Het is haast een retorische vraag, waarom bij mij altijd zeepbellerige gevoelens opwellen tijdens verkiezingsperiodes. Dat komt, omdat ik niet kan ontsnappen aan het identieke karakter van deze periode aan die van de Oscarnominaties. Dat is ook zo’n periode, waarbij vele acteurs tegen de kleffe klippen van de hel op worden gewaardeerd en anderen weer compleet door het jetset-slijk worden gesleurd. Een overkill aan media wordt er vooraf aan besteed en allerlei statistieken worden in elkaar geflanst en toegepast in de meest muffe en duffe profeties en/of wishful thinkings, die nog eens dagelijks veranderen ook. Nu, tijdens de verkiezingstijd, gaat het erom wie straks de coalitie-Oscars in ontvangst mogen nemen en uiteraard is de mooiste Oscar die van het premierschap. Dus ook in de politiek wordt zeer goed acteerwerk vereist. En gezegd kan worden, dat elke lijsttrekker dit vak zeer goed verstaat. Het is gewoon geweldig, dat de meeste politieke acteurs zo sterk weten te ontwaken van hun stoffig gapende gedrag en zich in een korte periode weten te ontpoppen tot de George Clooney’s en Angelina Jolie’s van de politieke lage landen.
Maar, zoals we weten, spelen acteurs alleen maar een rol. Ze zijn zo niet in het echt. In het dagelijkse leven zijn ze iemand anders. Verrekt! Dan is de politiek wel heel erg identiek aan de jetsetwereld. En eigenlijk is de verkiezingsperiode niet meer dan een gemiddelde film over goed en kwaad, waarbij de acteurs kunnen worden gekozen om ook in het echie te laten zien, dat ze de wereld kunnen verbeteren. Nou ja, om te beginnen met ons kikkerlandje.
Laten we de meest bekende politieke acteurs maar eens de revue passeren. Neem Jan Peter eens. Een man met de uitstraling van een aangereden schaap. Altijd een verbaasd gezicht trekkend en maar blijven doorblaten. Het wordt echt tijd, dat dit schaap geslacht wordt. In elk geval uit zijn lijden gehaald wordt. Hij heeft al acht jaar een hoofdrol mogen spelen, maar het kritische publiek heeft in de gaten gekregen, dat hij alleen nog maar geschikt is voor lokale musicals.
Dan hebben we Geert. Hij heeft totaal geen acteertalent, maar dat maakt hij ruimschoots goed door zichzelf te blijven spelen. Hij houdt ontzettend van klootzakrollen, maar ook humorrollen zijn hem goed op het lijf geschreven. Het is twijfelachtig of hij voor een coalitie-Oscar in aanmerking komt, maar als we Afghanistan verlaten, kunnen we hem als one-man-army inzetten. Hij lust de schapenvleesvreters aldaar rauw en beschouw het dan maar als een win-win situatie.
Nee, dan dat acteerwerk van walgelijke braafheid door Femke, met haar eeuwige neplach. Het vrouwtje ziet er nog steeds wel juicy uit, maar heel soms krijg ik bevroren teelballen van haar.
De onechtheid sijpelt er dagelijks van af. Dus een slechte actrice, die de degradatie naar een soap of iets dergelijks sterk zal moeten gaan overwegen. Of gewoon thuisblijven en goede moeder zijn.
Goh, dan Emile. Hij zit volgens mij nog niet eens in het examenjaar van de toneelschool en weet al een behoorlijke act neer te zetten. Die van een blije juppie, die net haartjes op z’n piemel heeft gekregen en de hoofdrolspelers wel eens een poepie zal laten ruiken, dat hij ook heel goed is in het net doen alsof. Minder heb ik met Job, die met zijn tot chagrijn gestreken Hannibal Lecter gezicht nou niet bepaald de hoofdrol zal gaan spelen in de economische kaskraker van de komende vier jaar. En dan hebben we nog Rita. Zij is gewoon de vrouwelijke versie van Job. Alleen is haar gezicht meer gestreken tot die van Linda Blair in de Exorcist. Zodra de remake van deze film komt, adviseer ik Rita zeker zich aan te melden bij het castingbureau. En wat te denken van Mark, de historische tegenspeler van Rita? Een goede acteur, maar ik vrees, zodra hij onverwachts een echte hoofdrol moet gaan spelen, dat ie grote delen van zijn script al dan niet bewust zal gaan vergeten.
