nageven.
Maar ja, al spreek je de waarheid, juist dan kun je geslachtofferd worden door de stenen, die je zelf aan het rollen hebt gebracht en zal je een toontje lager moeten zingen. Met hartelijke dank aan het (muziek)medium Rolling Stone. Enfin, op naar de volgende randdebiele opperbevelhebber, die Afghanistan wil bestoken met de Amerikaanse droom. Uhhh, nachtmerrie. Dàt is kristalhelder.
© pamlenez
23-06-2010
Hij is weinig diplomatiek, kan nog maar amper een mens genoemd worden en laat aan duidelijkheid weinig te wensen over. Hij leidt een Spartaanse levensstijl en wil eigenlijk, dat iedereen zich conformeert aan zijn compleet gestoorde en ontspoorde normen en waarden.
Joe Biden, wie is dat? Barack Obama is een teleurstellend persoon. Karl Eikenberry is een verrader. Aldus Stanley McChrystal. Geen woord Afghaans. Kristalhelder en zo scherp als een stanleymes.
Dat kunnen we deze opperbevelhebber van het Amerikaanse en NAVO leger in Afghanistan nageven.
Maar ja, al spreek je de waarheid, juist dan kun je geslachtofferd worden door de stenen, die je zelf aan het rollen hebt gebracht en zal je een toontje lager moeten zingen. Met hartelijke dank aan het (muziek)medium Rolling Stone. Enfin, op naar de volgende randdebiele opperbevelhebber, die Afghanistan wil bestoken met de Amerikaanse droom. Uhhh, nachtmerrie. Dàt is kristalhelder.
© pamlenez
23-06-2010
Zo! En dan nu onze babes
Hoe kun je een berg stront in een niet al te schone strontpot laten jammeren? Heel eenvoudig. Neem Heineken, Budweiser, FIFA en een zootje betrokken gefrustreerde autoriteiten en stapel ze op als een berg zielig stinkende fecaliën in Zuid Afrika.
Goh, dan maak je een goede beurt, als je een aantal geweldig leuk uitziende dames gaat lastig vallen en terroriseren. En alleen, omdat ze er zo heerlijk en opvallend uitzagen en toevallig alleen maar met hun geweldig ogende oranje mini-jurkjes gerefereerd waren aan een ander biermerk. Ja! Alleen maar gerefereerd, want er bleek geen sprake te zijn van hevig in het oog vallende logo’s of merknamen op de gewraakte jurkjes zelf.
De vermeende sluikreclame zou bij niemand werkelijk opgevallen zijn, ware het niet dat de eerder genoemde berg stront er zo nodig over moest gaan jammeren. Wat door bijna de hele wereld werd gezien als een heerlijk visueel geschenk, naast de vele andere uitdossingen, moest zo nodig door gefrustreerde alcoholverkopers verneukt worden. Met politie, arrestaties, rechters en heel de santenkraam erbij. Alsof er niks erger en dommer in Zuid Afrika gebeurt om over te jammeren.
Zelfs Pik draait zich uit schaamte om in zijn graf. Nelson neigt uit enige frustratie terug te vluchten naar Robbeneiland en Desmond overweegt zich uit wanhoop aan te sluiten bij de Scientology Church. Misschien een ongebreidelde fantasie, maar even mag de antipathie voor en de naargeestigheid van deze gebeurtenis vrijelijk benadrukt worden. Zo! Mirte en Barbara! Op jullie hopelijk behouden thuiskomst! Nu eerst even een Bavje. Proost!
© pamlenez
19-06-2010
Goh, dan maak je een goede beurt, als je een aantal geweldig leuk uitziende dames gaat lastig vallen en terroriseren. En alleen, omdat ze er zo heerlijk en opvallend uitzagen en toevallig alleen maar met hun geweldig ogende oranje mini-jurkjes gerefereerd waren aan een ander biermerk. Ja! Alleen maar gerefereerd, want er bleek geen sprake te zijn van hevig in het oog vallende logo’s of merknamen op de gewraakte jurkjes zelf.
De vermeende sluikreclame zou bij niemand werkelijk opgevallen zijn, ware het niet dat de eerder genoemde berg stront er zo nodig over moest gaan jammeren. Wat door bijna de hele wereld werd gezien als een heerlijk visueel geschenk, naast de vele andere uitdossingen, moest zo nodig door gefrustreerde alcoholverkopers verneukt worden. Met politie, arrestaties, rechters en heel de santenkraam erbij. Alsof er niks erger en dommer in Zuid Afrika gebeurt om over te jammeren.
Zelfs Pik draait zich uit schaamte om in zijn graf. Nelson neigt uit enige frustratie terug te vluchten naar Robbeneiland en Desmond overweegt zich uit wanhoop aan te sluiten bij de Scientology Church. Misschien een ongebreidelde fantasie, maar even mag de antipathie voor en de naargeestigheid van deze gebeurtenis vrijelijk benadrukt worden. Zo! Mirte en Barbara! Op jullie hopelijk behouden thuiskomst! Nu eerst even een Bavje. Proost!
© pamlenez
19-06-2010
dinsdag 8 juni 2010
Sloot aan lager wal
Hij is iemand, die menigeen doet verbazen, en wordt bij voorbaat steeds schuldig bevonden. Het lijkt alsof de ellende steeds op hem afkomt. Misschien zoekt deze met crimininaliteit dwepende sukkel het op één of andere manier wel steeds op. Al dan niet bewust.
De sensatiegeile media en programmamakers dragen een behoorlijke baksteen bij aan de malaise en de malheur van zijn leven. En aan het genot van het onbenullige en apathische wereldpubliek.
De waarheid met betrekking tot dat Amerikaanse meisje op Aruba is nog door geen levende ziel op deze aardkloot achterhaald. Uiteraard met uitzondering van hemzelf. Het nieuws en de waarheid ten aanzien van de vermeende mensenhandel of vrouwenhandel in Thaise contreien zijn een stille schone dood gestorven.
Eindelijk worden impulsen weer geprikkeld door het nieuws uit Lima en is hij weer verworden tot de vuile vieze smerige multiple moordenaar. Ze moeten hem maar snel aan de galg hangen en hij zal aan die andere zaken ook wel schuldig zijn. Dat zijn althans de kreten, die momenteel weer behoorlijk rondgalmen. Doch voorlopig weten we nog niks en is er nog niets bewezen.
De sensatiegeile media maakt er weer een complete nieuwsorgie van, totdat het weer als een geveinsd orgasme zal verdwijnen in de vergetelheid van het hunkerende publiek. De vergetelheid zal zich pas daadwerkelijk aandienen, indien deze 22-jarige verdwaalde randdebiel zijn laatste zucht zal slaken. Misschien ergens in een woestijn van Australië of op de onherbergzame ijsvlakte van Antarctica. Hij reist per slot de hele wereld rond, maar slaagt er vooralsnog niet in dat ongezien of ongemerkt te doen.
We weten het allemaal nog niet, maar “what the fuck” doet het er nog toe? Joran is niet echt meer een populaire voornaam. En dat deze Sloot aardig aan lagerwal is geraakt, weten we al langer. En dat ie steeds meer van de wal in de sloot zal terechtkomen, is ook geen overdreven profetie meer. Zullen we hem een plezier doen? En onszelf ook? We besteden gewoon geen aandacht meer aan hem. We gaan lekker de Sloot dempen. Geen vermeende waarheden of leugens meer. Laat hem zijn zelfkastijding lekker in eenzaamheid ondergaan. Niet interessant.
Trouwens, wat voor weer wordt ‘t van het weekend?
© pamlenez
08-06-2010
De sensatiegeile media en programmamakers dragen een behoorlijke baksteen bij aan de malaise en de malheur van zijn leven. En aan het genot van het onbenullige en apathische wereldpubliek.
De waarheid met betrekking tot dat Amerikaanse meisje op Aruba is nog door geen levende ziel op deze aardkloot achterhaald. Uiteraard met uitzondering van hemzelf. Het nieuws en de waarheid ten aanzien van de vermeende mensenhandel of vrouwenhandel in Thaise contreien zijn een stille schone dood gestorven.
Eindelijk worden impulsen weer geprikkeld door het nieuws uit Lima en is hij weer verworden tot de vuile vieze smerige multiple moordenaar. Ze moeten hem maar snel aan de galg hangen en hij zal aan die andere zaken ook wel schuldig zijn. Dat zijn althans de kreten, die momenteel weer behoorlijk rondgalmen. Doch voorlopig weten we nog niks en is er nog niets bewezen.
De sensatiegeile media maakt er weer een complete nieuwsorgie van, totdat het weer als een geveinsd orgasme zal verdwijnen in de vergetelheid van het hunkerende publiek. De vergetelheid zal zich pas daadwerkelijk aandienen, indien deze 22-jarige verdwaalde randdebiel zijn laatste zucht zal slaken. Misschien ergens in een woestijn van Australië of op de onherbergzame ijsvlakte van Antarctica. Hij reist per slot de hele wereld rond, maar slaagt er vooralsnog niet in dat ongezien of ongemerkt te doen.
We weten het allemaal nog niet, maar “what the fuck” doet het er nog toe? Joran is niet echt meer een populaire voornaam. En dat deze Sloot aardig aan lagerwal is geraakt, weten we al langer. En dat ie steeds meer van de wal in de sloot zal terechtkomen, is ook geen overdreven profetie meer. Zullen we hem een plezier doen? En onszelf ook? We besteden gewoon geen aandacht meer aan hem. We gaan lekker de Sloot dempen. Geen vermeende waarheden of leugens meer. Laat hem zijn zelfkastijding lekker in eenzaamheid ondergaan. Niet interessant.
Trouwens, wat voor weer wordt ‘t van het weekend?
© pamlenez
08-06-2010
Slechte acteurs
Het is haast een retorische vraag, waarom bij mij altijd zeepbellerige gevoelens opwellen tijdens verkiezingsperiodes. Dat komt, omdat ik niet kan ontsnappen aan het identieke karakter van deze periode aan die van de Oscarnominaties. Dat is ook zo’n periode, waarbij vele acteurs tegen de kleffe klippen van de hel op worden gewaardeerd en anderen weer compleet door het jetset-slijk worden gesleurd. Een overkill aan media wordt er vooraf aan besteed en allerlei statistieken worden in elkaar geflanst en toegepast in de meest muffe en duffe profeties en/of wishful thinkings, die nog eens dagelijks veranderen ook. Nu, tijdens de verkiezingstijd, gaat het erom wie straks de coalitie-Oscars in ontvangst mogen nemen en uiteraard is de mooiste Oscar die van het premierschap. Dus ook in de politiek wordt zeer goed acteerwerk vereist. En gezegd kan worden, dat elke lijsttrekker dit vak zeer goed verstaat. Het is gewoon geweldig, dat de meeste politieke acteurs zo sterk weten te ontwaken van hun stoffig gapende gedrag en zich in een korte periode weten te ontpoppen tot de George Clooney’s en Angelina Jolie’s van de politieke lage landen.
Maar, zoals we weten, spelen acteurs alleen maar een rol. Ze zijn zo niet in het echt. In het dagelijkse leven zijn ze iemand anders. Verrekt! Dan is de politiek wel heel erg identiek aan de jetsetwereld. En eigenlijk is de verkiezingsperiode niet meer dan een gemiddelde film over goed en kwaad, waarbij de acteurs kunnen worden gekozen om ook in het echie te laten zien, dat ze de wereld kunnen verbeteren. Nou ja, om te beginnen met ons kikkerlandje.
Laten we de meest bekende politieke acteurs maar eens de revue passeren. Neem Jan Peter eens. Een man met de uitstraling van een aangereden schaap. Altijd een verbaasd gezicht trekkend en maar blijven doorblaten. Het wordt echt tijd, dat dit schaap geslacht wordt. In elk geval uit zijn lijden gehaald wordt. Hij heeft al acht jaar een hoofdrol mogen spelen, maar het kritische publiek heeft in de gaten gekregen, dat hij alleen nog maar geschikt is voor lokale musicals.
Dan hebben we Geert. Hij heeft totaal geen acteertalent, maar dat maakt hij ruimschoots goed door zichzelf te blijven spelen. Hij houdt ontzettend van klootzakrollen, maar ook humorrollen zijn hem goed op het lijf geschreven. Het is twijfelachtig of hij voor een coalitie-Oscar in aanmerking komt, maar als we Afghanistan verlaten, kunnen we hem als one-man-army inzetten. Hij lust de schapenvleesvreters aldaar rauw en beschouw het dan maar als een win-win situatie.
Nee, dan dat acteerwerk van walgelijke braafheid door Femke, met haar eeuwige neplach. Het vrouwtje ziet er nog steeds wel juicy uit, maar heel soms krijg ik bevroren teelballen van haar.
De onechtheid sijpelt er dagelijks van af. Dus een slechte actrice, die de degradatie naar een soap of iets dergelijks sterk zal moeten gaan overwegen. Of gewoon thuisblijven en goede moeder zijn.
Goh, dan Emile. Hij zit volgens mij nog niet eens in het examenjaar van de toneelschool en weet al een behoorlijke act neer te zetten. Die van een blije juppie, die net haartjes op z’n piemel heeft gekregen en de hoofdrolspelers wel eens een poepie zal laten ruiken, dat hij ook heel goed is in het net doen alsof. Minder heb ik met Job, die met zijn tot chagrijn gestreken Hannibal Lecter gezicht nou niet bepaald de hoofdrol zal gaan spelen in de economische kaskraker van de komende vier jaar. En dan hebben we nog Rita. Zij is gewoon de vrouwelijke versie van Job. Alleen is haar gezicht meer gestreken tot die van Linda Blair in de Exorcist. Zodra de remake van deze film komt, adviseer ik Rita zeker zich aan te melden bij het castingbureau. En wat te denken van Mark, de historische tegenspeler van Rita? Een goede acteur, maar ik vrees, zodra hij onverwachts een echte hoofdrol moet gaan spelen, dat ie grote delen van zijn script al dan niet bewust zal gaan vergeten.
