Valse betichtingen van racisme vieren hoogtij

Er blijken toch nog vele omgevingen te zijn, waar op een ongeremde en evenzo ongebreidelde buitenproportionele manier mensen beticht kunnen worden van iets, waaraan ze feitelijk geheel niet schuldig zijn. Er schijnen dan machten te werken, die in den beginne niet helemaal duidelijk zichtbaar zijn. Deze latente machten kunnen zo krachtig zijn, dat ze de arglistige ondermijning redelijk ver van tevoren goed hebben geprepareerd. De ondermijning, die nodig is om de betichting zo krachtig mogelijk te doen beklijven aan de feitelijk onschuldige beschuldigde.

 

In de afgelopen maanden zijn we hier regelmatig mee geconfronteerd in de media. We hebben het dan met name over de twee delicate onderwerpen racisme en discriminatie. Het zwarte pieten verhaal is alom bekend. Maar deze miskleunende manifesten komen we ook frequent tegen in religieuze, politieke en ook in algemeen maatschappelijke omgevingen. Sterker nog! Ook op microniveau. Het volgende relaas (waar gebeurd) is zo’n typisch voorbeeld van bizarre ellende en onrecht op microniveau.

 

Een 54 jarige en nog steeds enthousiaste amateurvoetballer voetbalde bij een rooms katholieke voetbalvereniging en op het einde van het voetbalseizoen 2012-2013 (± april) dreigde zijn 7^de elftal enigszins door kleine perikelen opgedoekt te worden. Bij navraag bij een feitelijk hiervoor aangestelde coördinator of er iets aan gedaan kon worden om dit 7^de elftal te behouden, resteerde als enige reactie; “dat is jullie probleem”. Aangezien alle voetballers van dit 7^de elftal, gedurende het seizoen, frequent onderling e-mailden met elkaar, is er een hevige e-mailing ontstaan in het kader van de dreigende opheffing. De genoemde 54 jarige amateurvoetballer heeft toen een resumé gemaakt van de problematiek en heeft zich eenmalig de kreet doen laten ontvallen van “LAMME KLOOTJAVANEN”. Dit was aan het bestuur van de rooms katholieke voetbalvereniging Emplina gericht en wel puur in de context van “luie sodemieters”, aangezien het hoofdbestuur niets poogde om het betreffende 7^de elftal te redden voor het volgende seizoen. Hierop volgde onmiddellijk een schorsing voor de betreffende voetballer door datzelfde hoofdbestuur. Zonder duidelijke uitleg van de vermeende overtreding(en). En werd hij op een autoritaire manier verplicht om binnen twee dagen op appel te komen om zich te verklaren voor zijn vermeende “wangedrag”.

 

Na vele maanden over een weer mailen tussen de voetballer en het hoofdbestuur, kwam er eindelijk duidelijkheid in de feitelijke betichting. De voetballer heeft zich zeer schuldig gemaakt aan racisme en discriminatie, aldus het bestuur. Dit op basis van de woorden “LAMME KLOOTJAVANEN”. De voetballer werd geschorst tot 1 januari 2014 en mocht niet meer op het complex en in de omgeving van de rooms katholieke voetbalvereniging Emplina komen. Uiteraard voelde de betichting voor de voetballer aan als een onprettig, onrechtvaardig en ongewenst predicaat. De voetballer zelf heeft totaal niets op met racisme en discriminatie. Hij hekelt deze zelfs. De voetballer zag zich dan ook genoodzaakt deze dwaling van het bestuur tegen te spreken en de betichting te doen intrekken. Het hoofdbestuur van de rooms katholieke voetbalvereniging Emplina weigerde categorisch. Om dit onrecht van valse betichting van racisme en discriminatie toch ingetrokken te krijgen, wendde de voetballer zich tot de arbitragecommissie van de KNVB. De voetballer vond dat het onrecht (onterechte schorsing en valse betichting) moest worden ingetrokken.

 

Begin oktober vond er dan inderdaad een zitting plaats bij de KNVB in Zeist. Deze heeft ongeveer 45 minuten geduurd. Eerst kreeg de voetballer een “tik op zijn vingers”, daar de voorzitter van de arbitragecommissie vond, dat hij niet bepaald een parlementaire woordkeuze had gedaan. Daarna kregen de twee aanwezige hoofdbestuursleden van de rooms katholieke voetbalvereniging Emplina eenzelfde “tik”, daar ze de voetballer te weinig tijd en kansen hadden geboden voor een dialoog of verweer. Daarna werd er overwegend geklessebest over hoeveel tijd dat bestuursleden investeren in hun vrijwilligerswerk voor verenigingen en over andere niet ter zake dienende onderwerpen. Vreemd genoeg werd er aan het einde van de zitting door de voorzitter van de KNVB arbitragecommissie aan de voetballer gevraagd of hij zijn vordering c.q. eis naar het hoofdbestuur van de rooms katholieke voetbalvereniging Emplina wilde blijven handhaven. Nu geef ik u lezers te kennen. Een voetballer wordt feitelijk ten onrechte beticht van racisme en discriminatie. Hij wordt in navolging hiervan ten onrechte zeer zwaar gestraft met een langdurige schorsing. Zijn feitelijke voetbalplezier wordt hem keihard ontnomen. De voetballer blijft de onterechte predicaten racist en discriminant op zich houden. Het moet dan wel van ontzettend onbenul getuigen van die voorzitter van de KNVB arbitragecommissie om dan nog zo’n vraag te stellen.

 

In de tussentijd was het nieuwe voetbalseizoen 2013-2014 begonnen en bleek dus inderdaad het betreffende 7^de elftal opgedoekt te zijn. Overigens de tweede keer in 2 jaar tijd, dat er bij de betreffende rooms katholieke voetbalvereniging Emplina onder dit hoofdbestuur een seniorenelftal is komen te verdwijnen. De betreffende voetballer was nog steeds persona non grata bij het hoofdbestuur en derhalve niet welkom op het complex van de rooms katholieke voetbalvereniging Emplina.

 

Eind oktober volgde de uitslag van de KNVB arbitragecommissie. Een vonnisrapport, gelardeerd met wollige en heel diplomatiek opgestelde teksten, was het eindresultaat. Hierin kwam duidelijk naar voren dat deze KNVB arbitragecommissie zich niet meer dan armetierig bemiddelend heeft willen opstellen in de kwestie. Dit in tegenstelling tot het feitelijk gewenste arbitrerend opstellen, daar er delicate aspecten meespeelden, te weten racisme en discriminatie. Het vonnis c.q. de uitspraak van de KNVB arbitragecommissie was dan ook als volgt;

- De hoofdbestuursleden moeten de schorsing van de voetballer intrekken.

- De voetballer wordt verplicht lid te blijven van betreffende rooms katholieke voetbalvereniging Emplina.

- Eiser en verweerder delen de totale proceskosten ad € 450,=. Dus zowel de rooms katholieke voetbalvereniging Emplina als de voetballer moeten € 225,= aan proceskosten betalen.

 

Hé….. dus de voetballer blijft de predicaten racist en discriminant houden. De bewering van de hoofdbestuursleden blijft gestand doen. De “witte boorden” van de KNVB onttrekken zich geheel aan een beslechtend oordeel, waardoor dit pijnlijke feit voor de voetballer onverminderd aangehouden kan worden. De hoofdbestuursleden houden de aantijgingen aan, dat de voetballer een racist en discriminant is. De KNVB arbitragecommissie steekt zijn kop in het zand over dit hoofdonderwerp en dwingen de voetballer lid te blijven van de rooms katholieke voetbalvereniging Emplina, alwaar de voetballer het ongewenste en onterechte predicaat zal moeten blijven dragen.

