Noren doen niet Anders (Behring Breivik)

Het gebeurde allemaal op 22 juli 2011. Om ongeveer half vier in de middag werd een zwaar explosief tot ontploffing gebracht in de regeringswijk in Oslo. Ongeveer twee uur na deze explosie vond een verschrikkelijk bloedbad plaats op het eiland Utøya, dat ± 45 kilometer ten noordwesten van de stad Oslo ligt. Op dit eiland vond toen een jeugdkamp plaats van de jeugdafdeling van de regerende sociaaldemocratische Noorse Arbeiderspartij. Er waren ruim 500 jongeren aanwezig.

Het was de toen 32 jarige Anders Behring Breivik. Een compleet in waanideeën verzwolgen Noorse man, die in zijn eentje dood en verderf wilde veroorzaken met een bomaanslag en een schietrazzia op onschuldige jonge politiek geïnteresseerden. De bomaanslag had als gevolg 8 doden en de schietrazzia 69 doden. Om nog niet te spreken over de vele gewonden en met name ook de vele getraumatiseerde slachtoffers.

Op de welbekende vraag “wat mankeert die mallotige randdebiel” kon redelijk snel een antwoord verkregen worden. En daar zorgde de dader Anders Breivik zeer snel ook zelf voor. Bijna doodnuchter gaf hij een verklaring af over wat de gevaren in zijn optiek waren binnen de Noorse maatschappij en hoe belangrijk het was om onmiddellijk in te grijpen om de Noorse cultuur te “redden”. Hij werd vrijwel direct en deels nog op heterdaad betrapt en evenzo zonder scrupules erkende hij schuld, al zag hij het zelf niet zozeer als zijnde een schuld.

Het bizarre in dit hele verhaal is, dat het klip en klaar is, dat er 77 mensen zijn vermoord en dat de dader is gearresteerd en dat hij volledig schuld heeft bekend. Wat je nu in de thans gestarte rechtszaak tegen Anders Breivik ziet en wat je zowat in 1001 rechtszaken ten telkenmale steeds terugziet, is dat zowel door de media, door psychologen, door psychiaters, door advocaten, door het Openbaar Ministerie, door vele andere betrokken instanties en met name ook door Anders Breivik zelf, dwalende redevoeringen worden gebezigd. Argumenten, motieven, redenen en oorzaken zijn de uit te vorsen elementen, waarmee de psyche van de dader en zijn daden een verklarend plekje kunnen krijgen in het geheel. Het geheel, dat feitelijk niet meer is dan een massamoord, uitgevoerd door een in waanideeën verzwolgen moordlustig en conservatief verdwaasd onmens. Moet het dan soms de bedoeling zijn dat de wereld er omheen en met name de nabestaanden en getraumatiseerden door het breed uitkristalliseren van de kwestie, mentaal worden overvallen door een cognitieve dissonantie, opdat ze ook kunnen begrijpen waarom Anders Breivik zo gehandeld heeft?

Nee helaas, de Noren doen niet Anders. Het zal een breed uitgemeten proces worden. Het moet ongeveer 10 weken duren, voordat er een uitspraak zal volgen. Anders Breivik krijgt mooi zijn podium, alwaar hij semi Hitlergroeten kan bezigen wanneer hij maar wilt. Hij krijgt een podium om te verklaren, dat we in Noorwegen bedreigd worden door “levensbedreigende” immigranten. Wie weet, waar hij nog meer mee zal komen. Het is in elk geval niet echt verdedigbaar meer. Ook niet voor zijn advocaten, die zich desondanks zelfs graag een soapseriefoto hebben laten aanmeten.

Nee, Noorwegen. Je moet echt Anders doen. Veroordeel hem vandaag nog door linea recta geen visuele media meer aanwezig te laten zijn in de rechtszaal. En ga morgen de Noorse wetboeken van strafrecht en jurisprudenties expliciet uitpluizen in het kader van massamoorden. Neem daarna de beste psychiaters van Noorwegen en laat zijn psyche zo goed mogelijk ontleden, zodat naast de zwaarste straf voor massamoord ook de zwaarste straf voor TBS opsluiting kan worden gerealiseerd. Trek er twee weken voor uit en berg dan dit ontspoorde onmens op.
Menselijk recht moet zegevieren en niet Anders.



pamlenez ©
17-04-2012

Amestie? Tijd voor verdicten!

