Het onderscheid tussen de gevangenis en het Vaticaan. Het onderscheid tussen zware criminelen en kardinalen. Het onderscheid tussen een ultieme notoire crimineel en de paus.
Dergelijke vergelijkingen opmaken lijkt absurd. Maar dat is het niet helemaal. Het zit ‘m in de mores. Een imperatief dat latent geldt.
We weten, dat in vele landen over de hele wereld tegen Rooms Katholieke instellingen al vele aangiften zijn gedaan van kindermisbruik en kindermishandeling. Deze deden zich in hoog frequente mate voor in vrome omgevingen en werden gepleegd door vrome individuen. En dat al deze misstanden op een onmenselijke en goddeloze manier vele decennia verzwegen zijn door zowel de perverse daders als door hun veler hiërarchisch hogere vrome kompanen.
Sinds de media de nodige aandacht besteed aan deze kwestie, wordt het alleen nog maar meer misselijkmakender, daar sommige reacties ultiem laten blijken, dat hooggeplaatste Rooms Katholieke “padres” compleet wereldvreemd zijn.
Te beginnen met het citaat van kapucijnenpater Raniero Cantalamessa op goede vrijdag. De geheel mentaal verdwaalde pater spreekt over een seksueel misbruikschandaal dat zijn Rooms Katholieke kerk teistert. Wie zijn de werkelijk geteisterden, beste patertje? En dan ook nog teistering van de Rooms Katholieke kerk durven te vergelijken met de meest verschrikkelijke aspecten van het antisemitisme. En dit allemaal georeerd in het bijzijn van opperbaas Paus Joseph Alois Ratzinger.
Zelfs een Nederlandse kardinaal, Ad Simonis genaamd, wist in een actualiteitenprogramma het randdebielenniveau naar zeer hoog te tillen. In het programma van Pauw en Witteman nam deze kerkknecht de vrijheid een zeer onkies citaat uit te kotsen, t.w.; “wir haben es nicht gewusst!”.
Voor de onwetenden; deze uitspraak verwijst naar de uitdrukking die in de jaren na de tweede wereldoorlog werd gebruikt, wanneer Duitsers naar de Holocaust werd gevraagd.
Enfin meneer Simonis, u wilt het vergelijk met een stevige scheut mentaliteit van de Duitser van toen? Ga dan maar alvast in het beklaagdenbankje zitten.
Alsof de Rooms Katholieke kerk al niet genoeg heeft aangetoond, dat zij geheel wereldvreemd is en haar maatschappelijke status tanende is, deed zich weer een debiele Roomse “resurrectie” voor.
Dit keer was het de wetenschappelijk verdwaalde kardinaal Tarcisio Bertone, die tijdens een persconferentie in Santiago (Chili) helemaal van god losraakte. Het seksueel misbruik binnen de Rooms Katholieke kerk heeft niets met het celibaat te maken maar met de homoseksualiteit.
Hij trachtte het ook nog te refereren aan wetenschappelijke onderzoeken, maar daarin kwam hij niet verder dan “geloel iens blauwe hinains”. Bertone is de 2de man, t.w. staatssecretaris, van het Vaticaan. Een groot vertegenwoordiger dus?!
Dan meneer Joseph Alois Ratzinger zelf. Zijn veronderstelde onschendbaarheid is in de media reeds gelanceerd. Ook hij staat onder druk en wordt zelfs betrokkenheid vermoed. Het is moeilijk aantoonbaar en daarentegen wordt er beweerd, dat hij juist sinds 2001 intensief bezig is geweest met het aanpakken van de onzedelijke uitwassen binnen zijn kerk. Daarbij valt wel heel sterk op, dat de totale aanpak wel binnenshuis is gebleven. Tot op de dag van vandaag beaamt men nog steeds dit beleid. En dat zijn feitelijk wetsovertredingen van het laagste allooi, dat je maar kunt voorstellen. De Rooms Katholieke kerk wil zich nog steeds verheffen boven de in de landen zelf geldende (grond-)wetten. Als goden overigens werkelijk zouden bestaan, zouden kerken en kerkelijke instituten feitelijk overbodig zijn. Voor gelovigen een nare cocktail van paradoxen en discrepanties. Of misschien wel gewoon een nare waarheid.