Het laatste nieuws over de voetballer is, dat hij de € 225,= weigert te betalen aan de KNVB arbitragecommissie, daar er niet meer dan een wanprestatie is geleverd. De voetballer weigert ook om € 180,= voor het nieuwe seizoen 2013-2014 te betalen aan de rooms katholieke voetbalvereniging Emplina, daar hij geen lid wenst te zijn van een voetbalvereniging, waarvan het  hoofdbestuur hem blijft zien als een racist of discriminant. Ook is vernomen, dat de betreffende rooms katholieke voetbalvereniging Emplina de voetballer thans heeft geroyeerd en is voornemens een deurwaarder in te schakelen, omdat ie niet aan zijn betalingsverplichting van de contributie heeft voldaan.

De 54 jarige enthousiaste voetballer, die zo graag nog zou willen blijven voetballen, mag nergens meer uitkomen. Dit allemaal, omdat arglistige ondermijningen krachtig genoeg waren om hem als onschuldige toch in een schuldige staat te houden. Deze voetballer kan er nog extra lang voor boeten en bloeden. Dit alleen maar door de twee gewraakte woorden “lamme klootjavanen”, welke puur en alleen in de context van “luie sodemieters” waren gebruikt. Die 54 jarige enthousiaste voetballer, die zelfs in zijn 46 jaren lange voetbalcarrière nog nooit iets onvertogen heeft gedaan.

Jazeker. Valse betichtingen van racisme vieren hoogtij! Ook op microniveau. En net zo intriest.

 

 

 

© pamlenez

09-12-2013

 

Goden blijven gevangen in fantasie

We kennen allemaal wel de alom bekende kreet “fantasy fills reality”. Het was o.a. Jules Verne die ruim 100 jaar voor de daadwerkelijke reis naar de maan al over een dergelijke mogelijkheid schreef. Dit werd toen (1868) als een ongelofelijke fantasie bestempeld, maar deze fantasie heeft zeker geleid tot de feitelijke realisatie. Ook uiteraard dankzij de sterke ontwikkeling van de wetenschap. En zo zijn er vele fantasieën geweest, die er toe hebben geleid dat ze in de realiteit, middels de wetenschap, werden bewaarheid. In de ruimtevaart, in de medische wereld, in de biologie, in de techniek en op vele andere gebieden hebben fantaseren, denken en doordenken geleid tot geweldige uitvindingen. Dus ja! Je kunt met een gerust hart zeggen “fantasy fills reality”.

 

Maar toch blijken er hierin ook grenzen te zijn. Uiteraard! Er zijn ook heel veel fantasieën, die behoorlijk doorgeslagen zijn en waarvan men gevoeglijke wijs kan verwachten dat ze nooit in de realiteit zich kunnen en zullen manifesteren. Soms is het best wel eens lekker om op een ongebreidelde manier te kunnen fantaseren. Meestal zijn we onszelf dan ook wel bewust, dat het nimmer in de realiteit tot uiting zal komen. We noemen dat heerlijk dagdromen of ook wel het gewoon op zijn vrije beloop laten gaan van onze fantasieën. Meestal! Doch zijn er uitzonderingen. Er hebben zich helaas fantasieën ontsproten, die voor de mensheid al vele honderden zo niet duizenden jaren lang nadelige gevolgen hebben gegeven. Fantasieën die vele mensen deden verdwalen en verzwelgen in dictatoriale macht, onderdrukking, angst, misbruik en goedgelovigheid.

 

Uit vele ongebreidelde hersenspinsels zijn vele duizenden jaren geleden allerlei onzichtbare figuren verzonnen, die een bijzondere macht en kracht zouden hebben. Destijds lag het gemiddelde intelligentiepeil en het intellectuele niveau veel en veel lager dan heden ten dage. Deze onzichtbare figuren werden goden genoemd. In een later stadium, nog ver voor het jaar nul, zijn er allerlei schriften en boeken geschreven, waarin die ongebreidelde fantasie werd vastgelegd. Toen waren vele goden niet meer te fantaseren, maar werd er over het algemeen nog maar één onzichtbaar figuur gefantaseerd. Wat later zijn er nog meer boeken geschreven, waarin bepaalde personen werden verheerlijkt, omdat ze (on)waarschijnlijk de betreffende onzichtbare figuur gezien zouden hebben of er zelfs een babbeltje mee gehad zouden hebben. Deze fantasie houdt spijtig genoeg nog vele miljarden mensen mentaal in de tang. Deze fantasie leidt nog steeds tot agressie, moorden en oorlogen. Kort samengevat; een fantasie als een aanhoudende nachtmerrie.

 

Gelukkig is de mensheid qua intelligentie en intellect zich steeds beter gaan ontwikkelen. De wetenschap (m.n. darwinistisch) verteld ons steeds meer over de oorzaak, zin en voortgang van het/ons leven. De visies worden steeds meer lucide. De mensheid heeft al zo lang moeten hikken tegen onzinnige woorden, zoals godslastering en blasfemie. Hoe kan je nou iets beledigen of belasteren dat onzichtbaar en feitelijk gefantaseerd is. Het is daarom echt een verademing, dat die onzinnige middeleeuwse wet (Wetboek van Strafrecht, de artikelen 147, 147a en 429bis. Wetboek van Strafrecht BES, de artikelen 153 en 448bis), zijnde het verbod op godslastering, eindelijk uit het wetboek gedonderd wordt. Goden zijn niks meer dan onzinnige hersenspinsels, die gevangen zitten in de fantasie van sommigen. En die sommigen zijn ook gevangene van hun eigen fantasie.

“Fantasy fills reality” blijft een mooie slogan, doch soms mag er bij tijd en wijle gekozen worden voor een aangepaste slogan, te weten “reality kills fantasy”. De era van de ultieme homo sapiens mag aanvangen. Als we maar mensen blijven. Menselijke mensen voor elkaar.



© pamlenez
08-12-2013

Verplichte vrijwilligheid

Kunnen zij dingen blijven doen?  Blijven zij dingen doen? Hebben zij een saai en nutteloos leven? Zijn zij profiteurs? Kunnen wij hen vragen voor niks arbeid te verrichten? Willen zij vrijwilligerswerk doen? Precies! We hebben het over de vele mensen die een bijstandsuitkering krijgen. Momenteel loopt er een staatssecretaris rond in Den Haag, die meent, dat ze zich op een generaliserende en kleinerende manier kan uitlaten over deze groep mensen. Het is de bijna wereldvreemde oppermuts van de PvdA, Jetta Klijnsma genaamd. Zij is staatssecretaris van sociale zaken en werkgelegenheid.

Conform haar verdwaalde visie over bijstandswerkelozen maakt ze op een ongebreidelde en  ongegeneerde manier duidelijk hoe zij tegen deze mensen aankijkt. Het zouden mensen zijn, die langdurig ongewassen, ongemotiveerd en betekenisloos  de hele dag op de bank liggen, nadat ze pas s-middags om 14.00 uur uit hun bed zijn gekropen. Het zijn mensen, die totaal niet doortastend zijn en ook geheel geen bereidwilligheid tonen iets te willen betekenen voor de maatschappij. Eigenlijk zijn het nietsnutten en profiteren van de staat en gemeente. Het zijn niet expliciet de woorden van Jetta Klijnsma, maar je hoort het echt overvloedig sijpelen uit de politiek correct gekozen woorden, die zij voortdurend in het kabinet en in de media slingert.

 

Ze beweert dat er al miljoenen vrijwilligers zijn en dat zonder die vrijwilligers veel zaken niet gerealiseerd zouden kunnen worden. Daar heeft ze gelijk in. Maar al die vrijwilligers doen dat dan ook in de geest van hun eigen keuze, namelijk vrijwillig! Nu de volgende stelling; vrijwilligheid verplichten! Hallo! Nogmaals! Vrijwilligheid verplichten! Juist! De ultieme discrepantie! In al haar onbenulligheid wil Jetta Klijnsma mensen, die triest genoeg ongewild langdurig werkeloos zijn geworden, verplichten tot vrijwilligerswerk. En deze bizarre besluitvorming is op niets anders gestoeld dan op haar verwrongen beeld van de gemiddelde bijstandswerkeloze.

