Een boete, een taakstraf, een gevangenisstraf, Tbs-kliniek, levenslange opsluiting of de doodstraf. De straffen, die in allerlei maten toegepast kunnen worden, naar gelang iemand zich schuldig maakt aan een daad, dat zich bevindt in de bandbreedte van een lichte overtreding tot en met genocide.
Alvorens het predicaat schuldig te kunnen geven en daaropvolgend een juiste strafmaat te bepalen, blijkt eerstens een zeer complex en evenzo heikel proces doorlopen te moeten worden. Het maar al te vaak vermaledijde proces van ons rechtsbestel. Het proces van A tot en met Z, waarbij soms letters achterwege blijven en/of ongerijmde tekens tussen gemoffeld worden.
Er zal dus een vastgesteld wettelijk en gerechtelijk pad bewandeld moeten worden. Of het nu gaat om een kleine overtreding of om een heel groot misdrijf. Dat pad kan bewandeld worden door slachtoffers, daders, getuigen, 112-telefonisten, agenten, rechercheurs, criminaliteitsonderzoekers, psychologen, psychiaters, wetenschappers, misdaadverslaggevers, advocaten, officieren van justitie, procureurs generaal, media, misschien wel door jou en mij en mogelijk door velen meer.
Menigeen kan worden betrokken in een zaak en kan er in de bewijsvoering à charge of à decharge worden bijgedragen. Betrokkenen zijn allen mensen en kunnen in hun betrokkenheid mogelijk ook onderhevig zijn aan menselijk falen en/of ook aan “menselijk” corrumperen. Niets menselijks zal hen vreemd zijn. Aan het einde van dat pad moeten rechters tot een eindoordeel kunnen komen, teneinde ook te kunnen besluiten tot al dan niet een veroordeling en/of strafmaatregel. En voor zover bekend, meen ik, dat rechters ook mensen zijn.
We kennen allemaal het schitterend symbool verbonden aan het rechtsbestel, te weten Vrouwe Justitia. Een geblinddoekte Romeinse godin in een toga met in haar rechterhand een zwaard en in haar linkerhand een weegschaal. Het symbool bij uitstek van een onbevooroordeeld persoon, die alles eerstens goed zal afwegen, alvorens te komen tot een straf. Wat dus vereist wordt, is absolute integriteit en waarheidsgezindheid. Nu weten we, dat in de gerechtelijke behandeling van een overtreding of misdrijf, het menselijk falen en “menselijk” corrumperen behoorlijk gelardeerd kunnen zijn. Als zo’n zaak dan voorgeleid wordt bij de rechter, mag men hopen, dat deze man of vrouw zich ten eerste weet te manifesteren als een echte Vrouwe Justitia.
Kijk! En daar zit ‘m nou de crux. Het is schrikbarend te moeten vernemen in de media, dat er schandalig veel rechters door de mand zijn gevallen. Rechters, die de blinddoek afgedaan hebben, de weegschaal weg hebben gegooid en het zwaard in beide handen onbezonnen vastgehouden hebben. Niet mis te verstane factoren hebben daarin een rol gespeeld, zoals o.a. willekeur, belangenverstrengeling, gewin bij gemanipuleerde uitspraken en vele vormen meer van corruptie en scrupuleloosheid. Het lijdt noch twijfel, noch gerede twijfel, dat hierdoor het tanende gezag van de toga een feit is geworden. In de Romeinse godin kan niet meer worden geloofd.
En de term ‘gerede twijfel’ is feitelijk ook niet meer alleen inherent aan de oordeelsvorming vanuit alle bewijsvoeringen à charge en à decharge. Nee, gerede twijfel is zelfs sterk inherent aan alle deelnemers in de volledige rechtsgang van elke zaak. En zeker ook inherent aan de “zaakdienende” rechter(s). Feitelijk wordt het bijna onmogelijk te kunnen verwachten, dat het recht daadwerkelijk zal zegevieren, want aan gerede twijfel is nauwelijks meer te ontkomen. Zal gerede twijfel blijven zegevieren over het recht? Zal het zegevieren niet meer zijn dan verliezen? Wet en recht, wat niet meer zal zijn dan alleen maar geduldig papier? Aanschouw de wereld en ontdek de gerede twijfel!