Alexander is een typische acteur, die de boel een beetje afkijkt van de hoofdrolspelers. Hij vindt de retorica ook een welkome fijne scriptvulling. Ik zie hem liever als jongleur acteren op de markt naast die daklozenkrantverkoper, zodat ie de kans loopt een keer wel gezien te worden. In André geloof ik totaal niet meer. Wat is dat een slaapverwekkende acteur. Zijn steeds maar weer mislukte rol als fatsoensrakker, die veel normloosheid heimelijk weet te verbergen. Hij zou het beter doen in de Da Vinci Code voor de rol van één van die priesters die worden vermoord. Om een unhappy end toch tot een happy end te kunnen krijgen. Met dieren heb ik altijd wel een positieve binding gehad. Met het acteertalent van Marianne beduidend minder. Godnonderknaken, wat is dat een verdwaalde ziel. Ik meende ze eerst te herkennen uit Daktari, maar sinds kort vermoed ik, dat zij haar eerste rolletje heeft gehad in de Fabeltjeskrant als Bor de Wolf. Die rol is ze nooit meer ontgroeit. Haar miepen, fiepen en luidkeels huilen naar de maan, zal haar nog zeker een keer een rol opleveren als konijn in de film Waterschapsheuvel. Leerzaam om het werkelijke dierenleed ook te kunnen beleven.
Dan hebben we nog Kees, Jan-Frank, Lea, Daisha, Yesim, Lotte en Samir. Helaas werken die nog bij in de horeca of iets dergelijks om hun hoofd boven water te kunnen houden. Ze zijn namelijk in hun acteerwerk niet verder gekomen dan tot onbekende en nietszeggende bijrolletjes. Misschien moeten zij zich daar juist wel gelukkig mee prijzen. Al het geveinsde goed en kwaad komen dan niet zozeer in de picture. Want laten we eerlijk wezen! De hoofdrolspelende politieke acteurs zijn en blijven acteurs, waarbij na 9 juni de dikke vette schmink er afgaat, alle gehanteerde scripts de vuilnisbak in worden gegooid en het scenario compleet herschreven zal gaan worden. Een één of ander coalitiescenario, dat een toneelstuk zal brengen, waarmee onverdroten zal worden getracht wel 4 jaar op de planken te blijven.
De vraag blijft natuurlijk of ik een goede toeschouwer van slechte acteurs ben of een slechte toeschouwer van goede acteurs? Is het een goede film, dan kijk ik ‘m af. Is het een kutfilm, dan stop ik met kijken. Maar één ding is zeker. Al dan niet goede acteurs zijn voor mij niet of nauwelijks doorslaggevend in mijn beoordeling van films. En ik kan eventueel een acteur nog wel prijzen, maar dat betekent niet, dat ik voor hem zal gaan kiezen. Kijk, zo zit de politiek nu ook in elkaar. Als ze gekozen moeten worden (net als met de Oscars), worden ze gekozen op hun acteertalent (lees: het talent hoe je onkunde en leugens verbergt) en daarna in het werkelijke leven zie je pas hoe ze werkelijk zijn (scheidingen, intriges, sektes, manipulaties, drugs, fraudes, faillissementen en vele andere misstanden).
Ik was 18 jaar en mocht voor het eerst stemmen. En ja, ik stemde toen op de PvdA. Waarom? Ach ja, mijn ma en pa stemde daar ook op. Tsja, dom hè!? Maar sindsdien ben veel kritischer geworden ten aanzien van films en acteurs. Primair maak ik nog steeds keuzes voor films, maar ik kies nimmer voor een specifieke acteur. Evenzo in de politiek. Politiek is steeds dezelfde waardeloze boutfilm met steeds andere flut-acteurs. Steeds hetzelfde verhaal, dat door sufkuttige statistici en opiniepeilers elke keer weer opgeleukt wordt tot het niveau van zeepbellerige Oscarnominaties.
Eén keer gekozen en daarna nooit meer. Want de keuze in fictie maakt de keuze ook fictief. Gelijk als in een schijnwereld. Wat mij nog prettig rest, is de maatschappij op één of andere manier niet meer te dienen, als alleen nog maar van repliek. Met een vrij en fris geweten en een zeker gewaar, dat betere verkeerde keuzes gedaan kunnen worden in het leven.
© pamlenez
07-06-2010
Maar, zoals we weten, spelen acteurs alleen maar een rol. Ze zijn zo niet in het echt. In het dagelijkse leven zijn ze iemand anders. Verrekt! Dan is de politiek wel heel erg identiek aan de jetsetwereld. En eigenlijk is de verkiezingsperiode niet meer dan een gemiddelde film over goed en kwaad, waarbij de acteurs kunnen worden gekozen om ook in het echie te laten zien, dat ze de wereld kunnen verbeteren. Nou ja, om te beginnen met ons kikkerlandje.
Laten we de meest bekende politieke acteurs maar eens de revue passeren. Neem Jan Peter eens. Een man met de uitstraling van een aangereden schaap. Altijd een verbaasd gezicht trekkend en maar blijven doorblaten. Het wordt echt tijd, dat dit schaap geslacht wordt. In elk geval uit zijn lijden gehaald wordt. Hij heeft al acht jaar een hoofdrol mogen spelen, maar het kritische publiek heeft in de gaten gekregen, dat hij alleen nog maar geschikt is voor lokale musicals.
Dan hebben we Geert. Hij heeft totaal geen acteertalent, maar dat maakt hij ruimschoots goed door zichzelf te blijven spelen. Hij houdt ontzettend van klootzakrollen, maar ook humorrollen zijn hem goed op het lijf geschreven. Het is twijfelachtig of hij voor een coalitie-Oscar in aanmerking komt, maar als we Afghanistan verlaten, kunnen we hem als one-man-army inzetten. Hij lust de schapenvleesvreters aldaar rauw en beschouw het dan maar als een win-win situatie.
Nee, dan dat acteerwerk van walgelijke braafheid door Femke, met haar eeuwige neplach. Het vrouwtje ziet er nog steeds wel juicy uit, maar heel soms krijg ik bevroren teelballen van haar.
De onechtheid sijpelt er dagelijks van af. Dus een slechte actrice, die de degradatie naar een soap of iets dergelijks sterk zal moeten gaan overwegen. Of gewoon thuisblijven en goede moeder zijn.
Goh, dan Emile. Hij zit volgens mij nog niet eens in het examenjaar van de toneelschool en weet al een behoorlijke act neer te zetten. Die van een blije juppie, die net haartjes op z’n piemel heeft gekregen en de hoofdrolspelers wel eens een poepie zal laten ruiken, dat hij ook heel goed is in het net doen alsof. Minder heb ik met Job, die met zijn tot chagrijn gestreken Hannibal Lecter gezicht nou niet bepaald de hoofdrol zal gaan spelen in de economische kaskraker van de komende vier jaar. En dan hebben we nog Rita. Zij is gewoon de vrouwelijke versie van Job. Alleen is haar gezicht meer gestreken tot die van Linda Blair in de Exorcist. Zodra de remake van deze film komt, adviseer ik Rita zeker zich aan te melden bij het castingbureau. En wat te denken van Mark, de historische tegenspeler van Rita? Een goede acteur, maar ik vrees, zodra hij onverwachts een echte hoofdrol moet gaan spelen, dat ie grote delen van zijn script al dan niet bewust zal gaan vergeten.
Alexander is een typische acteur, die de boel een beetje afkijkt van de hoofdrolspelers. Hij vindt de retorica ook een welkome fijne scriptvulling. Ik zie hem liever als jongleur acteren op de markt naast die daklozenkrantverkoper, zodat ie de kans loopt een keer wel gezien te worden. In André geloof ik totaal niet meer. Wat is dat een slaapverwekkende acteur. Zijn steeds maar weer mislukte rol als fatsoensrakker, die veel normloosheid heimelijk weet te verbergen. Hij zou het beter doen in de Da Vinci Code voor de rol van één van die priesters die worden vermoord. Om een unhappy end toch tot een happy end te kunnen krijgen. Met dieren heb ik altijd wel een positieve binding gehad. Met het acteertalent van Marianne beduidend minder. Godnonderknaken, wat is dat een verdwaalde ziel. Ik meende ze eerst te herkennen uit Daktari, maar sinds kort vermoed ik, dat zij haar eerste rolletje heeft gehad in de Fabeltjeskrant als Bor de Wolf. Die rol is ze nooit meer ontgroeit. Haar miepen, fiepen en luidkeels huilen naar de maan, zal haar nog zeker een keer een rol opleveren als konijn in de film Waterschapsheuvel. Leerzaam om het werkelijke dierenleed ook te kunnen beleven.
Dan hebben we nog Kees, Jan-Frank, Lea, Daisha, Yesim, Lotte en Samir. Helaas werken die nog bij in de horeca of iets dergelijks om hun hoofd boven water te kunnen houden. Ze zijn namelijk in hun acteerwerk niet verder gekomen dan tot onbekende en nietszeggende bijrolletjes. Misschien moeten zij zich daar juist wel gelukkig mee prijzen. Al het geveinsde goed en kwaad komen dan niet zozeer in de picture. Want laten we eerlijk wezen! De hoofdrolspelende politieke acteurs zijn en blijven acteurs, waarbij na 9 juni de dikke vette schmink er afgaat, alle gehanteerde scripts de vuilnisbak in worden gegooid en het scenario compleet herschreven zal gaan worden. Een één of ander coalitiescenario, dat een toneelstuk zal brengen, waarmee onverdroten zal worden getracht wel 4 jaar op de planken te blijven.
De vraag blijft natuurlijk of ik een goede toeschouwer van slechte acteurs ben of een slechte toeschouwer van goede acteurs? Is het een goede film, dan kijk ik ‘m af. Is het een kutfilm, dan stop ik met kijken. Maar één ding is zeker. Al dan niet goede acteurs zijn voor mij niet of nauwelijks doorslaggevend in mijn beoordeling van films. En ik kan eventueel een acteur nog wel prijzen, maar dat betekent niet, dat ik voor hem zal gaan kiezen. Kijk, zo zit de politiek nu ook in elkaar. Als ze gekozen moeten worden (net als met de Oscars), worden ze gekozen op hun acteertalent (lees: het talent hoe je onkunde en leugens verbergt) en daarna in het werkelijke leven zie je pas hoe ze werkelijk zijn (scheidingen, intriges, sektes, manipulaties, drugs, fraudes, faillissementen en vele andere misstanden).
Ik was 18 jaar en mocht voor het eerst stemmen. En ja, ik stemde toen op de PvdA. Waarom? Ach ja, mijn ma en pa stemde daar ook op. Tsja, dom hè!? Maar sindsdien ben veel kritischer geworden ten aanzien van films en acteurs. Primair maak ik nog steeds keuzes voor films, maar ik kies nimmer voor een specifieke acteur. Evenzo in de politiek. Politiek is steeds dezelfde waardeloze boutfilm met steeds andere flut-acteurs. Steeds hetzelfde verhaal, dat door sufkuttige statistici en opiniepeilers elke keer weer opgeleukt wordt tot het niveau van zeepbellerige Oscarnominaties.
Eén keer gekozen en daarna nooit meer. Want de keuze in fictie maakt de keuze ook fictief. Gelijk als in een schijnwereld. Wat mij nog prettig rest, is de maatschappij op één of andere manier niet meer te dienen, als alleen nog maar van repliek. Met een vrij en fris geweten en een zeker gewaar, dat betere verkeerde keuzes gedaan kunnen worden in het leven.
© pamlenez
07-06-2010
zaterdag 5 juni 2010
Een klungelig afstraffinkje voor de VS
Gewoonweg een verschrikkelijk feit wat er zich afspeelt in de Golf van Mexico naar aanleiding van de ondergang van boorplatform Deepwater Horizon. Vooraf aan de ramp hadden diverse testen plaatsgevonden, waarbij bindende adviezen waren gegeven om de productie stil te leggen. Doch beslissingsnemers besloten anders. Met als gevolg dat er een eerste explosie plaatsvond op dit boorplatform op 20 april 2010 en het ook direct in brand vloog. Twee dagen later volgde nog een explosie en het boorplatform kwam zelfs tot zinken. Het ergste was, dat er 11 doden waren te betreuren. Door een technisch mankement in een afsluiter (blow out preventer), bleef op anderhalve kilometer diepte uit de boorput miljoenen liters olie stromen, wat nog steeds als een soort vuurloze napalm enorme ecologische en economische schade veroorzaakt. Met name de kust van de staat Louisiana ondervind veel schade. Veroliede wateren en moerassen, hevig beschadigde flora en fauna en de dreiging van zware financiële stroppen voor de visserij en toerisme-exploitatie aldaar.
In de media wordt er dagelijks gehakt gemaakt van British Petrol (BP), terwijl BP zich in allerlei kronkels heeft bewogen om het complexe diepzeese lek gedicht te krijgen. Wat je veel minder terugvindt in de media is, dat er meerdere partijen zijn betrokken in het hele wel en wee van de Deepwater Horizon. Feitelijk eigenaar van dit boorplatform is Transocean en BP leaset het van hen. Dit boorplatform is gebouwd door Hyundai Heavy Industries in Ulsan (Zuid Korea) en kwam in 2001 gereed. Dan speelt ook nog een onderaannemer, Halliburton genaamd, een cruciale rol met betrekking tot het (niet) functioneren van de afsluiter. Zelfs sijpelt er informatie door, dat de Amerikaanse federale onderzoeksdienst Minerals Management Service steken heeft laten vallen. Mogen we er vanuit gaan, dat niemand deze ramp op welke manier dan ook moedwillig heeft veroorzaakt? We gaan er vooralsnog vanuit, dat er sprake is van menselijk falen en verkeerde beslissingen. Toch? De onderste steen zal nog boven gehaald moeten worden en het zou goed kunnen, dat die dikke vette pisstraal van de media en ook die van Barack en zijn VS medeburgers dunner zal worden tegen pispaal BP. Voor zover het wordt toegelaten door de daar geldende mediacratie.
Wat me dan weer zo intrigeert aan de Verenigde Staten is, dat velen weer de bek vol hebben van afkeur en afschuw jegens een partij, waar ze altijd gretig met volle teugen gebruik van gemaakt hebben. De benzineprijs aldaar is gemiddeld $ 2,80 per gallon (3,8 liter). Dat is $ 0,74 per liter. En om u nog gefrustreerder te maken als Nederlander, is dat momenteel € 0,62 per liter benzine. Hoe lang is het geleden, dat wij € 0,62 betaalden voor een litertje Euro 95? De tranen schieten in je broek en sijpelend langs je benen zinkt het tezamen met je moed in de schoenen.