 

De hamvraag! Hoe dom of hoe geletterd moet je zijn om op deze manier een wet erdoor te krijgen, waarin feitelijk welwillende, intensief solliciterende en een goede dagindeling hebbende werkelozen op een onbenullige manier worden gedwongen vrijwilligerswerk aan te nemen. Hier zitten vele mensen tussen, die tientallen jaren hebben gewerkt, reeds een grote bijdrage hebben geleverd aan de maatschappij en ontiegelijk veel geld al naar de staat hebben gebracht middels de bizar vele belastingen, die ongeremd geheven worden bij elke werkende. Zou er dan echt geen lampje gaan branden bij die Jetta Klijnsma? Dat je niet op een schofferende, kleinerende, autoritaire en generaliserende manier moet omgaan met deze mensen. Deze mensen, die al zoveel verloren hebben door hun financiële teloorgang en er hevig naar verlangen om betaald werk te kunnen verkrijgen. Betaald werk, zodat ze datgene kunnen behouden waar ze al vele jaren hard voor gewerkt hebben.

 

Jetta Klijnsma verzwelgt in haar totale onvermogen, dat er thans geen banen gecreëerd kunnen worden en er dan maar misbruik gemaakt moet worden van deze onpotentiële bijstandswerkelozen. Dit zijn wel die mensen, die daadwerkelijk in een crisis zitten. Zij moeten geholpen worden aan een baan. Aan een betaalde baan. Want al hun rekeningen moeten ook betaald worden. Bijstandswerkelozen kunnen dingen doen en zij blijven vele dingen doen. Zij hebben geen saai of nutteloos leven. Zij zijn geen profiteurs. Men kan hen vragen om onbetaald vrijwilligerswerk te doen, maar laat het niet meer dan een vrije keuze zijn. Het zijn en blijven mensen, die niet misbruikt of gedwongen willen worden. Is er werk? Dan wel er gewoon voor betalen. Jetta Klijnsma, staatssecretaris voor werkgelegenheid ………… werk aan de winkel. Laat het lonen!



© pamlenez
26-11-2013

Profetie der advocatuur

 

We zijn het enigszins vergeten, maar er zijn reeds vele lijken uit de kast gekomen met betrekking tot een behoorlijk aantal niet bepaald integere rechters in Nederland. Dergelijke informatie wil niet lang gedijen in de standaard media, doch wie zich de illusie maakt, dat elke huidige rechter geen last heeft van “menselijke” factoren, doet er goed aan in de Efteling te gaan wonen.

 

Doch tot overmaat van ramp zijn het heden de strafrechtadvocaten, die ook graag een grote bijdrage willen leveren aan het handhaven van een waanwereld. Zij zijn voornemens te gaan staken naar aanleiding van de bezuinigingsplannen van onze huidige regering. Er moet 85 miljoen euro bezuinigd worden in de gefinancierde rechtsbijstand. De strafrechtadvocaten voorzien hiermee, dat de minder draagkrachtige burgers geen gebruik meer gaan maken van advocaten, er vele mensen onschuldig veroordeeld worden, er vele hoger beroep aantekeningen zullen komen en hierdoor veel meer kosten zullen ontstaan in het totale rechtsbeloop. Een andere mooie profetie der advocatuur is, dat advocaten moeten werken onder de kostprijs. Je zal de vele ZZP’ers de kost moeten geven, die hiertoe al jaren gedwongen zijn door de recessie. Maar de strafrechtadvocatuur bakkeleit over dat ze dan nog maar € 70,= bruto kunnen verdienen. Daar kunnen ze echt niet voor werken. Dat is veel te weinig en een dergelijk inkomen dekt de kosten niet meer. En derhalve zullen ze niet meer kunnen en willen werken in het kader van de rechtsbijstandsregeling. De hamvraag is dan wel wat voor soort kosten dat ze allemaal maken. Nu weet ik, dat de wereld van de advocatuur feitelijk grotendeels een decadente wereld is. Dat is ook niet vreemd, daar de goed geletterde heren en dames gemiddeld heel makkelijk tarieven tussen de € 200,= en € 300,= vragen. En zelfs veel hogere tarieven worden gevraagd door sommige megalomane en media geile jetset advocaten. Zowel bij kleine maatschappen, bij grote maatschappen als ook bij de individuele advocaten druipt de decadentie er veelal goed zichtbaar van af. En ja, toch is het zo, beste strafrechtadvocaten. Het was misschien nog niet helemaal door u allen opgemerkt, maar het is al een tijdje crisis en recessie.

 

Uiteraard mogen we niet generaliseren, maar kom op nou ......... een uurloon van bruto € 70,= moet toch toereikend zijn om een dubbel modale levensstandaard er op na te houden. Okay, dan heb je geen duur pand, dat compleet ingericht is met zeer luxe zetels, design meubels, hard notenhouten bureaus en met een mooi uitzicht. Een high-class Lexus, Mercedes, BMW of Audi zit er dan ook niet helemaal in. Daarentegen kan er nog altijd veel decadenter geleefd worden, dan door de vele andere keihard werkende arbeiders, die het veel zwaarder hebben en vaak nog de eindjes goed aan elkaar weten te knopen. Zij, die echt geen € 70,= bruto per uur krijgen, maar het feitelijk wel verdienen.

 

Nee hoor, strafrechtadvocaten! Jullie voorspellen een hoop ellende met de bezuinigingsplannen van de regering, maar dat is profetie van laag allooi. Het is gewoon niet meer dan fulfilling prophecy. Het principe van “wij geen poen, dan geen rechtsbijstand met toevoegingen meer” gaat het dan worden. Heren en dames strafrechtadvocaten, ga maar massaal staken en blijf verzwelgen in uw ontembare drift naar (te) hoge financiële “waarderingen”. Het wordt een staking der hypocrisie en de advocatuur heeft niets te verliezen. De hele rechtsgang heeft al veel verloren op het vlak van gezonde mentaliteit en zuivere integriteit. Wat geldt is geld……. in de algemene rechtsgang en zeker ook in de advocatuur. Dat is geen profetie. Dat is een feit.

 

 

 

© pamlenez

07-11-2013

Op het verkeerde pad

 

In de algemene wandelgangen van onze sociale intieme samenleving (familie, vrienden, kennissen etc.) heerst een danig taboe en evenzo een behoorlijke onwetendheid als het over zelfmoord of zelfdoding gaat. Als de bizarre media op dit vlak bepaalde informatie kenbaar maakt, dan weten de meesten wel op een impulsieve manier te reageren. Boosheid en verdriet ontvluchten dan (te) spontaan als een lawine uit onze cognitieve en emotionele oerselen voor zover we die ontwikkeld hebben in onze bovenpan. We bekommeren onszelf veel te weinig om de daadwerkelijke oorzaken, die deden leiden tot het besluit van zelfmoord of zelfdoding. En aangezien zelfdoding niet meer is dan een eufemisme van zelfmoord, wil ik hierna nog alleen maar spreken over zelfmoord. 