Even wil ik mijn openingsalinea nader verklaren. Als een voor kindermisbruik gestrafte gevangene in de gevangenis komt, is zijn leven niet meer zeker aldaar. Er heerst een onbeschreven morele wet bij alle delinquenten, ongeacht wat zij op hun kerfstok hebben. Diezelfde onbeschreven morele wet geldt ook bij de meeste prominente onderwereldfiguren. Veelal is het motto; “je blijft met je klauwen van kinderen af”. En indien deze stelling met voeten wordt getreden, zal een pijnlijke afstraffing of de “doodstraf” snel ten deel vallen. Nu weten we dat dit kan leiden tot impulsieve handelingen bij sujetten, die iets te ongenuanceerd als ongeleide projectielen zich kunnen gaan manifesteren.
Kaarsrecht daar tegenover staat de attitude van het Vaticaan, van de paus, van de kardinalen en van de vele andere inherente malloten. Het constant in belachelijke kronkels bewegen om het maar zo goed mogelijk verdedigbaar te krijgen. Dat argumenten en redenen gezocht moeten worden in seksuele geaardheid of iets dergelijks. Het binnenshuis houden en zelfs in den beginne ontkennen van zaken. Hoe ziek is dat wel niet. Wat dwingt dan meer respect af? De onderwereld of het Vaticaan? Dat moet toch stof tot nadenken zijn. Om hun bestaansrechten nog even buiten beschouwing te laten.
Het gaat toch eigenlijk niet meer om de Rooms Katholieke kerk. Het moet toch gaan om al de schandelijke en schaamteloze kindermisbruiken, die hebben plaatsgevonden. En die zeer goed mogelijk nog steeds plaatsvinden. Het gaat om de daders en om alle betrokkenen, die het moedwillig en arglistig hebben verzwegen. Beiden zijn even schuldig aan de gepleegde misdaden.
Al het gespeculeer over de seksuele geaardheid van de daders moet maar eens stoppen.
De verschillende seksuele geaardheden bestaan nu eenmaal. Noem het afwijkingen of niet.
Benoem het als oorzaken of niet. Eén ding is zeker! De daders en betrokkenen zijn moreel gestoord en hebben zeker afwijkende normen en waarden naar eigen blieven. Zij moeten daarvoor zwaar gestraft worden en er zal genoegdoening gerealiseerd moeten worden voor alle slachtoffers.
Dus geen politiek gelul en gekonkel. Geen slappe diplomatie, maar pakken en straffen. Of het nu een kerkknechtje betreft of een kardinaal of paus. Pakken en straffen. Geen pardon!
En ja! Het behoeft geen uitleg, dat het celibaat en de strakke hiërarchische structuur van de Rooms Katholieke kerk absolute voedingsbodem zijn van ontsporend gedrag. Averechtse uitwassen vanuit geforceerde onderdrukking van intieme gevoelens en machtswellust kunnen dan met name zeker welig tieren. Zo bestaan er meerdere grootschalige religies, die compleet wereldvreemd zijn en helaas ook een grote schare volgelingen hebben. Misdaden, misdragingen, misvattingen en vele andere misstanden vieren hoogtij in deze contreien. Niet bepaald misvieringen te noemen, om maar een misplaatste metafoor te gebruiken. Maar laat echte onafhankelijke wetenschappers uit het psychologische en psychiatrische werkveld daar maar eens goed onderzoek naar verrichten. Dat zou op termijn een goede investering kunnen zijn. Op juridisch vlak zal menig religieus instituut dan zijn bestaansrecht wel eens kunnen gaan verliezen. Mogelijk zullen vele beerputten moeten worden opengetrokken. Dan zal er in elk geval gerechtigheid zijn. Een gezond stukje laïcisme. Goddeloze gerechtigheid, opdat de mens eindelijk menselijke aandacht kan krijgen.
© pamlenez
woensdag 14 april 2010
Command and conquer
Iedereen heeft het allemaal reeds goed kunnen aanschouwen. Op 12 juli 2007 vlogen twee Apache helikopters boven de wijk Nieuw Bagdad in de Iraakse hoofdstad. De Crazyhorse 18 en Crazyhorse 19 ondersteunden vanuit de lucht de grondtroepen van de Bravo Company 2-16 Infanterie, teneinde het gebied vrij te maken van opstandelingen.