Alexander is een typische acteur, die de boel een beetje afkijkt van de hoofdrolspelers. Hij vindt de retorica ook een welkome fijne scriptvulling. Ik zie hem liever als jongleur acteren op de markt naast die daklozenkrantverkoper, zodat ie de kans loopt een keer wel gezien te worden. In André geloof ik totaal niet meer. Wat is dat een slaapverwekkende acteur. Zijn steeds maar weer mislukte rol als fatsoensrakker, die veel normloosheid heimelijk weet te verbergen. Hij zou het beter doen in de Da Vinci Code voor de rol van één van die priesters die worden vermoord. Om een unhappy end toch tot een happy end te kunnen krijgen. Met dieren heb ik altijd wel een positieve binding gehad. Met het acteertalent van Marianne beduidend minder. Godnonderknaken, wat is dat een verdwaalde ziel. Ik meende ze eerst te herkennen uit Daktari, maar sinds kort vermoed ik, dat zij haar eerste rolletje heeft gehad in de Fabeltjeskrant als Bor de Wolf. Die rol is ze nooit meer ontgroeit. Haar miepen, fiepen en luidkeels huilen naar de maan, zal haar nog zeker een keer een rol opleveren als konijn in de film Waterschapsheuvel. Leerzaam om het werkelijke dierenleed ook te kunnen beleven.
Dan hebben we nog Kees, Jan-Frank, Lea, Daisha, Yesim, Lotte en Samir. Helaas werken die nog bij in de horeca of iets dergelijks om hun hoofd boven water te kunnen houden. Ze zijn namelijk in hun acteerwerk niet verder gekomen dan tot onbekende en nietszeggende bijrolletjes. Misschien moeten zij zich daar juist wel gelukkig mee prijzen. Al het geveinsde goed en kwaad komen dan niet zozeer in de picture. Want laten we eerlijk wezen! De hoofdrolspelende politieke acteurs zijn en blijven acteurs, waarbij na 9 juni de dikke vette schmink er afgaat, alle gehanteerde scripts de vuilnisbak in worden gegooid en het scenario compleet herschreven zal gaan worden. Een één of ander coalitiescenario, dat een toneelstuk zal brengen, waarmee onverdroten zal worden getracht wel 4 jaar op de planken te blijven.
De vraag blijft natuurlijk of ik een goede toeschouwer van slechte acteurs ben of een slechte toeschouwer van goede acteurs? Is het een goede film, dan kijk ik ‘m af. Is het een kutfilm, dan stop ik met kijken. Maar één ding is zeker. Al dan niet goede acteurs zijn voor mij niet of nauwelijks doorslaggevend in mijn beoordeling van films. En ik kan eventueel een acteur nog wel prijzen, maar dat betekent niet, dat ik voor hem zal gaan kiezen. Kijk, zo zit de politiek nu ook in elkaar. Als ze gekozen moeten worden (net als met de Oscars), worden ze gekozen op hun acteertalent (lees: het talent hoe je onkunde en leugens verbergt) en daarna in het werkelijke leven zie je pas hoe ze werkelijk zijn (scheidingen, intriges, sektes, manipulaties, drugs, fraudes, faillissementen en vele andere misstanden).
Ik was 18 jaar en mocht voor het eerst stemmen. En ja, ik stemde toen op de PvdA. Waarom? Ach ja, mijn ma en pa stemde daar ook op. Tsja, dom hè!? Maar sindsdien ben veel kritischer geworden ten aanzien van films en acteurs. Primair maak ik nog steeds keuzes voor films, maar ik kies nimmer voor een specifieke acteur. Evenzo in de politiek. Politiek is steeds dezelfde waardeloze boutfilm met steeds andere flut-acteurs. Steeds hetzelfde verhaal, dat door sufkuttige statistici en opiniepeilers elke keer weer opgeleukt wordt tot het niveau van zeepbellerige Oscarnominaties.
Eén keer gekozen en daarna nooit meer. Want de keuze in fictie maakt de keuze ook fictief. Gelijk als in een schijnwereld. Wat mij nog prettig rest, is de maatschappij op één of andere manier niet meer te dienen, als alleen nog maar van repliek. Met een vrij en fris geweten en een zeker gewaar, dat betere verkeerde keuzes gedaan kunnen worden in het leven.
© pamlenez
07-06-2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten