Op zondag 19 mei 2013 om elf uur in de avond kwam het pijnlijke en trieste bericht
in de media, dat de gevonden levenloze lichamen in een afwateringsbuis dichtbij
Cothen van Ruben (9) en Julian (7) waren. Na een kleine 2 weken vermissing is
dan toch elke hoop op het in goede gezondheid terug vinden van beide jongens meedogenloos
aan diggelen gegaan. Velen zijn in een hevig rouwproces gekomen, wat uiteraard
zeer begrijpelijk is, daar het wederom een extreem drama is. En wederom met
onschuldige kinderen, die altijd zo bizar onterecht, zowel letterlijk als
figuurlijk, in dergelijke drama’s meestal het kind van de rekening moeten worden.
Maar
in deze hele kwestie is er een andere zaak, die mij veel meer intrigeert. De
media, die zich weer loslaten als een ongeleide projectiel om weer voor niets
anders te zorgen dan voor de waan van de dag. Afschilderingen van Iris van der
Schuit (moeder), dat zij over het algemeen zo hevig heeft geleden in het
scheidingsproces. Uiteen liggende profielschetsen van Jeroen Denis (vader), die
met zijn zelfmoord en thans nog vermoedelijke moord op Ruben en Julian een
eindprofiel heeft gekregen van de kwade en verfoeilijke hoofdrolspeler in het
hele drama.
Maar
ja, aangezien de vader reeds dood is, moet er toch nog iemand of misschien wel
menigeen voor dit trieste drama gestraft worden. En zo is er een overspannen
focus gelegd op de jeugdzorg.
De
Raad voor de Kinderbescherming, Bureau Jeugdzorg, de Inspectie Jeugdzorg en
vele andere instanties zijn nu in de mediahype betrokken. Zowel de media als
mogelijk ook alle betrokken instanties wauwelen driftig een richting op om tot
een eventueel oordeel te komen. Een oordeel en mogelijk ook een veroordeling. Om
te komen tot betichtingen van nalatigheid of misschien in het uiterste geval
van dood door schuld. Het moet niet gekker worden.
Na
vele verslagen en rapporten doorgeakkerd te hebben, kan ik tot geen andere
conclusie komen, dat primair de oorzaak zich volledig heeft ontwikkeld binnen
de onderlinge wisselwerking tussen moeder Iris en Vader Jeroen. Beiden hebben
zich tegenover elkaar op “oorlogssterkte” gemanifesteerd met vele (on)nodige “strategieën”.
De gevolgen ontsproten zich geheel binnen de geestestoestand van vader Jeroen.
Vader en moeder moeten met elkaar een goede liefdesband en relatie gehad hebben.
Dat is helemaal omgeslagen en geëscaleerd naar diepe wrok en haat naar elkaar.
Beiden hadden naar hun twee kinderen een onverminderde liefdesband. Hierdoor
zijn de kinderen het touw geworden in de touwtrekkerij van vader en moeder met
betrekking tot de omgangsregeling. Een klassiek familiedrama, dat helaas te
veel voorkomt. De dan noodzakelijke hulpinstanties en instituten kunnen worden
ingelicht en/of ingeschakeld. Doch deze zijn in de afgelopen tientallen jaren
behoorlijk onderhevig geweest aan reorganisaties en besparingen. Hierdoor is
een gebrek ontstaan enerzijds aan voldoende professionele medewerkers en anderzijds
aan een goede organisatiestructuur. Het moge dan evident zijn, dat deze professionele
medewerkers nimmer kunnen komen tot het functioneren als foutloze "sensoren" en
"scanners", die steeds met bloedspoed weten te komen tot pasklare oplossingen. Integendeel!
Dus is het nu zoeken in de verkeerde hoek.
Bij
vader Jeroen is op een gegeven moment het ongewenste en evenzo verborgen niveau
van verstandsverbijstering bereikt. Een moment, dat je cognitieve denken (neo corticale
hersenen) het helemaal aflegt tegen je emoties (Amygdala/limbisch systeem). Om
het enigszins verklaarbaar te maken, kan je stellen dat het echt een
hersenwetenschappelijk feit is. Hij is over die grens gejaagd. Hij is over de
kling gejaagd. Doch niemand kan nog achterhalen, waar die grens bij hem lag en
wie hem mogelijk over die grens hebben gejaagd. Feit is dat hij vermoedelijk zijn
kinderen heeft vermoord. Waarschijnlijk om de moeder te “straffen”? Niemand
weet het, maar de kinderen zijn dood en dat is het meest intrieste feit. En vader
Jeroen heeft zichzelf de doodstraf gegeven.
Triest
is het om thans te constateren, dat zowel de media als een groot gedeelte van bestuurlijke
instanties (gemeente en overheid) zich in behoorlijke mate een zeer laakbare
(zie het als een eufemisme) houding weten aan te meten door nabestaanden van vader
Jeroen grotendeels te negeren. Niet meer dan het manifest van een verbloemde
veroordeling. Daarentegen is het verstandiger alle familie, vrienden, kennissen
en alle andere verwante nabestaanden in alle rust te laten rouwen, zodat het
verlies van de drie overledenen kan worden verwerkt. Alleen maar heel veel sterkte
toewensen zou dan kunnen volstaan.
En
een node oproep naar de media om eens een keer niet als een dolle “Sherlock
Holmes” te wroeten en te grasduinen in de privacy van deze rouwende mensen. En
ook niet in de historie van betrokken instanties om alleen nog maar tot heftige
speculaties, potentiële medeplichtigen en sensationele betichtingen te komen. Laat
het onderzoeken maar in den stille over aan de daarvoor bestemde onderzoeksinstanties.
Dan kunnen ze te zijner tijd naar buiten komen met meer informatie.
Niemand
is in deze gebaat met de belachelijke waan(zin) van de dag, die veelal door de
meeste media worden gespuid. Nu maar eens een keer niet. Vergeet uw
adverteerders maar eens een keer. Moeilijk hè …… de objectiviteit …… het
intomen …… het begrip?!© pamlenez
21-05-2013