 

Een getalsmatige indruk geven van het fenomeen zelfmoord is dan wel even op zijn plaats. Iets waar overigens over het algemeen de sensatiegeile media altijd te weinig aandacht aan besteed. Wist u dat in Nederland per jaar ongeveer 1700 mensen sterven door zelfmoord. Basis hieraan is, dat jaarlijks ruim 400.000 mensen rondlopen, die verkeren in een zwakke mentale omstandigheid en derhalve suïcidale neigingen hebben. Hiervan doen jaarlijks ongeveer 92.000 mensen een poging tot zelfmoord. Een groot gedeelte hiervan zijn jongeren van 15 t/m 25 jaar en ook ouderen van 45 jaar en ouder. Mannen plegen ruim 2 keer zoveel zelfmoord dan vrouwen, doch daarentegen ligt het aantal zelfmoordpogingen bij vrouwen iets hoger dan bij mannen. In grotere steden komen zelfmoorden beduidend meer voor dan in minder bewoonde gebieden. Er bestaan vele methodes van zelfmoord. Ophangen of verstikken is de meest gehanteerde methode, daarna medicijnen of drugs, dan het springen van grote hoogtes en daarna de abrupte vorm van voor de trein of metro springen. Nederland ligt met zijn zelfmoordcijfers redelijk ver onder het gemiddelde van Europa en ook van de hele wereld. Kijken we naar de Verenigde Staten en dan met name naar hun leger, dan constateren we echt hele trieste voorbeelden. In 2012 waren er meer zelfmoordslachtoffers (347) in actieve dienst dan oorlogsslachtoffers (295) in dat zelfde jaar in Afghanistan. In de Verenigde Staten worden jaarlijks ruim 30.000 zelfmoorden gepleegd. We zouden geneigd zijn te zeggen, dat we het niet slecht doen in Nederland. Maar toch! Het gaat er om hoe we kijken tegen het fenomeen zelfmoord en hoe zouden wij als omstanders er feitelijk mee om kunnen gaan.

 

Het gaat tenslotte wel om het “pad” dat door de individu vooraf “bewandeld” wordt naar zijn zelfmoord. Al dan niet bewust of doordacht “bewandeld”. Het klinkt misschien als een botte vraag, maar hebben we ooit wel eens gedacht aan de grote mate van recht op zelfbeschikking. Feitelijk een groot recht voor ieder individu. Zelfbeschikking is niet op te dragen of af te dwingen bij een ander en daarentegen door elk individu geheel in vrijheid in onbepaalde mate voor zichzelf te hanteren of niet. Ten goede of ten kwade. Moeten wij iemand, die zelf wil beschikken of zelf wil bepalen over zijn lot of zijn leven, hem die vrijheid ontnemen? Een volmondig “nee” zou ik hier niet direct op willen geven, maar zou dit antwoord graag voor later willen parkeren, daar de hedendaagse maatschappij daar nog niet klaar voor is. Maar graag wil ik er toch een doordachte en bedeesde “nee” op antwoorden. Kijk ik naar de “inburgering” van de euthanasie, dan gloort er enige hoop voor het algemeen beginsel, dat de mens een besluit kan nemen om zelf een einde te mogen of kunnen maken aan zijn leven. Zonder betrokkenheid van anderen, zoals een arts en/of familieleden. Zou dan het taboe enigszins kunnen worden doorbroken? Dat taboe, dat zo vaak leidt tot schuldvragen, het vorsen naar oorzaken en hevige verwijten. Er zijn eigenlijk zo veel redenen te noemen, waardoor iemand (in zijn zelfbeschikking) tot de keuze van zelfmoord komt. Verlies van een dierbare, verbreking van een waardevol geachte relatie of liefde, agressie, verdriet, teleurstelling, psychiatrische of psychische stoornissen, verslaving aan drugs of alcohol, het hebben van een ongeneeslijke ziekte, pesten, onderdrukking, machteloosheid, recessies, te zware beroepen of functies en vele andere negatieve levensgebeurtenissen. En al deze oorzaken, die zichtbaar, maar bovenal ook latent aanwezig kunnen zijn.

 

Wij blijven, ondanks de eerder genoemde oorzaken, die bij menigeen evident moeten zijn, een hevige taboe handhaven op het fenomeen zelfmoord. Zouden we ook respect, acceptatie en/of begrip kunnen opbrengen voor een zelfmoordenaar? Het is feitelijk wel een besluit vanuit volledige zelfbeschikking. Daarentegen zouden we ons ook bewust moeten zijn, dat als we het alleen al enigszins hadden kunnen zien aankomen, dat onszelf niet anders rest dan verwijten van onoplettendheid, desinteresse en/of blindheid. Maar in de meeste gevallen kan gezegd worden, dat het “bewandelen” van het “pad” naar zelfmoord overwegend zeer latent geschiedt. En overwegend niet vanuit een impuls, maar daarentegen altijd wel weer onverwachts. Onverwachts voor alle dierbaren en buitenstaanders. Laten we alsjeblieft dan meningen of veroordelingen op zo’n moment achterwege. Teneinde het taboe in deze enigszins te doorbreken. Laten we vooral de zieke vooringenomen media in dergelijke kwesties niet meer volgen, want dan bewandelen wij ook absoluut een verkeerd pad. Daarvoor verdienen zowel de zelfmoordenaar als de dierbare nabestaanden veel meer respect en acceptatie. Blijf op het goede pad en daar waar je kan, reik dan een helpende hand aan die “wandelaar” op het verkeerde “pad”. En een poging tot zelfmoord vraagt geen aandacht, maar het verdient de aandacht. Zie dat als een kans om de verdwaalde individu weer in te laten zien, dat het leven nog vele mooie dingen te bieden heeft. Zonder taboe op weg naar een mooier pad. En graag ongedwongen.

 

 

 

 

© pamlenez

21-10-2013

Het geluid van luidende klokken

 
De klokken zullen geen standaard BIM-BAM geluid meer maken, als het aan de hedendaagse klokkenluiders ligt. We kennen allemaal de originele definitie van een klokkenluider, doch gezien het feit, dat kerken steeds in aantallen aan het afnemen zijn, is het gebruik van het woord klokkenluider omgekeerd evenredig toegenomen. Let wel, het gaat dan om de tweede definitie van het woord klokkenluider, zijnde “een (ex)werknemer die misstanden in een organisatie in de openbaarheid brengt”. En dergelijke klokkenluiders hebben zich al menigmaal ontpopt.

 

Even een greep uit de meest bekende klokkenluiders. In 1969 kopieerde Daniel Ellsberg (Amerikaan) duizenden vertrouwelijke dossierstukken over de misdragingen in de Vietnam oorlog en openbaarde deze in de media. Het predicaat klokkenluider was er in de 70’er jaren ook voor de voormalige FBI onderdirecteur Mark Felt (Amerikaan), die vertrouwelijke informatie zou hebben doorgespeeld naar de media, wat bekend stond onder de naam Watergate tijdens de presidentsperiode van Richard Nixon. Tijdens de Irak oorlog was het de militair Joe Darby (Amerikaan), die de vernederingen en martelingen in de Abu Ghraib gevangenis, waar het Amerikaanse leger zich schuldig aan maakte, openbaarde. Ruim 4 jaar geleden was het Bradley Manning (Amerikaan), die vele duizenden documenten en beelden over de Irak oorlog had doorgespeeld aan de onthullingssite WikiLeaks. Het betrof wederom vele gruwelijke gedragingen van het Amerikaanse leger. En recent is ook nog de Amerikaanse klokkenluider Edward Snowden in het nieuws gekomen, daar hij behoorlijk uit de bus heeft geklapt over de absolute misdragingen en schendingen jegens de privacy door de Amerikaanse overheid (CIA, FBI, NSA etc.). Maar van nog recentere aard is de ontpopping van twee Nederlandse klokkenluiders, te weten onze eigen politieke oudgedienden Ruud Lubbers en Dries van Agt. Zij hebben achterhaald, dat er nog steeds WEL kernwapens van de Amerikanen in Nederland gestationeerd staan (Volkel en ’t Harde). En in zijn totaliteit leeft in de wereld van de klokkenluiders één typische geestesvader en dat is Julian Assange, die tevens grondlegger was van de onthullingssite WikiLeaks. De klokken blijven dus voorlopig volop luiden.

 

Het is helaas de media, de vele gevestigde ordes en met name de Amerikaanse overheid, die niets anders doen dan het klokkengeluid verstommen. In tegenstelling tot het goed luisteren naar het geluid, wordt er vaak linea recta jacht gemaakt op de “klokken”. Klokkenluiders worden per definitie altijd persona non grata. Je merkt ook dat de rode draad in het geheel de Amerikaanse overheid is. Dit gaat dan ook echt steeds meer angstaanjagende vormen aannemen. Oorzaak dat hier aan ten grondslag ligt is wel de geldende mediacratie. Hierbij moet men zich voorstellen, dat het nieuws min of meer vooraf gedicteerd en/of gemanipuleerd wordt. De Amerikaanse overheid  en vele arglistige lobbies hebben op dit vlak veel in de melk te brokkelen. En dat reikt zich over de hele wereld.  Dus ja! Dit heeft al zeer angstaanjagende vormen aangenomen. Als je nagaat aan wat voor een schaamteloze en absurd gruwelijke daden men zich steeds weer schuldig maakt, dan zou er toch in de hele wereldmedia een grote kernfocus moeten zijn op het compleet openbaren van die gruwelijke onmenselijkheden. En dan zouden alle hieraan schuldig zijnde onmenselijke sujetten onmiddellijk stevig gestraft moeten worden. Niets is minder waar! Daarentegen worden alle klokkenluiders in diskrediet gebracht en  overwegend vogelvrij verklaard . En het zijn juist hen, die de veelal ongenuanceerde wrede straffen krijgen toebedeeld. Zonder scrupules maakt de Amerikaanse overheid jacht op hen met als standaard slogan; het doel heiligt alle middelen.

 

Hierdoor komt er nimmer verandering in die zwijgende apathische massa, die stilletjes luistert naar het geluid van de luidende klokken. En terwijl het geluid zich verstomt en deze massa verzwelgt in de waan van elke dag, bekommert niemand zich om de klokkenluiders. Totaal niet bewust, dat het onrecht hierdoor kan blijven zegevieren. Vergetend, dat klokkenluiders mensen zijn, die meestal integere en goede eigenschappen hebben en waarheid en recht hoog in hun vaandel dragen. En daar zelfs hun leven voor durven te wagen. En zij doen dat op een altruïstische manier en juist voor die zwijgende apathische massa. Tegen wil en dank.

 

God bless America? Fuck it! America plays god. All the people have to bless the whistleblowers! Hoe luidkeels moet je zijn om te voorkomen dat de klokkenluiders hun geluid steeds zien verstommen in de onbenulligheid van de massa en in de arglistige gedragingen van heimelijke kwaadwillenden.

Die vraag moet eenieder zich maar stellen ……… totdat er eindelijk een belletje gaat rinkelen.

Totdat alle belletjes gaan rinkelen ……… tezamen harder dan het klokkengeluid!

 

 

© pamlenez

14-06-2013

Manipulatieve enquêtes

Medio mei 2013 is een enquête gehouden onder 750 Nederlanders met als thema of men bereid is een lager loon te aanvaarden bij behoud van hun baan. Deze enquête is in opdracht gedaan van verzekeringsmoloch Achmea en het qua oplage tanende Brabants Dagblad. De uitvoering is gedaan door Bureau Intomart. Twee zeer belangrijke stellingen in deze enquête waren 1) ik ben bereid geld in te leveren om mijn baan te behouden en 2) ik ben bang om door de crisis mijn baan te verliezen.

 

Zeker 42% was bereid om geld in te leveren voor het behoud van zijn baan. Daarnaast was 35% bang om zijn baan te verliezen door de crisis. Kort samengevat; kommer en kwel en de nodige sentimenten en angsten bij de thans nog werkende bevolking.  En dit alles uiteraard haarfijn en opzichtig uitgemeten in datzelfde Brabants Dagblad.

 

Het feitelijke nut van deze informatie is niet helemaal begrijpelijk. Althans is hieruit geen nut te herleiden voor de werkende en zeker ook niet voor de thans werkeloze bevolking. Maar toch! Een enquête behoort een bepaald nut te hebben. Jazeker! Het feitelijke nut is dan ook alleen maar voor het bedrijfsleven. Het wakkert voor het bedrijfsleven het principe aan van “het ijzer smeden, wanneer het heet is”. Natuurlijk staat thans het bedrijfsleven onder druk en zijn vele bedrijven behoorlijk noodlijdend, maar dan kunnen dergelijke manipulatieve enquête-uitslagen altijd wel een welkome instigatie zijn voor het op korte termijn herzien van CAO’s en salarisschalen binnen die bedrijven. Wie overigens bekend is met salarisniveaus heeft al kunnen ontdekken, dat de laatste jaren over het algemeen de salarissen al relatief dalende zijn. En ja, enquetes kunnen een manipulatief karakter hebben. Ongelofelijk hè, maar toch manifesteert het manipuleren zich bij tijd en wijle in die wereld van “meten”, “weten” en ongegeneerd “opdissen”.

 

Maar waar we wel naar kunnen kijken is of een enquête wel representatief is in zijn opzet. Noord Brabant alleen al telt zo’n kleine 2½ miljoen inwoners. Hiervan zijn ruim 84.000 (7,2%) niet werkende oftewel werkeloos en ruim 1 miljoen werkende. U begrijpt het al! Wat kunnen waarde en betekenis van een enquête nog zijn, als je deze houdt in een dergelijk grote omgeving en je de enquête laat baseren op slechts 750 respondenten.  En dan hebben we het nog niet eens over de strekking en meting op landelijk niveau. Overigens is in de hele openbaring van de gewraakte enquête geheel niet duidelijk gesteld waar de respondenten aan refereren ten aan zien van gebied(en) en periode(s). Het is duidelijk, dat de doelstelling van deze enquête niet verder gaat dan één met een manipulatief karakter. En dit dan waarschijnlijk alleen ten bate van bepaalde doelgroepen met heimelijke en veelal arglistige doelstellingen. In elk geval niet meer dan een farce majeure, die de media helaas wel bereikt heeft. Advies aan de werkgevers; neem deze enquête niet voor waar! Advies voor de werknemers; laat je niet gek maken door deze bullshit.

 

En nee mensen! Dit is niet het prediken van complottheorieën. Het is alleen maar stof tot nadenken. Bureau Intomart is niet heilig. Ook het Centraal Plan Bureau niet en ook het Centraal Bureau voor de Statistiek niet. En ook Maurice de Hond geniet geen heiligheid. En zeker niet de opdrachtgevers, die de statistische en enquêterende goeroes in handen nemen. In deze wereld van gekleurd meten heiligt elk doel het middel. En het wordt verrekte tricky als het doel dan het middel wordt naar een ander bedenkelijk doel.

 

Wees gewaar o u burgers en buitenlui. Als u de volgende keer weer een enquête voorgeschoteld krijgt, zorg dan dat je het niet zomaar pruimt. Wees doordacht en kritisch. Succes!

 

 

© pamlenez

13-06-2013

Ruben en Julian en de waan(zin) van de dag

 

 

Op zondag 19 mei 2013 om elf uur in de avond kwam het pijnlijke en trieste bericht in de media, dat de gevonden levenloze lichamen in een afwateringsbuis dichtbij Cothen van Ruben (9) en Julian (7) waren. Na een kleine 2 weken vermissing is dan toch elke hoop op het in goede gezondheid terug vinden van beide jongens meedogenloos aan diggelen gegaan. Velen zijn in een hevig rouwproces gekomen, wat uiteraard zeer begrijpelijk is, daar het wederom een extreem drama is. En wederom met onschuldige kinderen, die altijd zo bizar onterecht, zowel letterlijk als figuurlijk, in dergelijke drama’s meestal het kind van de rekening moeten worden.