Dankzij de website van Wikileaks heeft de wereld getuige kunnen zijn van hoe Amerikaanse soldaten wederom verzwolgen raakten in hun ongebreidelde drift om de beste opvolger te worden van hun aller Marion Robert Morrison alias John Wayne. Een aantal vermeende militante anti Irak burgers werden gedood, maar helaas ook twee Reuter journalisten verloren het leven door een aantal goed getrainde en stevig geoutilleerde cowboys, die op/in hun crazy horses al dan niet bewust zwaar miskleunden. Het werd nog erger, toen Iraki met een bus enkele gewonden wilden ophalen. Deze werden ook door de John Wayne’s in de grondverf op een werkelijk onbeschofte manier afgeknald, waarbij zelfs twee kinderen zwaar gewond raakten.
Maar ja, het feit heeft ruim 2½ jaar geleden plaatsgevonden en zijn we er intussen ook zoetjes aan achtergekomen, dat wederom de Amerikanen het al die tijd goed in de doofpot hebben weten te houden. Ver strekkende gevolgen hebben zich niet voorgedaan. Geen krijgsraad, geen flippende NAVO en ook geen flippende coalitiepartners. En dan zit je te kijken en luisteren naar Arnold Karskens (journalist van De Pers) en Hans Couzy (generaal b.d. landmacht) tijdens een uitzending van Pauw en Witteman. Eerstgenoemde is een kenner van oorlogsverslaglegging en heeft vele kwesties, net zoals bovengenoemd, behoorlijk uitgediept en aanhangig gemaakt. Hans Couzy is een bekend en enigszins obstinate (politiek gezien) legerleider geweest met wat smetjes op zijn blazoen.
Ten aanzien van genoemde zware miskleun liet Arnold Karskens van meet af aan merken, dat er sprake was van een oorlogsmisdaad. Hans Couzy kon die term pas uit zijn mond krijgen bij een goede beschouwing van het moment, dat enkele Iraakse mensen de gewonden wilden helpen en zij ook aan gort werden geschoten. Successievelijk merk je tijdens het gesprek over dit bizarre onderwerp, dat er toch getracht wordt plausibele argumentatie te vinden voor de feitelijke slachtpartij. Hans Couzy tracht het één en ander te relateren aan de druk, waaronder deze soms jonge soldaten staan en aan hun mentale capaciteiten. Helaas lag zijn focus te veel gericht op het manifest van de gemiddelde Amerikaanse soldaat, doch dit werd met een hele krachtige verbale en non-verbale lawine van Arnold Karskens getorpedeerd. Met een emotiecocktailtje van boosheid en absoluut gefundeerde kennis op zijn gezicht, wees Arnold Karskens op de zware miskleun van Nederlandse soldaten in een Apache helikopter in Uruzgan, die onschuldige Afghaanse kinderen, vrouwen en mannen in twee auto’s onnodig hadden doodgeschoten. Hans Couzy trachtte dit te ontkennen door te stellen, dat het allemaal niet zeker was, hoe het werkelijk was gegaan. Doch de daarop volgende emotiecocktail op Arnold Karskens zijn gezicht deed Hans Couzy onmiddellijk inbinden, daar zelfs Marechaussee rapporten hier aan ten grondslag lagen. Arnold Karskens sloot af met de opmerking; “Shit happens, maar geef het dan ook toe”. Het enige wat Hans Couzy restte was een onwennig smuilen als een boer met vier rotte kiezen.
Hans Couzy kreeg van Arnold Karskens nog een toetje, toen hij wees op de escapade van de welbekende Erik O., die een ongewapende Irakese burger op een afstand van 103 meter in zijn rug schoot en daarvoor twee keer is vrijgesproken. Vrijgesproken door een grotendeels struikelende rechtsgang binnen het openbaar ministerie.
Enfin,Pauw en Witteman is afgelopen en kunnen we tot de conclusie komen, dat er feitelijk nog alleen maar geluld is over de heimelijke topjes van de o zo vele heimelijke immense ijsbergen.