Maar trek gerust overmaatse schoenen aan, want het kan allemaal nog erger. Als de gemiddelde burger in de Verenigde Staten ergens goed in kan zijn, dan is het in spontaan vervallen tot ultiem simultaan navelstaren. Commissies, parlementaire enquêtes, protestmarsen, protestcomités en allerlei andere media geile gillers rijzen op uit het niets en allen laten geen mediamoment onbenut om een eerder gekoesterde, doch thans falende, partij zo snel mogelijk in diskrediet te krijgen. Barack blijft bulderen, dat BP alles moet betalen. Boycotten van de BP tankstations wordt gepredikt en gedaan. Velen degraderen BP tot een georganiseerde criminele bende en er wordt al aardig gelispeld, dat ze maar uit de markt moeten verdwijnen. Een heimelijke wens dat de kop opsteekt bij menigeen, geïnspireerd door de huidige koersdalingen van de BP aandelen.
Maar wat is het toch allemaal weer grotendeels een pompeus festijn der hypocrieten. Een kermis van impulsieve artiesten. De meeste kauwgomknauwers rijden rond in SUV’s, Pickup’s, Van’s en andere bombastisch grote brandstof slurpende vehikels. Alsof het een lust is. Ze betalen een nice price voor een litertje brandstof en ze verbruiken het dan ook gulzig en gretig alsof het eindeloos vanuit een bodemloze put gepeurd wordt. Wat maakt het uit? Lekker blijven karren met die barrels. Vandaar dat het ook noodzakelijk blijft de huidige wereldpolitiek en wereldvijandigheid te handhaven. En uiteraard met name in olieproducerende landen. Ach ja, probeer maar eens een duidelijk onderscheid te maken tussen vuile bebloede handen en vuile beoliede handen.
Nee, voorlopig komt er geen einde aan de hypocriete navelstaarderij. Het zit zowat in elke vezel van de gemiddelde VS burger. Mogen we het een klein beetje in ons hoofd toelaten, om deze spijtige ramp te zien als een klungelig afstraffinkje voor hun eigen gedrag. Ach, je mag het ook gewoon vergeten en wachten op het moment, dat de volgende escapade zijn intrede zal doen vanuit het land der onbegrensde mogelijkheden. Voor zolang dan maar . . . . welterusten!
© pamlenez
In de media wordt er dagelijks gehakt gemaakt van British Petrol (BP), terwijl BP zich in allerlei kronkels heeft bewogen om het complexe diepzeese lek gedicht te krijgen. Wat je veel minder terugvindt in de media is, dat er meerdere partijen zijn betrokken in het hele wel en wee van de Deepwater Horizon. Feitelijk eigenaar van dit boorplatform is Transocean en BP leaset het van hen. Dit boorplatform is gebouwd door Hyundai Heavy Industries in Ulsan (Zuid Korea) en kwam in 2001 gereed. Dan speelt ook nog een onderaannemer, Halliburton genaamd, een cruciale rol met betrekking tot het (niet) functioneren van de afsluiter. Zelfs sijpelt er informatie door, dat de Amerikaanse federale onderzoeksdienst Minerals Management Service steken heeft laten vallen. Mogen we er vanuit gaan, dat niemand deze ramp op welke manier dan ook moedwillig heeft veroorzaakt? We gaan er vooralsnog vanuit, dat er sprake is van menselijk falen en verkeerde beslissingen. Toch? De onderste steen zal nog boven gehaald moeten worden en het zou goed kunnen, dat die dikke vette pisstraal van de media en ook die van Barack en zijn VS medeburgers dunner zal worden tegen pispaal BP. Voor zover het wordt toegelaten door de daar geldende mediacratie.
Wat me dan weer zo intrigeert aan de Verenigde Staten is, dat velen weer de bek vol hebben van afkeur en afschuw jegens een partij, waar ze altijd gretig met volle teugen gebruik van gemaakt hebben. De benzineprijs aldaar is gemiddeld $ 2,80 per gallon (3,8 liter). Dat is $ 0,74 per liter. En om u nog gefrustreerder te maken als Nederlander, is dat momenteel € 0,62 per liter benzine. Hoe lang is het geleden, dat wij € 0,62 betaalden voor een litertje Euro 95? De tranen schieten in je broek en sijpelend langs je benen zinkt het tezamen met je moed in de schoenen.
Maar trek gerust overmaatse schoenen aan, want het kan allemaal nog erger. Als de gemiddelde burger in de Verenigde Staten ergens goed in kan zijn, dan is het in spontaan vervallen tot ultiem simultaan navelstaren. Commissies, parlementaire enquêtes, protestmarsen, protestcomités en allerlei andere media geile gillers rijzen op uit het niets en allen laten geen mediamoment onbenut om een eerder gekoesterde, doch thans falende, partij zo snel mogelijk in diskrediet te krijgen. Barack blijft bulderen, dat BP alles moet betalen. Boycotten van de BP tankstations wordt gepredikt en gedaan. Velen degraderen BP tot een georganiseerde criminele bende en er wordt al aardig gelispeld, dat ze maar uit de markt moeten verdwijnen. Een heimelijke wens dat de kop opsteekt bij menigeen, geïnspireerd door de huidige koersdalingen van de BP aandelen.
Maar wat is het toch allemaal weer grotendeels een pompeus festijn der hypocrieten. Een kermis van impulsieve artiesten. De meeste kauwgomknauwers rijden rond in SUV’s, Pickup’s, Van’s en andere bombastisch grote brandstof slurpende vehikels. Alsof het een lust is. Ze betalen een nice price voor een litertje brandstof en ze verbruiken het dan ook gulzig en gretig alsof het eindeloos vanuit een bodemloze put gepeurd wordt. Wat maakt het uit? Lekker blijven karren met die barrels. Vandaar dat het ook noodzakelijk blijft de huidige wereldpolitiek en wereldvijandigheid te handhaven. En uiteraard met name in olieproducerende landen. Ach ja, probeer maar eens een duidelijk onderscheid te maken tussen vuile bebloede handen en vuile beoliede handen.
Nee, voorlopig komt er geen einde aan de hypocriete navelstaarderij. Het zit zowat in elke vezel van de gemiddelde VS burger. Mogen we het een klein beetje in ons hoofd toelaten, om deze spijtige ramp te zien als een klungelig afstraffinkje voor hun eigen gedrag. Ach, je mag het ook gewoon vergeten en wachten op het moment, dat de volgende escapade zijn intrede zal doen vanuit het land der onbegrensde mogelijkheden. Voor zolang dan maar . . . . welterusten!
© pamlenez
dinsdag 1 juni 2010
Het onrecht rechtvaardigend
Na een tanende Britse heerschappij in het Midden-Oosten en ook de vele gesjeesde mandaten, waarbij met name de toen al hooglopende onderlinge strijd tussen de Joodse en de Arabische bevolking bestond, is in 1937 door de Britten het Peel Rapport opgemaakt. Deze had als doelstelling tot een goede verdeling te komen van het toenmalige Palestina voor de Joodse en Arabische bevolking aldaar. De Britse nitwits gaven in 1947 er bestuurlijk en fysiek de brui aan en droegen het mandaat over aan de Verenigde Naties. De VN wilden spijkers met koppen slaan en tot een goede verdeling komen. Plaatsen zoals Nazareth, Hebron, Gaza, Jaffa, Jenin, Nablus zouden Palestijnse steden blijven en qua gebied zou er een fifty-fifty verdeling worden gerealiseerd.
Doch toen de Britten op 14 mei 1948 geheel weg waren uit Palestina, hebben de Joden linea recta dezelfde dag de onafhankelijkheid uitgesproken en daarmee zelf hun eigen staat Israel op de kaart getatoeëerd. Tatoeages kan je alleen maar uitbreiden en als je ze weghaalt, dan zal er altijd een litteken overblijven. Onderlinge onvrede, woede en vijandigheid spelen zich in dat gebied al enkele duizenden jaren af, maar vanaf 14 mei 1948 is de pleuris echt uit gaan breken. En tot op de dag van vandaag is het nog steeds onverminderd een haard van onbegrip, wraak en strijd, waarbij zich steeds meer een apocalyps aandient voor de Palestijnse bevolking.
Tevens is er veel veranderd. In tegenstelling tot de historische Joodse diaspora heeft er in de afgelopen halve eeuw een omgekeerd evenredige driftige Joodse exodus plaatsgevonden naar de staat Israel. En in de kielzog van deze contra exodus is de Verenigde Staten strak meegegaan. En nog steeds gaan de VS mee in de ongebreidelde Zionistische verdwazing. Israel heeft nu ongeveer 70% van het gebied van het vroegere Palestina en heeft ruim 7½ miljoen inwoners. Dat was in 1948 nog maar een kleine 800.000 inwoners. Zelfs heeft Israel nu ook ruim 400.000 inwoners in de nog karig aanwezige Palestijnse gebieden wonen. De meeste van hen zijn de welbekende van de pot gerukte kolonisten, een mooi woord voor landveroveraars. Nee, voor ontwikkelingswerk hebben ze zich daar niet gevestigd, eerder voor onteigeningswerk.
Ondertussen zijn hierdoor de Gazastrook en de Westbank verworden tot niet meer dan volledig gedemarqueerde concentratiekampen, die op een structopatische manier door Israel worden gecontroleerd (lees ook; geterroriseerd). Hoeveel jaren en hoe vaak heeft de wereld al getuige kunnen zijn van een Israel, dat zijn machtswellust ongegeneerd botvierde op de Palestijnen?
Je weet wel, het volk, dat vroeger een land had, dat Palestina heette. De verdeelsleutel conform het Peel Rapport is zoek. Sterker nog, deze sleutel is zoek en eigenlijk zoekt niemand er meer naar.
De Palestijnen worden thans niet anders meer omschreven dan als domme katten in het nauw, die belachelijke en rare sprongen maken. Het predicaat “terrorist” wordt gretig toegedicht aan hen, maar mensen met een gezond “denkertje” weten daarentegen oorzaak en gevolg beter uit te kristalliseren en te definiëren. Zij komen dan ook tot geheel andere conclusies.
Het is nog alleen maar open deuren intrappen in het Israel-Palestina conflict. Israel is gewoon de 51ste staat van de Verenigde Staten. Israel geniet deels open en deels heimelijk de volledige steun van de overige 50 hevig Joods Christelijk georiënteerde staten, die verworden zijn tot niet meer dan geloofsgestoorde paranoïde machtswellustelingen. En dat is nog niet eens het meest betreurenswaardige feit. Wat dan wel? Wat te denken van de schofterige aan omstanderapathie lijdende Verenigde Naties en ook alle huidige VS reetneukende Afghanistan coalitiepartners, waar wij spijtig genoeg nog steeds bij schijnen te horen.
Thans zijn we weer met de zoveelste escapade van Israel geconfronteerd. Een konvooi met politici, journalisten, activisten en 10.000 ton aan hulpgoederen voor de Gazastrook, werd door Israëlische commando’s geënterd. Nu staan deze commando’s er redelijk om bekend, dat het geen werkelijke dialoogstarters zijn. Nota bene de vrijheid, die zij zich aanmeten om te stellen, dat zij handelen binnen hun territoriale wateren en dat zij zomaar de Gazastrook van de buitenwereld mogen afsluiten, getuigd alleen maar van ongeremde agressie uit machtswellust. Zoals het een verenigde staat (51ste) betaamt. Het konvooi was er al op gewezen, dat een interventie zou volgen, als zij toch hulpgoederen zouden brengen naar de Gazastrook. Het onder de Turkse vlag varende schip Mavi Marmara werd derhalve bruusk geënterd en herbergde helaas een 30-tal activisten (van de 600), die opstandig werden van de ongegeneerde overval van de Israëlische commando’s. Deze katten in het nauw schijnen ook op een onbehoorlijke manier weerstand geboden te hebben. Natuurlijk heeft Israel daarop met een staaltje machtsvertoon gereageerd. Je knalt er een paar overhoop en dan bedaren ze wel en kunnen velen worden gearresteerd. Naar vermoedt zijn er ruim 10 doden gevallen en 60 gewonden. Het zal geen verbazing wekken, indien er alleen slachtoffers zijn gevallen onder de activisten. En Israel zal wel weer een verhaal op de plank klaar hebben liggen, teneinde hun eigen gedrag te vergoelijken en de schuldvraag, conform de reeds lang gehanteerde mediacratie, te buigen naar de tegenpartij. En vele landen zullen wel weer onderzoeken eisen, doch deze eisen zullen wederom sterven in ongekende manipulatieve lelijkheid.
En zijn er dan winnaars? Jawel, de Israëli’s, want de hulpgoederen en de activisten zijn niet aangekomen in de Gazastrook. Vele activisten gearresteerd en de hulpgoederen . . . waarschijnlijk zolang in de “kelders” van Benjamin en Shimon?
Het extreme gedrag van de meeste Joodse bewoners van Israel gaat zich lichtelijk aan steeds meer meten met het walgelijke gedrag van de nazi’s in de tweede wereldoorlog, waar zij juist zelf zo hevig onder hebben geleden. Onderdrukking, denigreren, verdrijven, concentratiekampen, uithongeren, economisch kapotmaken, vermoorden en dat alles uit hoofde van hun vermeende Joodse geschiedkundige overtuiging en geloof. Het is een staaltje selectieve lering van de geschiedenis wat door hen wordt bedreven. En iedereen kijkt maar toe. De wereld, de Verenigde Naties en alle coalitiepartners zijn verzwolgen in lethargie of blijven het belangrijker vinden om met de arm tot het sleutelbeen in de reet van de Verenigde Staten te blijven poeren. En waarom? Omdat we het misschien nog steeds als een onafgeloste schuld zien, dat wij ooit bevrijd zijn door dat patsersvolk? Of in elk geval te bang voor eventuele economische of financiële sancties.
Ga meer dan tweeduizend jaar terug en kijk daarna naar de situatie in 1937. Het land Palestina bestond toen nog en zou een herindeling plaats hebben moeten vinden naar redelijkheid en op basis van de lange onderlinge historie. Maak dan de sprong naar nu, naar 2010. Waar ligt Palestina nu?
De Palestijnen zijn naar de filistijnen aan het gaan. En dat is niet als een grappige geschiedkundige metafoor bedoeld. Het is de keiharde realiteit. Het gaat over nog maar vijf miljoen Palestijnen.
Noem het Israel of Palestina. Het maakt niet uit. Vergeet de geschiedenis. Die van strijd en oorlog. Het enige wat we moeten voorkomen is het verdrijven en/of uitroeien van een volk. Daar streden we in de tweede wereldoorlog tegen en dat moeten we blijven doen. Doen we het niet, dan is dat het onrecht rechtvaardigend. In the name of the fucking lord, wake up!
© pamlenez
Doch toen de Britten op 14 mei 1948 geheel weg waren uit Palestina, hebben de Joden linea recta dezelfde dag de onafhankelijkheid uitgesproken en daarmee zelf hun eigen staat Israel op de kaart getatoeëerd. Tatoeages kan je alleen maar uitbreiden en als je ze weghaalt, dan zal er altijd een litteken overblijven. Onderlinge onvrede, woede en vijandigheid spelen zich in dat gebied al enkele duizenden jaren af, maar vanaf 14 mei 1948 is de pleuris echt uit gaan breken. En tot op de dag van vandaag is het nog steeds onverminderd een haard van onbegrip, wraak en strijd, waarbij zich steeds meer een apocalyps aandient voor de Palestijnse bevolking.
Tevens is er veel veranderd. In tegenstelling tot de historische Joodse diaspora heeft er in de afgelopen halve eeuw een omgekeerd evenredige driftige Joodse exodus plaatsgevonden naar de staat Israel. En in de kielzog van deze contra exodus is de Verenigde Staten strak meegegaan. En nog steeds gaan de VS mee in de ongebreidelde Zionistische verdwazing. Israel heeft nu ongeveer 70% van het gebied van het vroegere Palestina en heeft ruim 7½ miljoen inwoners. Dat was in 1948 nog maar een kleine 800.000 inwoners. Zelfs heeft Israel nu ook ruim 400.000 inwoners in de nog karig aanwezige Palestijnse gebieden wonen. De meeste van hen zijn de welbekende van de pot gerukte kolonisten, een mooi woord voor landveroveraars. Nee, voor ontwikkelingswerk hebben ze zich daar niet gevestigd, eerder voor onteigeningswerk.
Ondertussen zijn hierdoor de Gazastrook en de Westbank verworden tot niet meer dan volledig gedemarqueerde concentratiekampen, die op een structopatische manier door Israel worden gecontroleerd (lees ook; geterroriseerd). Hoeveel jaren en hoe vaak heeft de wereld al getuige kunnen zijn van een Israel, dat zijn machtswellust ongegeneerd botvierde op de Palestijnen?
Je weet wel, het volk, dat vroeger een land had, dat Palestina heette. De verdeelsleutel conform het Peel Rapport is zoek. Sterker nog, deze sleutel is zoek en eigenlijk zoekt niemand er meer naar.
De Palestijnen worden thans niet anders meer omschreven dan als domme katten in het nauw, die belachelijke en rare sprongen maken. Het predicaat “terrorist” wordt gretig toegedicht aan hen, maar mensen met een gezond “denkertje” weten daarentegen oorzaak en gevolg beter uit te kristalliseren en te definiëren. Zij komen dan ook tot geheel andere conclusies.
Het is nog alleen maar open deuren intrappen in het Israel-Palestina conflict. Israel is gewoon de 51ste staat van de Verenigde Staten. Israel geniet deels open en deels heimelijk de volledige steun van de overige 50 hevig Joods Christelijk georiënteerde staten, die verworden zijn tot niet meer dan geloofsgestoorde paranoïde machtswellustelingen. En dat is nog niet eens het meest betreurenswaardige feit. Wat dan wel? Wat te denken van de schofterige aan omstanderapathie lijdende Verenigde Naties en ook alle huidige VS reetneukende Afghanistan coalitiepartners, waar wij spijtig genoeg nog steeds bij schijnen te horen.
Thans zijn we weer met de zoveelste escapade van Israel geconfronteerd. Een konvooi met politici, journalisten, activisten en 10.000 ton aan hulpgoederen voor de Gazastrook, werd door Israëlische commando’s geënterd. Nu staan deze commando’s er redelijk om bekend, dat het geen werkelijke dialoogstarters zijn. Nota bene de vrijheid, die zij zich aanmeten om te stellen, dat zij handelen binnen hun territoriale wateren en dat zij zomaar de Gazastrook van de buitenwereld mogen afsluiten, getuigd alleen maar van ongeremde agressie uit machtswellust. Zoals het een verenigde staat (51ste) betaamt. Het konvooi was er al op gewezen, dat een interventie zou volgen, als zij toch hulpgoederen zouden brengen naar de Gazastrook. Het onder de Turkse vlag varende schip Mavi Marmara werd derhalve bruusk geënterd en herbergde helaas een 30-tal activisten (van de 600), die opstandig werden van de ongegeneerde overval van de Israëlische commando’s. Deze katten in het nauw schijnen ook op een onbehoorlijke manier weerstand geboden te hebben. Natuurlijk heeft Israel daarop met een staaltje machtsvertoon gereageerd. Je knalt er een paar overhoop en dan bedaren ze wel en kunnen velen worden gearresteerd. Naar vermoedt zijn er ruim 10 doden gevallen en 60 gewonden. Het zal geen verbazing wekken, indien er alleen slachtoffers zijn gevallen onder de activisten. En Israel zal wel weer een verhaal op de plank klaar hebben liggen, teneinde hun eigen gedrag te vergoelijken en de schuldvraag, conform de reeds lang gehanteerde mediacratie, te buigen naar de tegenpartij. En vele landen zullen wel weer onderzoeken eisen, doch deze eisen zullen wederom sterven in ongekende manipulatieve lelijkheid.
En zijn er dan winnaars? Jawel, de Israëli’s, want de hulpgoederen en de activisten zijn niet aangekomen in de Gazastrook. Vele activisten gearresteerd en de hulpgoederen . . . waarschijnlijk zolang in de “kelders” van Benjamin en Shimon?
Het extreme gedrag van de meeste Joodse bewoners van Israel gaat zich lichtelijk aan steeds meer meten met het walgelijke gedrag van de nazi’s in de tweede wereldoorlog, waar zij juist zelf zo hevig onder hebben geleden. Onderdrukking, denigreren, verdrijven, concentratiekampen, uithongeren, economisch kapotmaken, vermoorden en dat alles uit hoofde van hun vermeende Joodse geschiedkundige overtuiging en geloof. Het is een staaltje selectieve lering van de geschiedenis wat door hen wordt bedreven. En iedereen kijkt maar toe. De wereld, de Verenigde Naties en alle coalitiepartners zijn verzwolgen in lethargie of blijven het belangrijker vinden om met de arm tot het sleutelbeen in de reet van de Verenigde Staten te blijven poeren. En waarom? Omdat we het misschien nog steeds als een onafgeloste schuld zien, dat wij ooit bevrijd zijn door dat patsersvolk? Of in elk geval te bang voor eventuele economische of financiële sancties.
Ga meer dan tweeduizend jaar terug en kijk daarna naar de situatie in 1937. Het land Palestina bestond toen nog en zou een herindeling plaats hebben moeten vinden naar redelijkheid en op basis van de lange onderlinge historie. Maak dan de sprong naar nu, naar 2010. Waar ligt Palestina nu?
De Palestijnen zijn naar de filistijnen aan het gaan. En dat is niet als een grappige geschiedkundige metafoor bedoeld. Het is de keiharde realiteit. Het gaat over nog maar vijf miljoen Palestijnen.
Noem het Israel of Palestina. Het maakt niet uit. Vergeet de geschiedenis. Die van strijd en oorlog. Het enige wat we moeten voorkomen is het verdrijven en/of uitroeien van een volk. Daar streden we in de tweede wereldoorlog tegen en dat moeten we blijven doen. Doen we het niet, dan is dat het onrecht rechtvaardigend. In the name of the fucking lord, wake up!
© pamlenez
zaterdag 15 mei 2010
DWDD's dieptepunt
‘De Wereld Draait Door’ kan zeker wel gezien worden als een bovengemiddeld leuk programma, waarbij de onderwerpen over het algemeen informatief en actueel zijn en waarbij de aankleding veelal prettig varieert van humoristisch naar serieus en vice versa.
Vandaag was het een ander verhaal. De negenjarige Ruben van Assouw, de enige overlevende van de verschrikkelijke ramp in Tripoli en Jolande van de Graaf met Sjuul Paradijs van de Telegraaf zijn de meest stimulerende voeding geworden voor de meest onverdroten fatsoensrakkers die we, naar blijkt, rijk zijn in Nederland.
Naar het schijnt heeft de primeurgeile journaliste Jolande van de Graaf gebeld naar de zwaargewonde en nog in shock verkerende negenjarige jongen in het ziekenhuis in Tripoli.
Op één of andere manier via een arts of verpleger heeft ze de jongen daadwerkelijk aan de lijn gekregen. Het kind wist nog niet, dat zijn ouders en broertje waren overleden. Het behoeft geen uitleg, dat dit van ongehoorde en gênante journalistiek getuigt. Jolande heeft toch een smeuïg verslag gemaakt van het gesprek en is het in de vorm van een ultieme frontpage-scoop, met goedkeuren van hoofdredacteur Sjuul Paradijs, de wereld in geslingerd.
Marc-Marie Huijbregts en Prem Radhakishun, over het algemeen gewaardeerde TV figuren, draaiden vandaag in ‘De Wereld Draait Door’ compleet door in hun eigen gevoelens, waarbij de fatsoensrakkerij zelfs euforisch snel evolueerde naar fatsoenskotserij. Jolande van de Graaf moest aan de schandpaal door haar met foto herkenbaar te laten maken in de media en Sjuul Paradijs zou er verstandiger aan doen als hij zijn functie met onmiddellijke ingang zou neerleggen. Ook de abonnees van de Telegraaf moesten hun abonnement opzeggen en zeker moeten alle politici straks in hun verkiezingsstrijd de interviews met de Telegraafjournalisten categorisch weigeren.
Marc-Marie en Prem kwamen met hun lawine van ongebreidelde en evenzo lichtelijk geveinsde emoties tot een afkeuringsorgasme, waarbij ik niet meer aan indruk kon ontsnappen, dat beide heren gretig misbruik wilden maken van het aan hen op dat moment geboden medium TV.
De ook aan het gesprek deelnemende Libië expat Chris Lemson, die meer nuance en bescheidenheid aan de dag wist te leggen, werd niet eens meer als voorbeeld gezien door de twee stuiteraars.
Beide heren maakten zich met een hoge mate van zelfingenomenheid, schuldig aan een doorgeschoten verbale steniging van de 2 "kranten". Geweldig heren, maar ik vrees, dat jullie het niet in de gaten hadden, dat jullie daarmee hetzelfde dieptepunt bereikt hadden als de twee Telegraaf malloten. Misschien hebben jullie enigszins van jezelf het megalomane idee, beschermd te worden door fatsoensgoden en media-elfjes of dat je meent de ultieme mediavrijheid te bezitten, maar niets is minder waar. Het is niet meer dan de pot die de ketel verwijt.
Mathijs van Nieuwkerk verzwolg ook bijna in het fatsoensbraaksel, maar wilde toch ook wel bijtijds de hypocriete doordraverij wat afremmen. Door op te merken naar beide heren vooral de Telegraafpraktijken niet evenredig over te nemen. Je zag ook even een fractie van lichte, maar evenzo ook weer snel verdwenen bezinning. De remming van Mathijs was toch te lichtzinnig, waardoor een onverwachts dieptepunt werd beleefd met zijn DWDD. Mathijs, het was geen slechte aflevering, maar een verkeerde aflevering. Betreurenswaardig jammer.
Wat mij betreft mogen Marc-Marie, Prem, Jolande en Sjuul een sabbatical nemen, opdat ze na een jaar terug zullen komen met een gezonde zelfreflectie en inzicht in hun eigen manifesten.
Onderwijl zal de wereld gewoon door blijven draaien.
© pamlenez
Vandaag was het een ander verhaal. De negenjarige Ruben van Assouw, de enige overlevende van de verschrikkelijke ramp in Tripoli en Jolande van de Graaf met Sjuul Paradijs van de Telegraaf zijn de meest stimulerende voeding geworden voor de meest onverdroten fatsoensrakkers die we, naar blijkt, rijk zijn in Nederland.
Naar het schijnt heeft de primeurgeile journaliste Jolande van de Graaf gebeld naar de zwaargewonde en nog in shock verkerende negenjarige jongen in het ziekenhuis in Tripoli.
Op één of andere manier via een arts of verpleger heeft ze de jongen daadwerkelijk aan de lijn gekregen. Het kind wist nog niet, dat zijn ouders en broertje waren overleden. Het behoeft geen uitleg, dat dit van ongehoorde en gênante journalistiek getuigt. Jolande heeft toch een smeuïg verslag gemaakt van het gesprek en is het in de vorm van een ultieme frontpage-scoop, met goedkeuren van hoofdredacteur Sjuul Paradijs, de wereld in geslingerd.
Marc-Marie Huijbregts en Prem Radhakishun, over het algemeen gewaardeerde TV figuren, draaiden vandaag in ‘De Wereld Draait Door’ compleet door in hun eigen gevoelens, waarbij de fatsoensrakkerij zelfs euforisch snel evolueerde naar fatsoenskotserij. Jolande van de Graaf moest aan de schandpaal door haar met foto herkenbaar te laten maken in de media en Sjuul Paradijs zou er verstandiger aan doen als hij zijn functie met onmiddellijke ingang zou neerleggen. Ook de abonnees van de Telegraaf moesten hun abonnement opzeggen en zeker moeten alle politici straks in hun verkiezingsstrijd de interviews met de Telegraafjournalisten categorisch weigeren.