 

Maar in deze hele kwestie is er een andere zaak, die mij veel meer intrigeert. De media, die zich weer loslaten als een ongeleide projectiel om weer voor niets anders te zorgen dan voor de waan van de dag. Afschilderingen van Iris van der Schuit (moeder), dat zij over het algemeen zo hevig heeft geleden in het scheidingsproces. Uiteen liggende profielschetsen van Jeroen Denis (vader), die met zijn zelfmoord en thans nog vermoedelijke moord op Ruben en Julian een eindprofiel heeft gekregen van de kwade en verfoeilijke hoofdrolspeler in het hele drama.

Maar ja, aangezien de vader reeds dood is, moet er toch nog iemand of misschien wel menigeen voor dit trieste drama gestraft worden. En zo is er een overspannen focus gelegd op de jeugdzorg.

De Raad voor de Kinderbescherming, Bureau Jeugdzorg, de Inspectie Jeugdzorg en vele andere instanties zijn nu in de mediahype betrokken. Zowel de media als mogelijk ook alle betrokken instanties wauwelen driftig een richting op om tot een eventueel oordeel te komen. Een oordeel en mogelijk ook een veroordeling. Om te komen tot betichtingen van nalatigheid of misschien in het uiterste geval van dood door schuld. Het moet niet gekker worden.

 

Na vele verslagen en rapporten doorgeakkerd te hebben, kan ik tot geen andere conclusie komen, dat primair de oorzaak zich volledig heeft ontwikkeld binnen de onderlinge wisselwerking tussen moeder Iris en Vader Jeroen. Beiden hebben zich tegenover elkaar op “oorlogssterkte” gemanifesteerd met vele (on)nodige “strategieën”. De gevolgen ontsproten zich geheel binnen de geestestoestand van vader Jeroen. Vader en moeder moeten met elkaar een goede liefdesband en relatie gehad hebben. Dat is helemaal omgeslagen en geëscaleerd naar diepe wrok en haat naar elkaar. Beiden hadden naar hun twee kinderen een onverminderde liefdesband. Hierdoor zijn de kinderen het touw geworden in de touwtrekkerij van vader en moeder met betrekking tot de omgangsregeling. Een klassiek familiedrama, dat helaas te veel voorkomt. De dan noodzakelijke hulpinstanties en instituten kunnen worden ingelicht en/of ingeschakeld. Doch deze zijn in de afgelopen tientallen jaren behoorlijk onderhevig geweest aan reorganisaties en besparingen. Hierdoor is een gebrek ontstaan enerzijds aan voldoende professionele medewerkers en anderzijds aan een goede organisatiestructuur. Het moge dan evident zijn, dat deze professionele medewerkers nimmer kunnen komen tot het functioneren als foutloze "sensoren" en "scanners", die steeds met bloedspoed weten te komen tot pasklare oplossingen. Integendeel! Dus is het nu zoeken in de verkeerde hoek.

 

Bij vader Jeroen is op een gegeven moment het ongewenste en evenzo verborgen niveau van verstandsverbijstering bereikt. Een moment, dat je cognitieve denken (neo corticale hersenen) het helemaal aflegt tegen je emoties (Amygdala/limbisch systeem). Om het enigszins verklaarbaar te maken, kan je stellen dat het echt een hersenwetenschappelijk feit is. Hij is over die grens gejaagd. Hij is over de kling gejaagd. Doch niemand kan nog achterhalen, waar die grens bij hem lag en wie hem mogelijk over die grens hebben gejaagd. Feit is dat hij vermoedelijk zijn kinderen heeft vermoord. Waarschijnlijk om de moeder te “straffen”? Niemand weet het, maar de kinderen zijn dood en dat is het meest intrieste feit. En vader Jeroen heeft zichzelf de doodstraf gegeven.

 

Triest is het om thans te constateren, dat zowel de media als een groot gedeelte van bestuurlijke instanties (gemeente en overheid) zich in behoorlijke mate een zeer laakbare (zie het als een eufemisme) houding weten aan te meten door nabestaanden van vader Jeroen grotendeels te negeren. Niet meer dan het manifest van een verbloemde veroordeling. Daarentegen is het verstandiger alle familie, vrienden, kennissen en alle andere verwante nabestaanden in alle rust te laten rouwen, zodat het verlies van de drie overledenen kan worden verwerkt. Alleen maar heel veel sterkte toewensen zou dan kunnen volstaan. 

 

En een node oproep naar de media om eens een keer niet als een dolle “Sherlock Holmes” te wroeten en te grasduinen in de privacy van deze rouwende mensen. En ook niet in de historie van betrokken instanties om alleen nog maar tot heftige speculaties, potentiële medeplichtigen en sensationele betichtingen te komen. Laat het onderzoeken maar in den stille over aan de daarvoor bestemde onderzoeksinstanties. Dan kunnen ze te zijner tijd naar buiten komen met meer informatie.

Niemand is in deze gebaat met de belachelijke waan(zin) van de dag, die veelal door de meeste media worden gespuid. Nu maar eens een keer niet. Vergeet uw adverteerders maar eens een keer. Moeilijk hè …… de objectiviteit …… het intomen …… het begrip?!


© pamlenez
21-05-2013

Stepped into another world - Ruigoord

 

Hoe je spontaan in een lawine van indrukken terecht kan komen? Gewoon onverwachts uitgenodigd worden door een goede maat om met hem mee te gaan naar zijn broer die, wonend ergens in Amsterdam, zijn verjaardag aldaar viert. Ja, logisch! Of niet? Of toch wel?
Lekker belangrijk! En juist deze twee woorden hebben over de gehele dag een echte anekdotische waarde gekregen.

 

Eenmaal aangekomen (± 14.00 uur) op de plek, waar we moesten zijn volgens het navigatiesysteem, zagen we een braakliggend stuk grond aan de rand van een industriegebied liggen. Daarop stond een groot aantal verouderde caravans, houten aanbouwen en andere inventieve provisorische bouwwerken. Allemaal in een soort ronding gepositioneerd op een braakliggend terrein. Het enige wat ik miste was de circustent. Zou die nog komen? Mijn maat had mij al duidelijk gemaakt, dat zijn broer op een geheel andere stijl en wijze woont dan wij. Het eerste wat bij aankomst bij mij opkwam was; what the fuck, am I stepping into a complete different world? Jip, I am!!!!

 

We werden hartelijk ontvangen door zijn broer. Een enthousiaste gozert met een specifieke joie de vivre-stijl. Zijn pover ogende caravan, uitgebreid met houten aanbouw, had een opvallend mooie klassieke houtkachel binnen staan.  Deze brandde goed, want het was heerlijk warm binnen, terwijl het buiten stervenskoud was. Voor de rest had zijn woonplek ook alle nodige voorzieningen, doch met uitzondering van de plee, want die was “buiten”. Enfin, na een half uur bijkletsen, kwam er een artistiek ogende man binnen, die mij een lange tijd hem geobsedeerd deed observeren. Mijn eerste indruk was; een dakloze! Zulke figuren, die in ons burgerstadje niet zo’n geweldige reputatie weten op te bouwen. Ik werd echt snel genezen van mijn vooroordeel. Hij is dus inderdaad dakloos geweest, maar vertoefde nu in een caravan van een vriend van hem. Zijn denkwereld en zijn plezierige en rustige manier van praten, maakte hem een heel prettig persoon. Wat later kwam ook nog zijn vriendin binnen, een leuk Engels vrouwtje. En jawel! Je kon zeggen; two peas in a pod! Een leuke kennismaking met twee prettige personen. De broer van mijn maat was ondertussen enthousiast geworden om een rondleiding te geven op het volledig gekraakte grondgebied. Mijn eerste opkomende gedachte was; wat valt hier nu eigenlijk te zien? Maar juist door zijn enthousiaste uitleg, de werkelijk inventieve bouwwerken, de diversiteit, de vriendschappelijke sfeer en de hoge mate van saamhorigheid op het terrein deden mij onverwachts boeien. Ondanks dat het stervenskoud was buiten. Eenmaal teruggekomen in zijn caravan, had hij nog een verrassing. Er zou niet gevierd worden in zijn caravan, maar op een ander terrein , alwaar het nog mooier, leuker en gezelliger zou zijn. Een kilometer of drie verderop. Een echte plek om het vieren, aldus zijn broer. We moesten dan maar eens gauw gaan.