Oorlog voeren is een vuige en risicovolle bezigheid, dat overgelaten moet worden aan mensen met een daarop afgestemde inborst. En soldaten hebben nu eenmaal tijdens hun training veel minder aandacht gehad voor punniken en macrameeën. En daarentegen veel meer voor command and conquer. Irak of Afghanistan, het maakt niet uit. Het zijn oorlogsgebieden. Heb niet de illusie, dat het wederopbouwgebieden zijn. Daar wordt stevig gehakt en er vallen zware spaanders.
We wachten gewoon weer op het volgende lijk, dat boven komt drijven. De Obamaatjes, de Brownies, de JP’s en al die andere leiders vinden het toch allemaal wel prima. Of niet dan?
En iedereen op de wereld kan er frequent getuige van zijn. Onder andere dankzij Wikileaks.
Het wordt echt tijd om mores te leren. En uhh, nee hoor, dat heeft niks met moord te maken.
© pamlenez
Dankzij de website van Wikileaks heeft de wereld getuige kunnen zijn van hoe Amerikaanse soldaten wederom verzwolgen raakten in hun ongebreidelde drift om de beste opvolger te worden van hun aller Marion Robert Morrison alias John Wayne. Een aantal vermeende militante anti Irak burgers werden gedood, maar helaas ook twee Reuter journalisten verloren het leven door een aantal goed getrainde en stevig geoutilleerde cowboys, die op/in hun crazy horses al dan niet bewust zwaar miskleunden. Het werd nog erger, toen Iraki met een bus enkele gewonden wilden ophalen. Deze werden ook door de John Wayne’s in de grondverf op een werkelijk onbeschofte manier afgeknald, waarbij zelfs twee kinderen zwaar gewond raakten.
Maar ja, het feit heeft ruim 2½ jaar geleden plaatsgevonden en zijn we er intussen ook zoetjes aan achtergekomen, dat wederom de Amerikanen het al die tijd goed in de doofpot hebben weten te houden. Ver strekkende gevolgen hebben zich niet voorgedaan. Geen krijgsraad, geen flippende NAVO en ook geen flippende coalitiepartners. En dan zit je te kijken en luisteren naar Arnold Karskens (journalist van De Pers) en Hans Couzy (generaal b.d. landmacht) tijdens een uitzending van Pauw en Witteman. Eerstgenoemde is een kenner van oorlogsverslaglegging en heeft vele kwesties, net zoals bovengenoemd, behoorlijk uitgediept en aanhangig gemaakt. Hans Couzy is een bekend en enigszins obstinate (politiek gezien) legerleider geweest met wat smetjes op zijn blazoen.
Ten aanzien van genoemde zware miskleun liet Arnold Karskens van meet af aan merken, dat er sprake was van een oorlogsmisdaad. Hans Couzy kon die term pas uit zijn mond krijgen bij een goede beschouwing van het moment, dat enkele Iraakse mensen de gewonden wilden helpen en zij ook aan gort werden geschoten. Successievelijk merk je tijdens het gesprek over dit bizarre onderwerp, dat er toch getracht wordt plausibele argumentatie te vinden voor de feitelijke slachtpartij. Hans Couzy tracht het één en ander te relateren aan de druk, waaronder deze soms jonge soldaten staan en aan hun mentale capaciteiten. Helaas lag zijn focus te veel gericht op het manifest van de gemiddelde Amerikaanse soldaat, doch dit werd met een hele krachtige verbale en non-verbale lawine van Arnold Karskens getorpedeerd. Met een emotiecocktailtje van boosheid en absoluut gefundeerde kennis op zijn gezicht, wees Arnold Karskens op de zware miskleun van Nederlandse soldaten in een Apache helikopter in Uruzgan, die onschuldige Afghaanse kinderen, vrouwen en mannen in twee auto’s onnodig hadden doodgeschoten. Hans Couzy trachtte dit te ontkennen door te stellen, dat het allemaal niet zeker was, hoe het werkelijk was gegaan. Doch de daarop volgende emotiecocktail op Arnold Karskens zijn gezicht deed Hans Couzy onmiddellijk inbinden, daar zelfs Marechaussee rapporten hier aan ten grondslag lagen. Arnold Karskens sloot af met de opmerking; “Shit happens, maar geef het dan ook toe”. Het enige wat Hans Couzy restte was een onwennig smuilen als een boer met vier rotte kiezen.