Marc-Marie en Prem kwamen met hun lawine van ongebreidelde en evenzo lichtelijk geveinsde emoties tot een afkeuringsorgasme, waarbij ik niet meer aan indruk kon ontsnappen, dat beide heren gretig misbruik wilden maken van het aan hen op dat moment geboden medium TV.
De ook aan het gesprek deelnemende Libië expat Chris Lemson, die meer nuance en bescheidenheid aan de dag wist te leggen, werd niet eens meer als voorbeeld gezien door de twee stuiteraars.
Beide heren maakten zich met een hoge mate van zelfingenomenheid, schuldig aan een doorgeschoten verbale steniging van de 2 "kranten". Geweldig heren, maar ik vrees, dat jullie het niet in de gaten hadden, dat jullie daarmee hetzelfde dieptepunt bereikt hadden als de twee Telegraaf malloten. Misschien hebben jullie enigszins van jezelf het megalomane idee, beschermd te worden door fatsoensgoden en media-elfjes of dat je meent de ultieme mediavrijheid te bezitten, maar niets is minder waar. Het is niet meer dan de pot die de ketel verwijt.
Mathijs van Nieuwkerk verzwolg ook bijna in het fatsoensbraaksel, maar wilde toch ook wel bijtijds de hypocriete doordraverij wat afremmen. Door op te merken naar beide heren vooral de Telegraafpraktijken niet evenredig over te nemen. Je zag ook even een fractie van lichte, maar evenzo ook weer snel verdwenen bezinning. De remming van Mathijs was toch te lichtzinnig, waardoor een onverwachts dieptepunt werd beleefd met zijn DWDD. Mathijs, het was geen slechte aflevering, maar een verkeerde aflevering. Betreurenswaardig jammer.
Wat mij betreft mogen Marc-Marie, Prem, Jolande en Sjuul een sabbatical nemen, opdat ze na een jaar terug zullen komen met een gezonde zelfreflectie en inzicht in hun eigen manifesten.
Onderwijl zal de wereld gewoon door blijven draaien.
© pamlenez
woensdag 12 mei 2010
Verkrachte betekenissen
Het gaat als een lopend vuurtje. De ontmaskering van Maria Mosterd. Het zou een gelogen relaas zijn, wat ze heeft verwoord in haar boek “Echte mannen eten geen kaas”.
Peter R. de Vries (natuurlijk hij weer), Manou ( de vermeende “loverboy”) en langzaam maar zeker de hele media zijn al dan niet goed op weg om Maria’s werk compleet te degraderen tot een flut boek vol fictie. Met als mogelijk risico, dat ook de kern van het verhaal, de harde pijnlijke realiteit, zal worden gebagatelliseerd. Want het is mij de afgelopen jaren nog niet duidelijk geworden vanuit justitie, statistieken of de media hoe het er voor staat met de aanpak en de resultaten in de strijd tegen “loverboys”. Volgens humanitaire instellingen, die zich inzetten tegen dit misselijkmakend fenomeen, zouden niet alleen meisjes, maar ook jongens geslachtofferd worden. Momenteel staan er in Nederland zowel ± 1500 meisjes als ±1500 jongens geregistreerd, die op één of andere manier verpooierd worden door mentaal gestoorde randdebielen.
Maar eigenlijk wil ik het geheel niet over die kwestie hebben, ondanks de zwaarbeladenheid.
Nee, het gaat mij in dit verhaal eigenlijk meer om het gebruik van het woord loverboy. Spontaan gebruikte woorden in een geheel verkeerde context, waardoor het woord en zijn betekenis haast ongemerkt compleet verkracht worden. Dit gaat ongemerkt zo ver, dat bepaalde woorden hun werkelijke betekenis niet meer toegedicht krijgen en tot overmaat van ramp geweigerd worden in hun oorspronkelijke definitie gebruikt te worden. Deze taalverdwaling manifesteert zich op een haast oneindige manier. Laten we eens een kleine greep doen in die gigantische doos (ha ha) met alle Nederlands woorden. Woorden, zoals bijvoorbeeld swastika, klaarkomen, pijpen, schede, mongool, nazi, en uiteraard ook loverboy.
Thans wekt bij het grootste gedeelte van de wereldbevolking de swastika onbehagelijke gevoelens op, daar er meestal niets anders rest dan de associatie met Adolf Hitler en zijn weerzinwekkende reputatie. De swastika bestaat al vele duizenden jaren en is in werkelijkheid een symbool, dat staat voor welzijn en geluk. Deze vindt zijn oorsprong met name binnen religies, zoals onder andere het Hindoeïsme en Boeddhisme.
Klaarkomen is ook zo’n woord, dat men in gebruik echt tracht te ontwijken, daar velen op zo’n moment niet of nauwelijks weten te ontsnappen aan het vermoeden, dat ze dan een zinnenprikkelend seksistisch beeld onbedoeld creëren bij de luisteraar. En evenzo is dat met woorden, zoals pijpen en schede. ‘We zijn bijtijds klaargekomen met het plaatsen van de pijpen in de daarvoor op maat gemaakte schedes aan het plafond’. daar is toch pertinent niets mis mee met zo’n zin?! Alleen maar technisch en praktisch (gna gna).
Nee, dan wat te denken van het woord mongool. Ja, geef het maar toe, welk beeld het eerste in u opkomt. Een mongool is een lid van het gele mongolide mensenras. Er zijn ongeveer 3 miljoen Mongolen of ook wel Mongoliërs op de wereld en die wonen in een land in Azië. Inderdaad, in Mongolië. Spijtig genoeg heeft de Dikke Van Dale ook een min of meer Bargoense betekenis gekoppeld aan dit woord, te weten de associatie met het downsyndroom. Eigenlijk te gek om los te lopen, die taalverdwaling. Veel mensen hebben nauwelijks of niet van Mongolië gehoord. Dus is het voor hen bij uitstek alleen nog maar een scheldwoord.
Het woord nazi is van hetzelfde kaliber als swastika, doch is het in beginsel eigenlijk een Duits woord. In deze oorspronkelijke taal betekent het niet meer of minder dan nationaal socialist en hebben we het louter en alleen over een politieke stroming. Doch helaas ook een woord dat compleet in zijn betekenis is verkracht door een relatief korte, maar zeker turbulente periode in de geschiedenis.
Ach ja en dan het woord loverboy. Gestolen uit de gigantische doos (wederom ha ha) met alle Engelse woorden. Maar Van Dale heeft met dit woord echt op een beschamende manier haar Bargoense teugels laten vieren en alleen de gekunstelde betekenis ervan opgenomen in haar Dikke.
Je lacht je toch drie keer in de rondte als je nagaat, dat de oorspronkelijke betekenis van een loverboy alleen maar een knappe kerel c.q. een rokkenjager is. And damned sure not a pimp!
Dus wat mij betreft, mag het woord loverboy verbannen en verboden worden in Nederland.
Het gaat dus inderdaad zover, dat onder andere de woordendatabase-gigant Van Dale nieuwe Bargoense definities in het kader van tijdsgeesten blijft accepteren en opnemen. Maar laat er geen twijfel over bestaan, dat aan de Nederlandse taal speciaal in het leven geroepen instituten ten grondslag liggen, zoals de Raad voor de Nederlandse Taal en Letteren, het Comité van Ministers en de Interparlementaire Commissie. Een groot arsenaal aan bollebozen en neerlandici die waken over het in optima forma houden van onze Nederlandse taal.
Maar zijn de gerenommeerde woordendatabase-giganten daadwerkelijk onder auspiciën van genoemde instituten? Welke zijn dan toonaangevend of zelfs voor 100% exact toe te passen?
Mijns inziens zweven de woordendatabase-giganten dicht om de genoemde instituten heen en nemen ze de vrijheid tot enige creativiteit. De creatieve taalverdwaling leidend tot verkrachte betekenissen. Okay, ik geef het toe. Spelen met woorden en betekenissen is feitelijk een geweldige bezigheid en mag niet afgepakt worden, maar er moeten grenzen zijn, voordat we ongemerkt gaan vervallen tot alleen nog maar Neanderthaalse keelklanken.
Toch graag even terugkomend op Maria Mosterd en de dreigende teloorgang van haar bestseller door die sensatie -en geldgeile misdaadverslaggever. Het maakt niet uit of dit boek de realiteit of de fictie in zich herbergt. Het is en blijft absoluut actueel. En dat we nimmer de aandacht mogen en zullen verliezen voor de haast onherkenbare groep slachtoffers, die verkloot worden door in ons land vertoevende randdebiele jeugdpooiers. Let wel, meneer P.R. de Vries heeft niet voor niets de letters PR in zijn naam staan. In de kwestie Joran v.d. Sloot heeft hij volop de PR-vruchten (lees: €) geplukt, maar is nimmer tot een adequate oplossing c.q. waarheid gekomen. Met de kwestie Koos H. koketteerde hij ook als een ontspoorde media-addict. Koos H. had al levenslang en we wisten ook allang, dat hij niet voor zijn zweetvoeten een oneindige TBS-domicilie heeft toegewezen gekregen.
Dat een reeds overleden corrupte en criminele rechter ook ontmaskerd werd, was ook niet meer dan muffe mosterd na de maaltijd. En nu dus Maria Mosterd ontmaskeren. Ja?! Met als doel?! We wachten maar af. Ook deze doelloze mediahype van P.R. zal hopelijk wel weer een stille dood sterven, zoals eerdergenoemden. Daarom ………… het woord loverboy moet verdwijnen ……………
de criminele jeugdpooiers moeten verdwijnen ………… en als we dan toch schoon schip aan het maken zijn ………… geef meneer P.R. de Vries een stevige cold turkey media-rehab. Dan kan ie zijn focus gaan leggen op bijvoorbeeld de criminele gedragingen van de Mastotermes Darwiniensis, zodat ie met zijn tronie kan verdwijnen naar de zender Animal Planet of zo.
© pamlenez
Peter R. de Vries (natuurlijk hij weer), Manou ( de vermeende “loverboy”) en langzaam maar zeker de hele media zijn al dan niet goed op weg om Maria’s werk compleet te degraderen tot een flut boek vol fictie. Met als mogelijk risico, dat ook de kern van het verhaal, de harde pijnlijke realiteit, zal worden gebagatelliseerd. Want het is mij de afgelopen jaren nog niet duidelijk geworden vanuit justitie, statistieken of de media hoe het er voor staat met de aanpak en de resultaten in de strijd tegen “loverboys”. Volgens humanitaire instellingen, die zich inzetten tegen dit misselijkmakend fenomeen, zouden niet alleen meisjes, maar ook jongens geslachtofferd worden. Momenteel staan er in Nederland zowel ± 1500 meisjes als ±1500 jongens geregistreerd, die op één of andere manier verpooierd worden door mentaal gestoorde randdebielen.
Maar eigenlijk wil ik het geheel niet over die kwestie hebben, ondanks de zwaarbeladenheid.
Nee, het gaat mij in dit verhaal eigenlijk meer om het gebruik van het woord loverboy. Spontaan gebruikte woorden in een geheel verkeerde context, waardoor het woord en zijn betekenis haast ongemerkt compleet verkracht worden. Dit gaat ongemerkt zo ver, dat bepaalde woorden hun werkelijke betekenis niet meer toegedicht krijgen en tot overmaat van ramp geweigerd worden in hun oorspronkelijke definitie gebruikt te worden. Deze taalverdwaling manifesteert zich op een haast oneindige manier. Laten we eens een kleine greep doen in die gigantische doos (ha ha) met alle Nederlands woorden. Woorden, zoals bijvoorbeeld swastika, klaarkomen, pijpen, schede, mongool, nazi, en uiteraard ook loverboy.
Thans wekt bij het grootste gedeelte van de wereldbevolking de swastika onbehagelijke gevoelens op, daar er meestal niets anders rest dan de associatie met Adolf Hitler en zijn weerzinwekkende reputatie. De swastika bestaat al vele duizenden jaren en is in werkelijkheid een symbool, dat staat voor welzijn en geluk. Deze vindt zijn oorsprong met name binnen religies, zoals onder andere het Hindoeïsme en Boeddhisme.
Klaarkomen is ook zo’n woord, dat men in gebruik echt tracht te ontwijken, daar velen op zo’n moment niet of nauwelijks weten te ontsnappen aan het vermoeden, dat ze dan een zinnenprikkelend seksistisch beeld onbedoeld creëren bij de luisteraar. En evenzo is dat met woorden, zoals pijpen en schede. ‘We zijn bijtijds klaargekomen met het plaatsen van de pijpen in de daarvoor op maat gemaakte schedes aan het plafond’. daar is toch pertinent niets mis mee met zo’n zin?! Alleen maar technisch en praktisch (gna gna).
Nee, dan wat te denken van het woord mongool. Ja, geef het maar toe, welk beeld het eerste in u opkomt. Een mongool is een lid van het gele mongolide mensenras. Er zijn ongeveer 3 miljoen Mongolen of ook wel Mongoliërs op de wereld en die wonen in een land in Azië. Inderdaad, in Mongolië. Spijtig genoeg heeft de Dikke Van Dale ook een min of meer Bargoense betekenis gekoppeld aan dit woord, te weten de associatie met het downsyndroom. Eigenlijk te gek om los te lopen, die taalverdwaling. Veel mensen hebben nauwelijks of niet van Mongolië gehoord. Dus is het voor hen bij uitstek alleen nog maar een scheldwoord.
Het woord nazi is van hetzelfde kaliber als swastika, doch is het in beginsel eigenlijk een Duits woord. In deze oorspronkelijke taal betekent het niet meer of minder dan nationaal socialist en hebben we het louter en alleen over een politieke stroming. Doch helaas ook een woord dat compleet in zijn betekenis is verkracht door een relatief korte, maar zeker turbulente periode in de geschiedenis.
Ach ja en dan het woord loverboy. Gestolen uit de gigantische doos (wederom ha ha) met alle Engelse woorden. Maar Van Dale heeft met dit woord echt op een beschamende manier haar Bargoense teugels laten vieren en alleen de gekunstelde betekenis ervan opgenomen in haar Dikke.
Je lacht je toch drie keer in de rondte als je nagaat, dat de oorspronkelijke betekenis van een loverboy alleen maar een knappe kerel c.q. een rokkenjager is. And damned sure not a pimp!
Dus wat mij betreft, mag het woord loverboy verbannen en verboden worden in Nederland.