Ter gelegenheid van Columnwedstrijd i.k.v. De nacht van Descartes:
– Thema: Het gezag van de toga
van Studium Generale (Universiteit Utrecht)
© pamlenez
08-09-2010
vrijdag 10 september 2010
woensdag 8 september 2010
MANNEN?!
Grappend en grollend liepen mijn maat en ik richting een patatwagen, toen een vrouw aldaar, enigszins reagerend op ons, op een hele subtiele en ook herkenbare manier de opmerking “MANNEN?!” maakte. Je kon er echt alles in voelen in de opmerking. In een fractie van een paar seconden voel je in één woord het immense onderscheid tussen mannen en vrouwen naar voren komen. Ontsnappen aan uitanalyseren was niet meer mogelijk. In een flits ging het volgende door mij heen.
Het moet ergens vele miljoenen jaren geleden begonnen zijn, toen we ontsproten uit bepaalde primaten (apen e.d.). Ondanks het goede werk en de vele ontdekkingen van de meeste paleontologen, blijft ons nog maar overwegend één ding bij en dat is, dat ruim 250.000 jaar geleden de mens als Neanderthaler heeft geleefd. Een rode draad is, dat de mens altijd heeft bestaan uit een man en een vrouw. En nu zijn er nog steeds mannen, die daarbij één anekdote koesteren, te weten dat de vrouw zonder problemen gewoon bij de haren uit een grot getrokken kon worden. Een wereld van mannen als meedogenloze bonken met knotsen, waarbij de vrouw geen andere rol speelde dan die van een stukje eigendom, dat kinderen kon baren. Uiteraard een ongebreidelde en evenzo verdwaalde mannelijke fantasie.
Maar tijden veranderen. De evolutie in die ruime 250.000 jaar heeft geleid tot een compleet gewijzigde positie van de vrouw. We herinneren ons misschien in veel mindere mate nog wel enkele strijdbare vrouwen, zoals de Amazonen of Jeanne d’Arc. Doch bekender zal zijn, dat het feminisme in het begin van de vorige eeuw zich aandiende. En ook, dat in de 70’er jaren de Dolle Mina’s de ludieke voorvechters waren voor de vrijheid van de vrouw. Daarna zijn er heel kort nog een aantal extremere vrouwenvoorvechterspartijen geweest en heden ten dage bestaan er nog steeds vele organisaties, die de vrouwenemancipatie in optima forma onderhouden
In heel deze evolutie, is de vrouw ten opzichte van de man langzaam maar zeker gaan uitgroeien van component naar opponent. Onze hele sociale en maatschappelijke wereld draagt daar nog volop een steentje aan bij. Niet meer dat cliché plaatje van die onderhoudende (lees: slaafse) en meegaande (lees: onderdanige) vrouw. Nee, daarentegen juist de onafhankelijke en beter ontwikkelde vrouw, die keuzes voor zichzelf kan doen. De vrouw, die “gevochten” heeft voor haar gelijke rechten ten opzichte van de man. Eigenlijk is het niet meer dan logisch, want de man heeft onderhand wel lang genoeg het voorbeeld gegeven. Ja toch, niet dan?
Maar is het wel goed zo? De vrouw als gelijke aan de man. Heeft dat hen als mensen onderling dichter bij elkaar gebracht? Mannen zijn hard, meedogenloos, strevers, probleemoplossend, doelgericht, makkelijk, tonen geen emotie en zijn bovenal jagers. Wat heb je nou meer nodig als man zijnde? Emoties? Zachtaardigheid? Behaaglijkheid? Zorgzaamheid? Spraakzaamheid? Dat is toch allemaal vrouwelijk. Hebben wij mannen toch niet nodig? Je lacht jezelf drie keer in het rond als je het welbekende boekwerk leest van John Gray. Weet je wel, dat geneuzel over Mars en Venus. Volgens hem zijn vrouwen en mannen gewoon verschillend. Dat noem ik nou een open deur intrappen. Zijn boek zit al in de 50ste druk, er zijn er tig miljoenen van verkocht en we constateren in de tussentijd, dat het aantal scheidingen alleen maar blijft toenemen.