 

Enfin, mijn maat en ik reden dus zijn broer achterna. De voormalig dakloze vriend en zijn Engelse vriendin reden ook met zijn broer mee. En waar kwamen we aan? Op Ruigoord. Een groen gebied, dat ook ergens aan de rand van het industriegebied van Amsterdam West ligt. Doch op dit hele grote terrein staat wel een beetje meer. En dat is gegarandeerd een eufemisme. Ik zag er een redelijk aantal huizen, een grote kerk, een grote werkplaats, een kabouterhuisje, een tipi en zelfs een selfmade restaurant was er aanwezig. En alles was gekraakt. En niet zomaar even, maar dit jaar zelfs al 40 jaar lang. We gingen op een gegeven moment naar één der huisjes, aangezien de broer van mijn maat heel veel mensen kende. Hij werkt ook op bepaalde tijden op Ruigoord. Toen we binnenkwamen was het aldaar een echte Woodstock sfeer, incluis alle ingrediënten (muziek e.d.). Iedereen was hartelijk en aardig, doch één persoon viel mij op, daar hij zeer afwezig, weinig groetend, lui liggend met een hond in een fauteuil een bepaalde indruk maakte op mij. Ik zag daar een niet blije fatalistische en lichtdepressieve jonge gast, die mogelijk nergens zin in zou hebben. De ultieme lusteloosheid zelve.

 

Het enthousiasme van mijn maat z’n broer was nog sterk genoeg aanwezig om ons een rondleiding op Ruigoord te geven. Toen we in de kerk binnenkwamen, zag ik een schitterende feestruimte. Een grote bar links en aan de rechterkant een geweldig reusachtige houtkachel. Achterin een groot podium en boven de ingang een groot balkon. En de rest was één grote partyroom. Schitterend! Op dat moment was een groep binnen net aan het jammen met percussie (djembe’s, conga’s e.d.). Dat was even een kolfje naar mijn hand. Daarna gingen we naar het restaurant. Mensen waren in de grote keuken aan het kokkerellen voor de avondmaaltijd en ondertussen waren we aan het buurten met de mensen aldaar. Over politiek, over creatieve dingen, over koetjes en kalfjes en over een steen, die door één of andere onverlaat door de raam van de keuken was gegooid. Het mooiste van dat laatste was, dat het verhaal met een bepaalde serene rust werd verteld. Zo wonderbaarlijk hoe feitelijk de, laat ik zeggen, Ruigoorders omgaan met geluk en tegenslag. Zeer frappant. Daarna leidde de rondleiding naar een grote werkplaats. Deze zag er zeer goed gefaciliteerd uit. Er kon daar van alles gebouwd en gerepareerd worden. Langzaam maar zeker bleek eigenlijk, dat het één en ander ook best wel goed georganiseerd werd op Ruigoord. Werkteams, bepaalde te verrichte taken, regelgevingen en zelfs inclusief de nodige hiërarchieën. Maar waarschijnlijk allemaal zeer gelardeerd met people-minded handelen en de meest ultieme vorm van people-management. Alle mensen, die ik tegen ben gekomen hebben allemaal iets artistieks, alternatiefs en/of iets intelligents, maar wat me het meeste opviel was, dat ze iets rustgevends over zich hebben. Aangezien ik altijd binnen mijn filosofisch redeneren een veinscontrole achter de hand heb gehouden en nu dus ook, voelden de opgedane indrukken toch zeer genuine aan.

 

Na nog even heel gezellig vertoefd te hebben in een “middle of nowhere” buiten Ruigoord gelegen kraakpandje van een ook op Ruigoord werkzame sympathieke kunstschilder, zouden we dan eindelijk gaan party’en in de feestkerk. Die avond was het in de kerk “Trance Oriënt Express”. Met GOA trance muziek. Verzorgd door goede DJ’s. Dit was voor mij uiteraard als heerlijk smeltende karamel op mijn tong, als een heerlijke zachte massage van mijn trommelvliezen, als…. ongeacht welke superlatieven je hiervoor wilt gebruiken. Van GOA trance kan ik echt genieten. Ook hebben we van z’n broer nog een rondleiding gekregen in de kerk. Wederom bleek weer, dat ook dit manifest echt helemaal op een goed georganiseerde manier in elkaar was gezet. De kerk, de lichtshows, de muziek en het thema. Chapeau!  De sfeer was geweldig. Toen ik op een bepaald moment heerlijk in m’n eentje aan het “bewegen” was op de dansvloer, maakte ik, als “toetje”, nog een schitterende beleving mee. Ik zag die vermeende niet blije fatalistische, lichtdepressieve en lusteloze jonge gast. Intensief in één richting rondraaiend dansend kwam ie langs mij met een heel vrolijk en genietend gezicht. Hij bleef even voor mij ronddraaiend dansen. Hij deed mij denken aan een in trance zijnde ronddraaiende derwisj (Mevlevi-orde/Mystieke Islam). Het was een geweldig gezicht om te zien. Dus ook hij wist mij alsnog een positieve indruk te geven. Ik zag hem al doordraaiend dansend van mij weg zweven naar een andere plek. Het was een mooie gewaarwording.

 

Jemig de pemig! Wat een wereld. Het was zeer spijtig dat mijn maat en ik enigszins bijtijds moesten vertrekken (01.00 uur ‘s-nachts), daar we nog een rit voor de boeg hadden. Het feest in de kerk zou tot ongeveer 08.00 uur doorgaan. We namen op een gepaste manier afscheid van zijn broer door hem te betuigen, dat wij ons kostelijk hebben vermaakt en zeker genoten hebben van feitelijk zijn wereld. Dit hadden wij voor geen goud willen missen.

Stepped into another world. Ja, dat deden mijn maat en ik wel. Een andere wereld met een geheel andere leefstijl, maar zeker geen verkeerde wereld. En ja! Natuurlijk hebben we nog niet alles gezien en mogelijk zijn er ook verborgen gebreken of zo, maar een perfecte wereld is niet meer dan een utopie. Alle mensen, die ik gezien en gesproken heb, hebben niet alleen een geweldig nieuwe, maar ook een zeer prettige indruk achtergelaten. Ik ben als nitwit gekomen en heb ongeremd met volle teugen enige kennis mogen opsnuiven van die andere wereld. En ik ben zeker niet als nitwit gegaan. Bedankt Ruigoorders! Het was een bijzondere ervaring. Mijn dank gaat sowieso uit naar Peter voor zijn gastvrijheid en de warming-up (kolere wat was ’t koud buiten) in zijn pittoresk gelegen huis. En mijn dank gaat zeker ook uit naar Dickie en Alex, daar ik het geweldig vond, dat ik hen wat van dichterbij heb mogen leren kennen. Mijn speciale dank gaat uit naar Henk, onze gids en gastheer. Je deed het toppie! Misschien heeft er wel enige scepsis bij je geleefd om ons je wereld te laten zien, maar ik hoop dat deze bloemlezing dat helemaal bij je heeft weggehaald. En uiteraard gaat de even speciale dank ook uit naar mijn maat Jan. Zonder zijn spontane uitnodiging had deze wereld voor mij onbekend gebleven. Ruigoord….. een culturele vrijhaven, een zeldzaam mooi dorpje….. wat een wereld. Doe er nog maar 40 jaar bij.