Het gaat dus inderdaad zover, dat onder andere de woordendatabase-gigant Van Dale nieuwe Bargoense definities in het kader van tijdsgeesten blijft accepteren en opnemen. Maar laat er geen twijfel over bestaan, dat aan de Nederlandse taal speciaal in het leven geroepen instituten ten grondslag liggen, zoals de Raad voor de Nederlandse Taal en Letteren, het Comité van Ministers en de Interparlementaire Commissie. Een groot arsenaal aan bollebozen en neerlandici die waken over het in optima forma houden van onze Nederlandse taal.
Maar zijn de gerenommeerde woordendatabase-giganten daadwerkelijk onder auspiciën van genoemde instituten? Welke zijn dan toonaangevend of zelfs voor 100% exact toe te passen?
Mijns inziens zweven de woordendatabase-giganten dicht om de genoemde instituten heen en nemen ze de vrijheid tot enige creativiteit. De creatieve taalverdwaling leidend tot verkrachte betekenissen. Okay, ik geef het toe. Spelen met woorden en betekenissen is feitelijk een geweldige bezigheid en mag niet afgepakt worden, maar er moeten grenzen zijn, voordat we ongemerkt gaan vervallen tot alleen nog maar Neanderthaalse keelklanken.
Toch graag even terugkomend op Maria Mosterd en de dreigende teloorgang van haar bestseller door die sensatie -en geldgeile misdaadverslaggever. Het maakt niet uit of dit boek de realiteit of de fictie in zich herbergt. Het is en blijft absoluut actueel. En dat we nimmer de aandacht mogen en zullen verliezen voor de haast onherkenbare groep slachtoffers, die verkloot worden door in ons land vertoevende randdebiele jeugdpooiers. Let wel, meneer P.R. de Vries heeft niet voor niets de letters PR in zijn naam staan. In de kwestie Joran v.d. Sloot heeft hij volop de PR-vruchten (lees: €) geplukt, maar is nimmer tot een adequate oplossing c.q. waarheid gekomen. Met de kwestie Koos H. koketteerde hij ook als een ontspoorde media-addict. Koos H. had al levenslang en we wisten ook allang, dat hij niet voor zijn zweetvoeten een oneindige TBS-domicilie heeft toegewezen gekregen.
Dat een reeds overleden corrupte en criminele rechter ook ontmaskerd werd, was ook niet meer dan muffe mosterd na de maaltijd. En nu dus Maria Mosterd ontmaskeren. Ja?! Met als doel?! We wachten maar af. Ook deze doelloze mediahype van P.R. zal hopelijk wel weer een stille dood sterven, zoals eerdergenoemden. Daarom ………… het woord loverboy moet verdwijnen ……………
de criminele jeugdpooiers moeten verdwijnen ………… en als we dan toch schoon schip aan het maken zijn ………… geef meneer P.R. de Vries een stevige cold turkey media-rehab. Dan kan ie zijn focus gaan leggen op bijvoorbeeld de criminele gedragingen van de Mastotermes Darwiniensis, zodat ie met zijn tronie kan verdwijnen naar de zender Animal Planet of zo.
© pamlenez
zondag 9 mei 2010
Adam op de Dam in Amsterdam
Jawel hoor. Stichting Ideële Reclame ziet graag meer vertrouwen in de aardige mens. Doch zie hoe achterdocht en angst latent sterk blijven verborgen in een klein hersenkrochtje bij menigeen.
Ik refereer aan het onbegrip dat thans hoogtij viert naar aanleiding van de recente dodenherdenking in Amsterdam. Terwijl het Openbare Ministerie voorlopig zijn stinkende (!) best doet om de betreffende 39-jarige zwerver, Adam genaamd, zo zwaar mogelijk te bestraffen, wordt er compleet voorbijgegaan aan het brede perspectief. Hij moet volgens het OM een behoorlijke delinquent zijn met heel wat op zijn kerfstok. Hij moet en zal naar het cachot. Coûte que coûte.
Niet degene, die als eerste het verfoeilijke vooroordeel had over de mens Adam, hem verkeert inschatte en het vertrappen van de aanwezige medemens aanving en deed escaleren. Alsof Adam’s woorden werden geïnterpreteerd zijnde de ontsteking van een kilootje Semtex.
Een nobel streven van SIRE om achterdocht zo goed mogelijk weg te krijgen jegens de aardige mensen. Helaas mis ik in de spot de nodige logische elementen van oorzaak en gevolg, waardoor niet alleen de aardige mens grotendeels onbegrepen zal blijven, maar ook de andere mens.
Het is toch compleet van de pot gedonderd, dat onbegrip van velen zo makkelijk op het conto van een individu kan worden gezet. Terwijl de angst en achterdocht regeert bij menigeen, blijft het dus gerechtvaardigd, dat zij, zoals met de recente dodenherdenking, zich in hun overlevingsdrang alles kunnen permitteren. De vergissing vanuit een massa kan dan worden uitgegumd door de veroordeling van een onbenullig individu. Ja, dat is Adam. Onbenullig! Hij heeft zelfs zijn excuses aangeboden. Excuses voor zijn onbenulligheid en de compleet onverwachte gevolgen. Excuses voor het complete opgefokte gedrag van menigeen in de aanwezige massa.
Ik ben benieuwd of iemand het lef heeft om op te staan uit die massa, om enigszins zijn schuld te durven openbaren. Ik zou het nobel vinden en zou het evenmin strafbaar achten. Ik zal er geen begrip voor hebben, maar ik kan het wel begrijpen. En ja, Adam wordt de “rabbijn” genoemd. Of misschien is hij een idi-jood, maar hij is mijns inziens niet schuldig aan het onbegrip en de commotie van de latent angstige massa.
Mijn advies naar de rechter-commissaris en officier van justitie; jullie tijd is kostbaar. Te kostbaar voor dit. Amsterdam heeft "betere" delinquenten te vervolgen.
Mijn advies voor de massa; althans voor de vele mensen, die nu in zichzelf ontdekt hebben onderhevig te zijn aan impulsen van achterdocht en angst, niet meer deel te nemen aan massale happenings. Blijf thuis! Dan kan je jezelf ook niet meer schuldig maken aan onnodige paniek met alle gevolgen van dien.
Mijn advies aan Adam; Blijf vooral doorgaan met schreeuwen, want velen hebben je waarschijnlijk nog niet goed begrepen. Maar doe het dan in de woestijn. Daar blijft het langer dan 2 minuten stil.
© pamlenez
Ik refereer aan het onbegrip dat thans hoogtij viert naar aanleiding van de recente dodenherdenking in Amsterdam. Terwijl het Openbare Ministerie voorlopig zijn stinkende (!) best doet om de betreffende 39-jarige zwerver, Adam genaamd, zo zwaar mogelijk te bestraffen, wordt er compleet voorbijgegaan aan het brede perspectief. Hij moet volgens het OM een behoorlijke delinquent zijn met heel wat op zijn kerfstok. Hij moet en zal naar het cachot. Coûte que coûte.
Niet degene, die als eerste het verfoeilijke vooroordeel had over de mens Adam, hem verkeert inschatte en het vertrappen van de aanwezige medemens aanving en deed escaleren. Alsof Adam’s woorden werden geïnterpreteerd zijnde de ontsteking van een kilootje Semtex.
Een nobel streven van SIRE om achterdocht zo goed mogelijk weg te krijgen jegens de aardige mensen. Helaas mis ik in de spot de nodige logische elementen van oorzaak en gevolg, waardoor niet alleen de aardige mens grotendeels onbegrepen zal blijven, maar ook de andere mens.
Het is toch compleet van de pot gedonderd, dat onbegrip van velen zo makkelijk op het conto van een individu kan worden gezet. Terwijl de angst en achterdocht regeert bij menigeen, blijft het dus gerechtvaardigd, dat zij, zoals met de recente dodenherdenking, zich in hun overlevingsdrang alles kunnen permitteren. De vergissing vanuit een massa kan dan worden uitgegumd door de veroordeling van een onbenullig individu. Ja, dat is Adam. Onbenullig! Hij heeft zelfs zijn excuses aangeboden. Excuses voor zijn onbenulligheid en de compleet onverwachte gevolgen. Excuses voor het complete opgefokte gedrag van menigeen in de aanwezige massa.
Ik ben benieuwd of iemand het lef heeft om op te staan uit die massa, om enigszins zijn schuld te durven openbaren. Ik zou het nobel vinden en zou het evenmin strafbaar achten. Ik zal er geen begrip voor hebben, maar ik kan het wel begrijpen. En ja, Adam wordt de “rabbijn” genoemd. Of misschien is hij een idi-jood, maar hij is mijns inziens niet schuldig aan het onbegrip en de commotie van de latent angstige massa.
Mijn advies naar de rechter-commissaris en officier van justitie; jullie tijd is kostbaar. Te kostbaar voor dit. Amsterdam heeft "betere" delinquenten te vervolgen.
Mijn advies voor de massa; althans voor de vele mensen, die nu in zichzelf ontdekt hebben onderhevig te zijn aan impulsen van achterdocht en angst, niet meer deel te nemen aan massale happenings. Blijf thuis! Dan kan je jezelf ook niet meer schuldig maken aan onnodige paniek met alle gevolgen van dien.
Mijn advies aan Adam; Blijf vooral doorgaan met schreeuwen, want velen hebben je waarschijnlijk nog niet goed begrepen. Maar doe het dan in de woestijn. Daar blijft het langer dan 2 minuten stil.
© pamlenez
woensdag 14 april 2010
Goddeloze gerechtigheid
Het onderscheid tussen de gevangenis en het Vaticaan. Het onderscheid tussen zware criminelen en kardinalen. Het onderscheid tussen een ultieme notoire crimineel en de paus.
Dergelijke vergelijkingen opmaken lijkt absurd. Maar dat is het niet helemaal. Het zit ‘m in de mores. Een imperatief dat latent geldt.
We weten, dat in vele landen over de hele wereld tegen Rooms Katholieke instellingen al vele aangiften zijn gedaan van kindermisbruik en kindermishandeling. Deze deden zich in hoog frequente mate voor in vrome omgevingen en werden gepleegd door vrome individuen. En dat al deze misstanden op een onmenselijke en goddeloze manier vele decennia verzwegen zijn door zowel de perverse daders als door hun veler hiërarchisch hogere vrome kompanen.
Sinds de media de nodige aandacht besteed aan deze kwestie, wordt het alleen nog maar meer misselijkmakender, daar sommige reacties ultiem laten blijken, dat hooggeplaatste Rooms Katholieke “padres” compleet wereldvreemd zijn.
Te beginnen met het citaat van kapucijnenpater Raniero Cantalamessa op goede vrijdag. De geheel mentaal verdwaalde pater spreekt over een seksueel misbruikschandaal dat zijn Rooms Katholieke kerk teistert. Wie zijn de werkelijk geteisterden, beste patertje? En dan ook nog teistering van de Rooms Katholieke kerk durven te vergelijken met de meest verschrikkelijke aspecten van het antisemitisme. En dit allemaal georeerd in het bijzijn van opperbaas Paus Joseph Alois Ratzinger.
Zelfs een Nederlandse kardinaal, Ad Simonis genaamd, wist in een actualiteitenprogramma het randdebielenniveau naar zeer hoog te tillen. In het programma van Pauw en Witteman nam deze kerkknecht de vrijheid een zeer onkies citaat uit te kotsen, t.w.; “wir haben es nicht gewusst!”.
Voor de onwetenden; deze uitspraak verwijst naar de uitdrukking die in de jaren na de tweede wereldoorlog werd gebruikt, wanneer Duitsers naar de Holocaust werd gevraagd.
Enfin meneer Simonis, u wilt het vergelijk met een stevige scheut mentaliteit van de Duitser van toen? Ga dan maar alvast in het beklaagdenbankje zitten.
Alsof de Rooms Katholieke kerk al niet genoeg heeft aangetoond, dat zij geheel wereldvreemd is en haar maatschappelijke status tanende is, deed zich weer een debiele Roomse “resurrectie” voor.
Dit keer was het de wetenschappelijk verdwaalde kardinaal Tarcisio Bertone, die tijdens een persconferentie in Santiago (Chili) helemaal van god losraakte. Het seksueel misbruik binnen de Rooms Katholieke kerk heeft niets met het celibaat te maken maar met de homoseksualiteit.
Hij trachtte het ook nog te refereren aan wetenschappelijke onderzoeken, maar daarin kwam hij niet verder dan “geloel iens blauwe hinains”. Bertone is de 2de man, t.w. staatssecretaris, van het Vaticaan. Een groot vertegenwoordiger dus?!
Dan meneer Joseph Alois Ratzinger zelf. Zijn veronderstelde onschendbaarheid is in de media reeds gelanceerd. Ook hij staat onder druk en wordt zelfs betrokkenheid vermoed. Het is moeilijk aantoonbaar en daarentegen wordt er beweerd, dat hij juist sinds 2001 intensief bezig is geweest met het aanpakken van de onzedelijke uitwassen binnen zijn kerk. Daarbij valt wel heel sterk op, dat de totale aanpak wel binnenshuis is gebleven. Tot op de dag van vandaag beaamt men nog steeds dit beleid. En dat zijn feitelijk wetsovertredingen van het laagste allooi, dat je maar kunt voorstellen. De Rooms Katholieke kerk wil zich nog steeds verheffen boven de in de landen zelf geldende (grond-)wetten. Als goden overigens werkelijk zouden bestaan, zouden kerken en kerkelijke instituten feitelijk overbodig zijn. Voor gelovigen een nare cocktail van paradoxen en discrepanties. Of misschien wel gewoon een nare waarheid.
Even wil ik mijn openingsalinea nader verklaren. Als een voor kindermisbruik gestrafte gevangene in de gevangenis komt, is zijn leven niet meer zeker aldaar. Er heerst een onbeschreven morele wet bij alle delinquenten, ongeacht wat zij op hun kerfstok hebben. Diezelfde onbeschreven morele wet geldt ook bij de meeste prominente onderwereldfiguren. Veelal is het motto; “je blijft met je klauwen van kinderen af”. En indien deze stelling met voeten wordt getreden, zal een pijnlijke afstraffing of de “doodstraf” snel ten deel vallen. Nu weten we dat dit kan leiden tot impulsieve handelingen bij sujetten, die iets te ongenuanceerd als ongeleide projectielen zich kunnen gaan manifesteren.