Wat is amnestie? Algemene kwijtschelding van straf, wat zich met name richt op politieke misdrijven. Een politiek misdrijf is een ernstig en/of zwaar misdrijf tegen de staat of tegen de inrichting van de staat. Dus politieke aanslagen en moorden vallen daar ook onder.
Feitelijk is het dan geweldig doordacht van de thans geestesgestoorde president van die in de kop van Zuid Amerika liggende bananenrepubliek, waar één of ander maf klein land in Europa nog steeds jaarlijks € 20 miljoen aan doneert, dat hij een amnestiewet er doorheen heeft “gekregen”.
Dat belooft nog een mooie toekomst voor vele Taliban leiders in Afghanistan, voor de hele Assad famile in Syrië, voor de resterende familieleden van Saddam Hoessein in Irak en de Moebarak familie in Egypte. Wel wat pech voor Saddam en Osama, dat een amnestiewet niet zo ongelofelijk snel in hun land “geboren” kon worden. Overigens komt China ook wel in aanmerking om een amnestiewet als gretig te gebruiken “speeltje in huis” te nemen. En zo zijn er nog vele landen meer, waar dwaze dictatoriale wanpraktijken op een “wettelijke” manier zouden kunnen gedijen.

Natuurlijk alle gekheid op een stokje. Maar we gaan even terug naar het verleden van die “brave borst” die zich nu president mag noemen van Suriname. Zijn smet zijn de decembermoorden, die plaats hebben gevonden op 8 december 1982. Toen zijn vijftien tegenstanders van het militaire regime in koele bloede omgebracht in Suriname. De vijftien werden door militairen op het terrein van Fort Zeelandia in de hoofdstad Paramaribo doodgeschoten. Toenmalige bevelhebber van deze militairen was …… jawel, legerleider Desi Bouterse. Met onder andere zijn luitenants Roy Horb en Paul Bhagwandas, heeft Desi Bouterse een grote mate van betrokkenheid gehad in de dood van 3 advocaten, 4 journalisten, 2 ondernemers, 2 militairen, een wis- en natuurkundige, een vakbondsleider, een ondernemer en een psycholoog. Enige overlevende was destijds de vakbondsleider Fred Derby, die nog de nodige strijd heeft geleverd tegen de dictatoriale escapades van Bouterse en consorten. Als je alle verslagen en rapporten a posteriori neemt, dan kan je niets anders meer concluderen dan dat het in Suriname niet meer ruikt, maar ontzettend stinkt als een 30 jaar lang niet meer doorgespoelde toilet van een aan een chronisch diaree lijdende Roti-vreter.

Uiteraard heeft de hele gebeurtenis zowel in Suriname als in Nederland diepe sporen achtergelaten. De Nederlandse regering dacht een deugdelijk statement in te nemen door destijds uit protest de ontwikkelingshulp aan Suriname te bevriezen. Maar er bekruipt je een nog enger gevoel als je weet, dat Nederland destijds de plannen had om Suriname militair te engageren. Ofwel, de militaire criminelen van Suriname te doen overmeesteren. Maar nee hoor! We waren toen helaas te laf en te schijterig. We zijn nu dertig jaar en tien procesjaren verder. Door de vieze nasmaak van de ingevoerde amnestiewet, heeft Nederland nu even de jaarlijkse ontwikkelingsbijdrage van € 20 miljoen aan Suriname gestopt. Deze bijdrage is dus nog een onderdeel uit een nog lopende afspraak, dat Nederland anderhalf miljard ontwikkelingshulp in jaarlijkse bedragen zou betalen na de onafhankelijkheid van Suriname op 25 november 1975. Goed hè, stoer hè, van Nederland.

We moeten maar stoppen met zeiken. Geef Desi Bouterse cum suis volledige amnestie. Maar vergeet dan vooral niet ook amnestie te verlenen aan al die laffe Nederlandse bewindvoerders in de afgelopen 30 jaar. Overigens voor de juristen onder ons. Bouterse en alle andere verdachten zijn nog niet terechtgesteld. Dus er valt nog geen amnestie te verlenen. En het internationaal gerechtshof en Nederland moeten gewoon beter hun best doen. Wip de verdachten uit hun ambt en ontneem linea recta hun diplomatieke onschendbaarheid.
Amnestie? Tijd voor verdicten!

Zie ook bij tabblad "Kreten": "Onontwikkelde smeltkroes"
(op één na onderste werkstuk)


pamlenez ©
14-04-2012