Het is een mooie wereld, waar ik graag welkom zou willen mogen blijven.

Voor mij een lekker gevoel en belangrijk. Lekker en belangrijk!

© pamlenez

30 maart 2013 / 9 april 2013

Het opgeblazen voetbal

 

Nee! De titel heeft geen fout lidwoord. Het wil alleen maar aanduiden, dat we echt eens een keer moeten relativeren en nadenken over een steeds verder uit de klauwen lopend manifest.

Over het voetbal. Het zelfstandig naamwoord voetbal kan twee bepaalde lidwoorden hebben. Bij de voetbal kan gezegd worden dat er nog enige waardigheid ingebed zit. Hij blijft altijd rond, maar je moet ‘m ook niet te hard opblazen. En bij het voetbal is er alleen nog maar sprake van een bizarre neerwaartse spiraal. Het voetbal van de Betaald Voetbal Organisaties. Van de BVO’s!

 

Elke voetbalwedstrijd. Een manifest, waarbij de hoofdelementen als volgt zijn; alle betrokken mensen, de faciliteiten, de media en last but not least ..... GELD!

 

Mensen:

22 Spelers krijgen 2 x 45 minuten de tijd om in 2 kampen van elk 11 spelers een overwinning te behalen. Elke speler bestaat uit vele spiergroepen, bloedvaten, organen, zoals o.a. de lever, de maag, de nieren, het hart en niet te vergeten ...... de hersenen. Dit alles moet maar in optima forma zijn, teneinde ten telkenmale de maximale resultaten eruit te kunnen halen. Primaire invloeden, zoals o.a. karakter en gedrag, eet- en drinkgewoontes, twijfelachtige genotsmiddelen, belangenafwegingen, ruzies met je vrouw, je vriendin, je vader of moeder, omgang met verkeerde vrienden en/of een latente trauma vanuit je verleden kunnen te allen tijde “meespelen” binnen die 2 x 45 minuten. Dan heb je ook nog andere betrokken mensen, zoals de reservespelers, coaches en al hun assistenten, de medische staf, de scheidsrechter en al zijn assistenten, de besturen en de directeuren van de twee elftallen, de KNVB “coryfeeën”, sponsoren en last but not least ...... het publiek. En ook zij allen zijn stuk voor stuk individuen, die feitelijk allemaal ook onderhevig zijn en blijven aan dezelfde primaire invloeden zoals bij de spelers. Inclusief de eigenschap dat belangenafwegingen kunnen ontaarden in belangenwaanzin.

 

Faciliteiten:

Dan zijn er de faciliteiten, zoals het stadion, het veld en de bal. Ja! Let wel, we hebben het nog steeds over de BVO’s. Over het algemeen zijn deze faciliteiten de meest duurzame en stabiele elementen van het voetbal. Ja hoor! Dit zegt dan ook echt wel iets over de duurzaamheid en stabiliteit van alle betrokken mensen. Maar dat even terzijde. Doch vaak kan aan de faciliteiten geconstateerd worden hoe decadent een bepaalde voetbalclub is. Maar al te vaak wordt het als “visitekaartje” gehanteerd, teneinde de elementen sponsors en publiek aan te laten zwellen en eveneens een bepaald cachet in de wereld ten toon te spreiden. Zelfs als ware het alleen nog maar een windowdressing. Desalniettemin nesten waar megalomanie aardig uitgebroeid kan worden. Ja hoor! Ook het nest (stadion) en het ei (de bal) ontkomen niet helemaal aan negatieve predicaten.

 

Media:

Dan hebben we nog de media. Dat is een wereld apart. Voetbalsport is in de kern feitelijk niet zo belangrijk voor de media. Belangrijker is, dat er wekelijks een heleboel staat te gebeuren, waarbij sensatie en andere ontsporingen als zoete versnaperingen worden beleefd in de sportjournalistiek. Het tegen de klippen van de hel op uitanalyseren en filosoferen van het spelletje voetbal loopt dan ook compleet uit de klauwen. Evenzo het vele in beeld brengen van met name de wanstaltigheden van de voetbalsport. Tot mijn grote verdriet worden deze wanproducten op de TV door een te groot publiek onbenullig geconsumeerd. Figuren als Wilfred, Johan, Rene, Youri, Jack, Jan en vele andere schnabbelaars lopen met “harde plassers” niks anders dan te zwetsen over de voetbalsport. Vooralsnog gaat het hen goed af zichzelf even belangrijk zo niet belangrijker te maken dan het voetbalspelletje zelf. Ondanks de ten telkenmale matige tot slechte voorspellingen, die verzwelgen in het vele oeverloze nakaarten van deze “prominenten”, zijn er nog te veel aan eigen visie tekort komende volksstammen, die deze onzin blijven pruimen en hen blijven zien als populaire voetbalprofeten(-kenners ha ha). Je krijgt helaas deze volksstammen geheel niet meer genezen van de doctrines, die ze van meet af aan gretig in hun hersenpan hebben laten griffen.

 

Geld:

En ja! Dan hebben we nog een heel sterk aanwezig element in de voetbalsport. Namelijk GELD! Moet ik daar nog iets over vertellen? Wees er maar zeker van, dat alle genoemde betrokken mensen een zwaar overbeladen boterham verdienen en dat dit grotendeels door een massa (lees; publiek, burgerij en sponsors) moet worden bekostigd. Spelers en coaches kunnen exorbitante bedragen verdienen. Om nog maar te zwijgen over de vele direct en indirect betrokken bobo’s, die hun schaapjes ook steeds goed op het droge weten te houden. Allerlei dure faciliteiten spelen een rol. De prijzen voor de kaartjes voor het publiek rijzen de pan uit, maar men blijft als geprogrammeerde robots terugkomen. Oud vedetten en andere “voetbalfilosofen” laten zich graag uitnodigen voor een leuk bedrag om te komen zeverzakken op TV bij Wilfred of Jack. De onbenullige belastingbetaler heeft totaal niet in de gaten hoeveel miljoenen er mee gemoeid zijn om twee BVO’tjes  tegen elkaar uit te laten komen. Wat te denken van beursgaande BVO’s of van uit de criminaliteit geplopte Oostblokkers, die graag gebruik maken van Europese witwasmachines.

En wat te denken van het fenomeen gokken? Meer en meer steekt het de kop op. Laat ik dan maar zeggen, dat vliegen grotendeels op stront afkomen. De BVO’s, de KNVB en alle andere inherente aspecten zijn toch gezamenlijk één grote geld en gokbusiness? Jazeker! Feitelijk wel! Evenals beurzen en financiële markten. Met middelen het doel heiligen. De wereld op z’n kop.

 

Er zijn mensen, die hun levensvreugde afhankelijk laten zijn van de resultaten van een BVO, waar zij diehard supporter van zijn. Ongelofelijk dat zij nimmer in de gaten hebben, dat zo’n BVO over het algemeen niet meer dan los zand is, dat makkelijk tussen hun vingers kan wegsijpelen. Ik ben een groot liefhebber van voetballen. Ik heb een paar clubjes, die ik graag zie winnen, maar als ze degraderen naar de diepe krochten van het vroegere Atlantis, dan nog doet mij dat niet ontstemmen. De wereld heeft gelukkig nog veel meer te bieden. Kwestie van relativeren. 

Het opgeblazen voetbal. Grotendeels gevolgd door een volk der “blinden”, waarbij “eenogen” er op een ongegeneerde manier misbruik van maken en waarvan ik met mijn beide ogen alleen maar getuigenis kan doen. Een getuigenis van de naargeestige evolutie van een simpel voetbalspelletje.
En ik houd er al zo lang van ...... van het simpel voetbalspelletje.

 

 

 

© pamlenez

26 februari 2013