Eigenlijk is het klinkklare bullshit. Het is slap gelul à la John Gray om het verschil tussen mannen en vrouwen aan te duiden in mannendingen en vrouwendingen. Vrouwen kunnen ook zeer hardvochtig zijn. Mannen kunnen ook gevoelig en emotioneel zijn. Vrouwen kunnen ook kort door de bocht reageren. Mannen kunnen ook graag praters zijn. En huilen. Dat doet ieder gezond mens. En onzekerheid. Dat herbergt ook ieder gezond mens. We zijn dus allen mensen. Geen man is gelijk aan een andere man en geen vrouw is gelijk aan een andere vrouw. Godnonderknaken, we zitten gewoon met meer dan 6 miljard verschillende mensen op deze planeet. Dus stop maar lekker met die hokjesgeest.
Het meest herkenbare onderscheid tussen man en vrouw vindt zich overwegend op lichamelijk vlak. En ja, er is een reden waarom ik “overwegend” zeg. Maar dat terzijde. En misschien is het wel een boude uitspraak, maar dan toch met de bedoeling om juist de afstand tussen mannen en vrouwen kleiner te maken. Dat alleen als primair (ook een klein beetje als triviaal) verschil te zien, zou mogelijk een betere basis geven om onbevangen aan een relatie te kunnen beginnen. Stel vooraf geen hoge verwachtingen of strakke eisen naar elkaar, want dan heb je al een begin gemaakt aan het einde van de relatie. We zijn geen kleipoppetjes, die naar blieven kunnen worden gevormd. En ook geen accenten meer leggen op de verschillen tussen mannen en vrouwen. We blijven mensen. Gelijke mensen. It’s just a point of view.
Kijk, en dat ging allemaal als een snelle lichtflits zomaar even door mijn koppie op het moment, dat de betreffende vrouw op een zowel geweldig beladen, alsook frivole manier “MANNEN?!” zei. En ook nog eens met een lichte glimlach op haar mond. Op zo’n moment meen je dan toch redelijk dichtbij de achterliggende gedachte te moeten komen. En gezegd moet worden, dat het heeft geresulteerd in een leerzame beleving. Ach, heel soms kan diepgang me niet diep genoeg gaan.
Tsja, sommige mannen, hè!
Nee hoor, ook vrouwen.
Kijk, dat is nou het mooie ervan!
© pamlenez
07-09-2010
Het moet ergens vele miljoenen jaren geleden begonnen zijn, toen we ontsproten uit bepaalde primaten (apen e.d.). Ondanks het goede werk en de vele ontdekkingen van de meeste paleontologen, blijft ons nog maar overwegend één ding bij en dat is, dat ruim 250.000 jaar geleden de mens als Neanderthaler heeft geleefd. Een rode draad is, dat de mens altijd heeft bestaan uit een man en een vrouw. En nu zijn er nog steeds mannen, die daarbij één anekdote koesteren, te weten dat de vrouw zonder problemen gewoon bij de haren uit een grot getrokken kon worden. Een wereld van mannen als meedogenloze bonken met knotsen, waarbij de vrouw geen andere rol speelde dan die van een stukje eigendom, dat kinderen kon baren. Uiteraard een ongebreidelde en evenzo verdwaalde mannelijke fantasie.
Maar tijden veranderen. De evolutie in die ruime 250.000 jaar heeft geleid tot een compleet gewijzigde positie van de vrouw. We herinneren ons misschien in veel mindere mate nog wel enkele strijdbare vrouwen, zoals de Amazonen of Jeanne d’Arc. Doch bekender zal zijn, dat het feminisme in het begin van de vorige eeuw zich aandiende. En ook, dat in de 70’er jaren de Dolle Mina’s de ludieke voorvechters waren voor de vrijheid van de vrouw. Daarna zijn er heel kort nog een aantal extremere vrouwenvoorvechterspartijen geweest en heden ten dage bestaan er nog steeds vele organisaties, die de vrouwenemancipatie in optima forma onderhouden
In heel deze evolutie, is de vrouw ten opzichte van de man langzaam maar zeker gaan uitgroeien van component naar opponent. Onze hele sociale en maatschappelijke wereld draagt daar nog volop een steentje aan bij. Niet meer dat cliché plaatje van die onderhoudende (lees: slaafse) en meegaande (lees: onderdanige) vrouw. Nee, daarentegen juist de onafhankelijke en beter ontwikkelde vrouw, die keuzes voor zichzelf kan doen. De vrouw, die “gevochten” heeft voor haar gelijke rechten ten opzichte van de man. Eigenlijk is het niet meer dan logisch, want de man heeft onderhand wel lang genoeg het voorbeeld gegeven. Ja toch, niet dan?