Kaarsrecht daar tegenover staat de attitude van het Vaticaan, van de paus, van de kardinalen en van de vele andere inherente malloten. Het constant in belachelijke kronkels bewegen om het maar zo goed mogelijk verdedigbaar te krijgen. Dat argumenten en redenen gezocht moeten worden in seksuele geaardheid of iets dergelijks. Het binnenshuis houden en zelfs in den beginne ontkennen van zaken. Hoe ziek is dat wel niet. Wat dwingt dan meer respect af? De onderwereld of het Vaticaan? Dat moet toch stof tot nadenken zijn. Om hun bestaansrechten nog even buiten beschouwing te laten.
Het gaat toch eigenlijk niet meer om de Rooms Katholieke kerk. Het moet toch gaan om al de schandelijke en schaamteloze kindermisbruiken, die hebben plaatsgevonden. En die zeer goed mogelijk nog steeds plaatsvinden. Het gaat om de daders en om alle betrokkenen, die het moedwillig en arglistig hebben verzwegen. Beiden zijn even schuldig aan de gepleegde misdaden.
Al het gespeculeer over de seksuele geaardheid van de daders moet maar eens stoppen.
De verschillende seksuele geaardheden bestaan nu eenmaal. Noem het afwijkingen of niet.
Benoem het als oorzaken of niet. Eén ding is zeker! De daders en betrokkenen zijn moreel gestoord en hebben zeker afwijkende normen en waarden naar eigen blieven. Zij moeten daarvoor zwaar gestraft worden en er zal genoegdoening gerealiseerd moeten worden voor alle slachtoffers.
Dus geen politiek gelul en gekonkel. Geen slappe diplomatie, maar pakken en straffen. Of het nu een kerkknechtje betreft of een kardinaal of paus. Pakken en straffen. Geen pardon!
En ja! Het behoeft geen uitleg, dat het celibaat en de strakke hiërarchische structuur van de Rooms Katholieke kerk absolute voedingsbodem zijn van ontsporend gedrag. Averechtse uitwassen vanuit geforceerde onderdrukking van intieme gevoelens en machtswellust kunnen dan met name zeker welig tieren. Zo bestaan er meerdere grootschalige religies, die compleet wereldvreemd zijn en helaas ook een grote schare volgelingen hebben. Misdaden, misdragingen, misvattingen en vele andere misstanden vieren hoogtij in deze contreien. Niet bepaald misvieringen te noemen, om maar een misplaatste metafoor te gebruiken. Maar laat echte onafhankelijke wetenschappers uit het psychologische en psychiatrische werkveld daar maar eens goed onderzoek naar verrichten. Dat zou op termijn een goede investering kunnen zijn. Op juridisch vlak zal menig religieus instituut dan zijn bestaansrecht wel eens kunnen gaan verliezen. Mogelijk zullen vele beerputten moeten worden opengetrokken. Dan zal er in elk geval gerechtigheid zijn. Een gezond stukje laïcisme. Goddeloze gerechtigheid, opdat de mens eindelijk menselijke aandacht kan krijgen.
© pamlenez
Dergelijke vergelijkingen opmaken lijkt absurd. Maar dat is het niet helemaal. Het zit ‘m in de mores. Een imperatief dat latent geldt.
We weten, dat in vele landen over de hele wereld tegen Rooms Katholieke instellingen al vele aangiften zijn gedaan van kindermisbruik en kindermishandeling. Deze deden zich in hoog frequente mate voor in vrome omgevingen en werden gepleegd door vrome individuen. En dat al deze misstanden op een onmenselijke en goddeloze manier vele decennia verzwegen zijn door zowel de perverse daders als door hun veler hiërarchisch hogere vrome kompanen.
Sinds de media de nodige aandacht besteed aan deze kwestie, wordt het alleen nog maar meer misselijkmakender, daar sommige reacties ultiem laten blijken, dat hooggeplaatste Rooms Katholieke “padres” compleet wereldvreemd zijn.
Te beginnen met het citaat van kapucijnenpater Raniero Cantalamessa op goede vrijdag. De geheel mentaal verdwaalde pater spreekt over een seksueel misbruikschandaal dat zijn Rooms Katholieke kerk teistert. Wie zijn de werkelijk geteisterden, beste patertje? En dan ook nog teistering van de Rooms Katholieke kerk durven te vergelijken met de meest verschrikkelijke aspecten van het antisemitisme. En dit allemaal georeerd in het bijzijn van opperbaas Paus Joseph Alois Ratzinger.
Zelfs een Nederlandse kardinaal, Ad Simonis genaamd, wist in een actualiteitenprogramma het randdebielenniveau naar zeer hoog te tillen. In het programma van Pauw en Witteman nam deze kerkknecht de vrijheid een zeer onkies citaat uit te kotsen, t.w.; “wir haben es nicht gewusst!”.
Voor de onwetenden; deze uitspraak verwijst naar de uitdrukking die in de jaren na de tweede wereldoorlog werd gebruikt, wanneer Duitsers naar de Holocaust werd gevraagd.
Enfin meneer Simonis, u wilt het vergelijk met een stevige scheut mentaliteit van de Duitser van toen? Ga dan maar alvast in het beklaagdenbankje zitten.
Alsof de Rooms Katholieke kerk al niet genoeg heeft aangetoond, dat zij geheel wereldvreemd is en haar maatschappelijke status tanende is, deed zich weer een debiele Roomse “resurrectie” voor.
Dit keer was het de wetenschappelijk verdwaalde kardinaal Tarcisio Bertone, die tijdens een persconferentie in Santiago (Chili) helemaal van god losraakte. Het seksueel misbruik binnen de Rooms Katholieke kerk heeft niets met het celibaat te maken maar met de homoseksualiteit.
Hij trachtte het ook nog te refereren aan wetenschappelijke onderzoeken, maar daarin kwam hij niet verder dan “geloel iens blauwe hinains”. Bertone is de 2de man, t.w. staatssecretaris, van het Vaticaan. Een groot vertegenwoordiger dus?!
Dan meneer Joseph Alois Ratzinger zelf. Zijn veronderstelde onschendbaarheid is in de media reeds gelanceerd. Ook hij staat onder druk en wordt zelfs betrokkenheid vermoed. Het is moeilijk aantoonbaar en daarentegen wordt er beweerd, dat hij juist sinds 2001 intensief bezig is geweest met het aanpakken van de onzedelijke uitwassen binnen zijn kerk. Daarbij valt wel heel sterk op, dat de totale aanpak wel binnenshuis is gebleven. Tot op de dag van vandaag beaamt men nog steeds dit beleid. En dat zijn feitelijk wetsovertredingen van het laagste allooi, dat je maar kunt voorstellen. De Rooms Katholieke kerk wil zich nog steeds verheffen boven de in de landen zelf geldende (grond-)wetten. Als goden overigens werkelijk zouden bestaan, zouden kerken en kerkelijke instituten feitelijk overbodig zijn. Voor gelovigen een nare cocktail van paradoxen en discrepanties. Of misschien wel gewoon een nare waarheid.
Even wil ik mijn openingsalinea nader verklaren. Als een voor kindermisbruik gestrafte gevangene in de gevangenis komt, is zijn leven niet meer zeker aldaar. Er heerst een onbeschreven morele wet bij alle delinquenten, ongeacht wat zij op hun kerfstok hebben. Diezelfde onbeschreven morele wet geldt ook bij de meeste prominente onderwereldfiguren. Veelal is het motto; “je blijft met je klauwen van kinderen af”. En indien deze stelling met voeten wordt getreden, zal een pijnlijke afstraffing of de “doodstraf” snel ten deel vallen. Nu weten we dat dit kan leiden tot impulsieve handelingen bij sujetten, die iets te ongenuanceerd als ongeleide projectielen zich kunnen gaan manifesteren.
Kaarsrecht daar tegenover staat de attitude van het Vaticaan, van de paus, van de kardinalen en van de vele andere inherente malloten. Het constant in belachelijke kronkels bewegen om het maar zo goed mogelijk verdedigbaar te krijgen. Dat argumenten en redenen gezocht moeten worden in seksuele geaardheid of iets dergelijks. Het binnenshuis houden en zelfs in den beginne ontkennen van zaken. Hoe ziek is dat wel niet. Wat dwingt dan meer respect af? De onderwereld of het Vaticaan? Dat moet toch stof tot nadenken zijn. Om hun bestaansrechten nog even buiten beschouwing te laten.
Het gaat toch eigenlijk niet meer om de Rooms Katholieke kerk. Het moet toch gaan om al de schandelijke en schaamteloze kindermisbruiken, die hebben plaatsgevonden. En die zeer goed mogelijk nog steeds plaatsvinden. Het gaat om de daders en om alle betrokkenen, die het moedwillig en arglistig hebben verzwegen. Beiden zijn even schuldig aan de gepleegde misdaden.
Al het gespeculeer over de seksuele geaardheid van de daders moet maar eens stoppen.
De verschillende seksuele geaardheden bestaan nu eenmaal. Noem het afwijkingen of niet.
Benoem het als oorzaken of niet. Eén ding is zeker! De daders en betrokkenen zijn moreel gestoord en hebben zeker afwijkende normen en waarden naar eigen blieven. Zij moeten daarvoor zwaar gestraft worden en er zal genoegdoening gerealiseerd moeten worden voor alle slachtoffers.
Dus geen politiek gelul en gekonkel. Geen slappe diplomatie, maar pakken en straffen. Of het nu een kerkknechtje betreft of een kardinaal of paus. Pakken en straffen. Geen pardon!
En ja! Het behoeft geen uitleg, dat het celibaat en de strakke hiërarchische structuur van de Rooms Katholieke kerk absolute voedingsbodem zijn van ontsporend gedrag. Averechtse uitwassen vanuit geforceerde onderdrukking van intieme gevoelens en machtswellust kunnen dan met name zeker welig tieren. Zo bestaan er meerdere grootschalige religies, die compleet wereldvreemd zijn en helaas ook een grote schare volgelingen hebben. Misdaden, misdragingen, misvattingen en vele andere misstanden vieren hoogtij in deze contreien. Niet bepaald misvieringen te noemen, om maar een misplaatste metafoor te gebruiken. Maar laat echte onafhankelijke wetenschappers uit het psychologische en psychiatrische werkveld daar maar eens goed onderzoek naar verrichten. Dat zou op termijn een goede investering kunnen zijn. Op juridisch vlak zal menig religieus instituut dan zijn bestaansrecht wel eens kunnen gaan verliezen. Mogelijk zullen vele beerputten moeten worden opengetrokken. Dan zal er in elk geval gerechtigheid zijn. Een gezond stukje laïcisme. Goddeloze gerechtigheid, opdat de mens eindelijk menselijke aandacht kan krijgen.
© pamlenez
Command and conquer
Iedereen heeft het allemaal reeds goed kunnen aanschouwen. Op 12 juli 2007 vlogen twee Apache helikopters boven de wijk Nieuw Bagdad in de Iraakse hoofdstad. De Crazyhorse 18 en Crazyhorse 19 ondersteunden vanuit de lucht de grondtroepen van de Bravo Company 2-16 Infanterie, teneinde het gebied vrij te maken van opstandelingen.
Dankzij de website van Wikileaks heeft de wereld getuige kunnen zijn van hoe Amerikaanse soldaten wederom verzwolgen raakten in hun ongebreidelde drift om de beste opvolger te worden van hun aller Marion Robert Morrison alias John Wayne. Een aantal vermeende militante anti Irak burgers werden gedood, maar helaas ook twee Reuter journalisten verloren het leven door een aantal goed getrainde en stevig geoutilleerde cowboys, die op/in hun crazy horses al dan niet bewust zwaar miskleunden. Het werd nog erger, toen Iraki met een bus enkele gewonden wilden ophalen. Deze werden ook door de John Wayne’s in de grondverf op een werkelijk onbeschofte manier afgeknald, waarbij zelfs twee kinderen zwaar gewond raakten.
Maar ja, het feit heeft ruim 2½ jaar geleden plaatsgevonden en zijn we er intussen ook zoetjes aan achtergekomen, dat wederom de Amerikanen het al die tijd goed in de doofpot hebben weten te houden. Ver strekkende gevolgen hebben zich niet voorgedaan. Geen krijgsraad, geen flippende NAVO en ook geen flippende coalitiepartners. En dan zit je te kijken en luisteren naar Arnold Karskens (journalist van De Pers) en Hans Couzy (generaal b.d. landmacht) tijdens een uitzending van Pauw en Witteman. Eerstgenoemde is een kenner van oorlogsverslaglegging en heeft vele kwesties, net zoals bovengenoemd, behoorlijk uitgediept en aanhangig gemaakt. Hans Couzy is een bekend en enigszins obstinate (politiek gezien) legerleider geweest met wat smetjes op zijn blazoen.
Ten aanzien van genoemde zware miskleun liet Arnold Karskens van meet af aan merken, dat er sprake was van een oorlogsmisdaad. Hans Couzy kon die term pas uit zijn mond krijgen bij een goede beschouwing van het moment, dat enkele Iraakse mensen de gewonden wilden helpen en zij ook aan gort werden geschoten. Successievelijk merk je tijdens het gesprek over dit bizarre onderwerp, dat er toch getracht wordt plausibele argumentatie te vinden voor de feitelijke slachtpartij. Hans Couzy tracht het één en ander te relateren aan de druk, waaronder deze soms jonge soldaten staan en aan hun mentale capaciteiten. Helaas lag zijn focus te veel gericht op het manifest van de gemiddelde Amerikaanse soldaat, doch dit werd met een hele krachtige verbale en non-verbale lawine van Arnold Karskens getorpedeerd. Met een emotiecocktailtje van boosheid en absoluut gefundeerde kennis op zijn gezicht, wees Arnold Karskens op de zware miskleun van Nederlandse soldaten in een Apache helikopter in Uruzgan, die onschuldige Afghaanse kinderen, vrouwen en mannen in twee auto’s onnodig hadden doodgeschoten. Hans Couzy trachtte dit te ontkennen door te stellen, dat het allemaal niet zeker was, hoe het werkelijk was gegaan. Doch de daarop volgende emotiecocktail op Arnold Karskens zijn gezicht deed Hans Couzy onmiddellijk inbinden, daar zelfs Marechaussee rapporten hier aan ten grondslag lagen. Arnold Karskens sloot af met de opmerking; “Shit happens, maar geef het dan ook toe”. Het enige wat Hans Couzy restte was een onwennig smuilen als een boer met vier rotte kiezen.