Maar is het wel goed zo? De vrouw als gelijke aan de man. Heeft dat hen als mensen onderling dichter bij elkaar gebracht? Mannen zijn hard, meedogenloos, strevers, probleemoplossend, doelgericht, makkelijk, tonen geen emotie en zijn bovenal jagers. Wat heb je nou meer nodig als man zijnde? Emoties? Zachtaardigheid? Behaaglijkheid? Zorgzaamheid? Spraakzaamheid? Dat is toch allemaal vrouwelijk. Hebben wij mannen toch niet nodig? Je lacht jezelf drie keer in het rond als je het welbekende boekwerk leest van John Gray. Weet je wel, dat geneuzel over Mars en Venus. Volgens hem zijn vrouwen en mannen gewoon verschillend. Dat noem ik nou een open deur intrappen. Zijn boek zit al in de 50ste druk, er zijn er tig miljoenen van verkocht en we constateren in de tussentijd, dat het aantal scheidingen alleen maar blijft toenemen.
Eigenlijk is het klinkklare bullshit. Het is slap gelul à la John Gray om het verschil tussen mannen en vrouwen aan te duiden in mannendingen en vrouwendingen. Vrouwen kunnen ook zeer hardvochtig zijn. Mannen kunnen ook gevoelig en emotioneel zijn. Vrouwen kunnen ook kort door de bocht reageren. Mannen kunnen ook graag praters zijn. En huilen. Dat doet ieder gezond mens. En onzekerheid. Dat herbergt ook ieder gezond mens. We zijn dus allen mensen. Geen man is gelijk aan een andere man en geen vrouw is gelijk aan een andere vrouw. Godnonderknaken, we zitten gewoon met meer dan 6 miljard verschillende mensen op deze planeet. Dus stop maar lekker met die hokjesgeest.
Het meest herkenbare onderscheid tussen man en vrouw vindt zich overwegend op lichamelijk vlak. En ja, er is een reden waarom ik “overwegend” zeg. Maar dat terzijde. En misschien is het wel een boude uitspraak, maar dan toch met de bedoeling om juist de afstand tussen mannen en vrouwen kleiner te maken. Dat alleen als primair (ook een klein beetje als triviaal) verschil te zien, zou mogelijk een betere basis geven om onbevangen aan een relatie te kunnen beginnen. Stel vooraf geen hoge verwachtingen of strakke eisen naar elkaar, want dan heb je al een begin gemaakt aan het einde van de relatie. We zijn geen kleipoppetjes, die naar blieven kunnen worden gevormd. En ook geen accenten meer leggen op de verschillen tussen mannen en vrouwen. We blijven mensen. Gelijke mensen. It’s just a point of view.
Kijk, en dat ging allemaal als een snelle lichtflits zomaar even door mijn koppie op het moment, dat de betreffende vrouw op een zowel geweldig beladen, alsook frivole manier “MANNEN?!” zei. En ook nog eens met een lichte glimlach op haar mond. Op zo’n moment meen je dan toch redelijk dichtbij de achterliggende gedachte te moeten komen. En gezegd moet worden, dat het heeft geresulteerd in een leerzame beleving. Ach, heel soms kan diepgang me niet diep genoeg gaan.
Tsja, sommige mannen, hè!
Nee hoor, ook vrouwen.
Kijk, dat is nou het mooie ervan!
© pamlenez
07-09-2010
Abonneren op:
Posts (Atom)