Hans Couzy kreeg van Arnold Karskens nog een toetje, toen hij wees op de escapade van de welbekende Erik O., die een ongewapende Irakese burger op een afstand van 103 meter in zijn rug schoot en daarvoor twee keer is vrijgesproken. Vrijgesproken door een grotendeels struikelende rechtsgang binnen het openbaar ministerie.
Enfin,Pauw en Witteman is afgelopen en kunnen we tot de conclusie komen, dat er feitelijk nog alleen maar geluld is over de heimelijke topjes van de o zo vele heimelijke immense ijsbergen.
Oorlog voeren is een vuige en risicovolle bezigheid, dat overgelaten moet worden aan mensen met een daarop afgestemde inborst. En soldaten hebben nu eenmaal tijdens hun training veel minder aandacht gehad voor punniken en macrameeën. En daarentegen veel meer voor command and conquer. Irak of Afghanistan, het maakt niet uit. Het zijn oorlogsgebieden. Heb niet de illusie, dat het wederopbouwgebieden zijn. Daar wordt stevig gehakt en er vallen zware spaanders.
We wachten gewoon weer op het volgende lijk, dat boven komt drijven. De Obamaatjes, de Brownies, de JP’s en al die andere leiders vinden het toch allemaal wel prima. Of niet dan?
En iedereen op de wereld kan er frequent getuige van zijn. Onder andere dankzij Wikileaks.
Het wordt echt tijd om mores te leren. En uhh, nee hoor, dat heeft niks met moord te maken.
© pamlenez
Dankzij de website van Wikileaks heeft de wereld getuige kunnen zijn van hoe Amerikaanse soldaten wederom verzwolgen raakten in hun ongebreidelde drift om de beste opvolger te worden van hun aller Marion Robert Morrison alias John Wayne. Een aantal vermeende militante anti Irak burgers werden gedood, maar helaas ook twee Reuter journalisten verloren het leven door een aantal goed getrainde en stevig geoutilleerde cowboys, die op/in hun crazy horses al dan niet bewust zwaar miskleunden. Het werd nog erger, toen Iraki met een bus enkele gewonden wilden ophalen. Deze werden ook door de John Wayne’s in de grondverf op een werkelijk onbeschofte manier afgeknald, waarbij zelfs twee kinderen zwaar gewond raakten.
Maar ja, het feit heeft ruim 2½ jaar geleden plaatsgevonden en zijn we er intussen ook zoetjes aan achtergekomen, dat wederom de Amerikanen het al die tijd goed in de doofpot hebben weten te houden. Ver strekkende gevolgen hebben zich niet voorgedaan. Geen krijgsraad, geen flippende NAVO en ook geen flippende coalitiepartners. En dan zit je te kijken en luisteren naar Arnold Karskens (journalist van De Pers) en Hans Couzy (generaal b.d. landmacht) tijdens een uitzending van Pauw en Witteman. Eerstgenoemde is een kenner van oorlogsverslaglegging en heeft vele kwesties, net zoals bovengenoemd, behoorlijk uitgediept en aanhangig gemaakt. Hans Couzy is een bekend en enigszins obstinate (politiek gezien) legerleider geweest met wat smetjes op zijn blazoen.
Ten aanzien van genoemde zware miskleun liet Arnold Karskens van meet af aan merken, dat er sprake was van een oorlogsmisdaad. Hans Couzy kon die term pas uit zijn mond krijgen bij een goede beschouwing van het moment, dat enkele Iraakse mensen de gewonden wilden helpen en zij ook aan gort werden geschoten. Successievelijk merk je tijdens het gesprek over dit bizarre onderwerp, dat er toch getracht wordt plausibele argumentatie te vinden voor de feitelijke slachtpartij. Hans Couzy tracht het één en ander te relateren aan de druk, waaronder deze soms jonge soldaten staan en aan hun mentale capaciteiten. Helaas lag zijn focus te veel gericht op het manifest van de gemiddelde Amerikaanse soldaat, doch dit werd met een hele krachtige verbale en non-verbale lawine van Arnold Karskens getorpedeerd. Met een emotiecocktailtje van boosheid en absoluut gefundeerde kennis op zijn gezicht, wees Arnold Karskens op de zware miskleun van Nederlandse soldaten in een Apache helikopter in Uruzgan, die onschuldige Afghaanse kinderen, vrouwen en mannen in twee auto’s onnodig hadden doodgeschoten. Hans Couzy trachtte dit te ontkennen door te stellen, dat het allemaal niet zeker was, hoe het werkelijk was gegaan. Doch de daarop volgende emotiecocktail op Arnold Karskens zijn gezicht deed Hans Couzy onmiddellijk inbinden, daar zelfs Marechaussee rapporten hier aan ten grondslag lagen. Arnold Karskens sloot af met de opmerking; “Shit happens, maar geef het dan ook toe”. Het enige wat Hans Couzy restte was een onwennig smuilen als een boer met vier rotte kiezen.
Hans Couzy kreeg van Arnold Karskens nog een toetje, toen hij wees op de escapade van de welbekende Erik O., die een ongewapende Irakese burger op een afstand van 103 meter in zijn rug schoot en daarvoor twee keer is vrijgesproken. Vrijgesproken door een grotendeels struikelende rechtsgang binnen het openbaar ministerie.
Enfin,Pauw en Witteman is afgelopen en kunnen we tot de conclusie komen, dat er feitelijk nog alleen maar geluld is over de heimelijke topjes van de o zo vele heimelijke immense ijsbergen.
Oorlog voeren is een vuige en risicovolle bezigheid, dat overgelaten moet worden aan mensen met een daarop afgestemde inborst. En soldaten hebben nu eenmaal tijdens hun training veel minder aandacht gehad voor punniken en macrameeën. En daarentegen veel meer voor command and conquer. Irak of Afghanistan, het maakt niet uit. Het zijn oorlogsgebieden. Heb niet de illusie, dat het wederopbouwgebieden zijn. Daar wordt stevig gehakt en er vallen zware spaanders.
We wachten gewoon weer op het volgende lijk, dat boven komt drijven. De Obamaatjes, de Brownies, de JP’s en al die andere leiders vinden het toch allemaal wel prima. Of niet dan?
En iedereen op de wereld kan er frequent getuige van zijn. Onder andere dankzij Wikileaks.
Het wordt echt tijd om mores te leren. En uhh, nee hoor, dat heeft niks met moord te maken.
© pamlenez
donderdag 1 april 2010
De videoclip Telephone van Lady Gaga en Beyoncé
We hebben het heden ten dage nogal eens te maken met allerlei crises. Klimaatcrisis, politieke crisis, economische crisis en nog vele andere crises. Recent werd ik spontaan overvallen door een persoonlijke muziekcrisis, dat zich aandiende door het op de TV zien van de videoclip van Lady Gaga en Beyoncé met het nummer Telephone.
Tering! Wat een lawine van muzikale ellende en visuele verkrachting. Juist om deze bij mij ontstane lading bewuster uit te kristalliseren, heb ik mezelf gedwongen de videoclip een aantal keren te bekijken op internet. Ik heb zelfs het geluid uitgezet om de artistieke waarde van de video in te kunnen schatten. Ook heb ik de muziek zonder beeld zitten luisteren om bij mezelf de minste waardering opgewekt te krijgen. Zeer spijtig, maar een kerend inzicht bleef volledig achterwege. Sterker nog, de peristaltische reflexen in mijn darmen en maag werden daardoor nog meer op de proef gesteld.
Ik heb helemaal niets met de muziek van Beyoncé, maar ik weet, dat zij een gewaardeerde en goede zangeres is en zij haar sporen in de muziek al meer dan genoeg heeft verdiend.
De muziekstroming, die zij vertegenwoordigt (ik meen dat het R&B wordt genoemd) wordt over het algemeen gezien als een respectabele stroming. Daar twijfel ik dan ook niet zo zeer aan. En haar naam, Beyoncé Giselle Knowles, klinkt toch eigenlijk ook wel als een klokje. Toch?
De vraag is, waarom Beyoncé zich heeft laten verleiden tot het neerdalen in die vreselijke diepe krochten, waar muziek en video stelselmatig op kotsniveau worden gebracht. En uit de daarin aanwezige poel van artistieke bagger één of andere stupide Lady Gaga te trekken. Haar echte naam is overigens Stefani Joanne Angelina Germanotta. Eigenlijk ook wel een kei mooie naam, maar deze is niet evenredig met haar artistieke uitwerpselen, waarbij ze haar hele lichaam en seksuele geaardheid gretig laat meevloeien in haar lancering in de mijns inziens onbenullige media.
De media, dat zich waarschijnlijk makkelijk laat verleiden door de promotors en de alom bekende geldgeile managers om opgeklopte fecaliën te verkopen als warme broodjes.
Het laten combineren van een nietszeggende songtekst met een eveneens ongerijmde video vol met van talent gespeende figuratieve acteurs. Het geheel aangekleed met een onsamenhangend en evenzo absurd decor. Het zo extreem mogelijk afwijken van het op een bepaald moment gangbare, is het streven van menig artiest, die zich dan graag laten begeleiden door fantastische fantasten, die hun ongebreidelde fantasie vrijelijk fantaseren. Het zal wel tot kunst verheven zijn. En je moet waarschijnlijk een echte nitwit zijn als je deze gewraakte creatie niet begrijpt, niet waardeert en niet mooi vindt.
Daar is wel iets van te zeggen. Deze voorgekauwde en hapklare brokken worden waarschijnlijk toch gretig genuttigd door een publiek. De vraag is dan; heeft dit publiek dan helemaal geen kritische blik of zijn figuren zoals ik alleen maar bittere azijnzeikers? Voor dat laatste hoef je niet bang te zijn en eigenlijk wordt de beantwoording van dergelijke vragen met een welbekende “doodmaker” geëlimineerd. De doodmaker “over smaak valt niet te redetwisten”.
OK, het zal wel, maar als het zo erg is, dat het je interne peristaltiek om zeep helpt, dan moet dat toch stof tot nadenken geven. Jawel en lekker snel zappen of overschakelen. En ik pis nog steeds geen azijn, maar gewoon zeik en zal nimmer trachten daar een videoclip van te maken.
Over smaak valt niet te redetwisten . . . . ha ha, laat me niet lachen.
© pamlenez
Tering! Wat een lawine van muzikale ellende en visuele verkrachting. Juist om deze bij mij ontstane lading bewuster uit te kristalliseren, heb ik mezelf gedwongen de videoclip een aantal keren te bekijken op internet. Ik heb zelfs het geluid uitgezet om de artistieke waarde van de video in te kunnen schatten. Ook heb ik de muziek zonder beeld zitten luisteren om bij mezelf de minste waardering opgewekt te krijgen. Zeer spijtig, maar een kerend inzicht bleef volledig achterwege. Sterker nog, de peristaltische reflexen in mijn darmen en maag werden daardoor nog meer op de proef gesteld.
Ik heb helemaal niets met de muziek van Beyoncé, maar ik weet, dat zij een gewaardeerde en goede zangeres is en zij haar sporen in de muziek al meer dan genoeg heeft verdiend.
De muziekstroming, die zij vertegenwoordigt (ik meen dat het R&B wordt genoemd) wordt over het algemeen gezien als een respectabele stroming. Daar twijfel ik dan ook niet zo zeer aan. En haar naam, Beyoncé Giselle Knowles, klinkt toch eigenlijk ook wel als een klokje. Toch?
De vraag is, waarom Beyoncé zich heeft laten verleiden tot het neerdalen in die vreselijke diepe krochten, waar muziek en video stelselmatig op kotsniveau worden gebracht. En uit de daarin aanwezige poel van artistieke bagger één of andere stupide Lady Gaga te trekken. Haar echte naam is overigens Stefani Joanne Angelina Germanotta. Eigenlijk ook wel een kei mooie naam, maar deze is niet evenredig met haar artistieke uitwerpselen, waarbij ze haar hele lichaam en seksuele geaardheid gretig laat meevloeien in haar lancering in de mijns inziens onbenullige media.
De media, dat zich waarschijnlijk makkelijk laat verleiden door de promotors en de alom bekende geldgeile managers om opgeklopte fecaliën te verkopen als warme broodjes.
Het laten combineren van een nietszeggende songtekst met een eveneens ongerijmde video vol met van talent gespeende figuratieve acteurs. Het geheel aangekleed met een onsamenhangend en evenzo absurd decor. Het zo extreem mogelijk afwijken van het op een bepaald moment gangbare, is het streven van menig artiest, die zich dan graag laten begeleiden door fantastische fantasten, die hun ongebreidelde fantasie vrijelijk fantaseren. Het zal wel tot kunst verheven zijn. En je moet waarschijnlijk een echte nitwit zijn als je deze gewraakte creatie niet begrijpt, niet waardeert en niet mooi vindt.
Daar is wel iets van te zeggen. Deze voorgekauwde en hapklare brokken worden waarschijnlijk toch gretig genuttigd door een publiek. De vraag is dan; heeft dit publiek dan helemaal geen kritische blik of zijn figuren zoals ik alleen maar bittere azijnzeikers? Voor dat laatste hoef je niet bang te zijn en eigenlijk wordt de beantwoording van dergelijke vragen met een welbekende “doodmaker” geëlimineerd. De doodmaker “over smaak valt niet te redetwisten”.
OK, het zal wel, maar als het zo erg is, dat het je interne peristaltiek om zeep helpt, dan moet dat toch stof tot nadenken geven. Jawel en lekker snel zappen of overschakelen. En ik pis nog steeds geen azijn, maar gewoon zeik en zal nimmer trachten daar een videoclip van te maken.
Over smaak valt niet te redetwisten . . . . ha ha, laat me niet lachen.
© pamlenez
Abonneren op:
Posts (Atom)