Hans Couzy kreeg van Arnold Karskens nog een toetje, toen hij wees op de escapade van de welbekende Erik O., die een ongewapende Irakese burger op een afstand van 103 meter in zijn rug schoot en daarvoor twee keer is vrijgesproken. Vrijgesproken door een grotendeels struikelende rechtsgang binnen het openbaar ministerie.
Enfin,Pauw en Witteman is afgelopen en kunnen we tot de conclusie komen, dat er feitelijk nog alleen maar geluld is over de heimelijke topjes van de o zo vele heimelijke immense ijsbergen.
Oorlog voeren is een vuige en risicovolle bezigheid, dat overgelaten moet worden aan mensen met een daarop afgestemde inborst. En soldaten hebben nu eenmaal tijdens hun training veel minder aandacht gehad voor punniken en macrameeën. En daarentegen veel meer voor command and conquer. Irak of Afghanistan, het maakt niet uit. Het zijn oorlogsgebieden. Heb niet de illusie, dat het wederopbouwgebieden zijn. Daar wordt stevig gehakt en er vallen zware spaanders.
We wachten gewoon weer op het volgende lijk, dat boven komt drijven. De Obamaatjes, de Brownies, de JP’s en al die andere leiders vinden het toch allemaal wel prima. Of niet dan?
En iedereen op de wereld kan er frequent getuige van zijn. Onder andere dankzij Wikileaks.
Het wordt echt tijd om mores te leren. En uhh, nee hoor, dat heeft niks met moord te maken.
© pamlenez
donderdag 1 april 2010
De videoclip Telephone van Lady Gaga en Beyoncé
We hebben het heden ten dage nogal eens te maken met allerlei crises. Klimaatcrisis, politieke crisis, economische crisis en nog vele andere crises. Recent werd ik spontaan overvallen door een persoonlijke muziekcrisis, dat zich aandiende door het op de TV zien van de videoclip van Lady Gaga en Beyoncé met het nummer Telephone.
Tering! Wat een lawine van muzikale ellende en visuele verkrachting. Juist om deze bij mij ontstane lading bewuster uit te kristalliseren, heb ik mezelf gedwongen de videoclip een aantal keren te bekijken op internet. Ik heb zelfs het geluid uitgezet om de artistieke waarde van de video in te kunnen schatten. Ook heb ik de muziek zonder beeld zitten luisteren om bij mezelf de minste waardering opgewekt te krijgen. Zeer spijtig, maar een kerend inzicht bleef volledig achterwege. Sterker nog, de peristaltische reflexen in mijn darmen en maag werden daardoor nog meer op de proef gesteld.
Ik heb helemaal niets met de muziek van Beyoncé, maar ik weet, dat zij een gewaardeerde en goede zangeres is en zij haar sporen in de muziek al meer dan genoeg heeft verdiend.
De muziekstroming, die zij vertegenwoordigt (ik meen dat het R&B wordt genoemd) wordt over het algemeen gezien als een respectabele stroming. Daar twijfel ik dan ook niet zo zeer aan. En haar naam, Beyoncé Giselle Knowles, klinkt toch eigenlijk ook wel als een klokje. Toch?
De vraag is, waarom Beyoncé zich heeft laten verleiden tot het neerdalen in die vreselijke diepe krochten, waar muziek en video stelselmatig op kotsniveau worden gebracht. En uit de daarin aanwezige poel van artistieke bagger één of andere stupide Lady Gaga te trekken. Haar echte naam is overigens Stefani Joanne Angelina Germanotta. Eigenlijk ook wel een kei mooie naam, maar deze is niet evenredig met haar artistieke uitwerpselen, waarbij ze haar hele lichaam en seksuele geaardheid gretig laat meevloeien in haar lancering in de mijns inziens onbenullige media.
De media, dat zich waarschijnlijk makkelijk laat verleiden door de promotors en de alom bekende geldgeile managers om opgeklopte fecaliën te verkopen als warme broodjes.
Het laten combineren van een nietszeggende songtekst met een eveneens ongerijmde video vol met van talent gespeende figuratieve acteurs. Het geheel aangekleed met een onsamenhangend en evenzo absurd decor. Het zo extreem mogelijk afwijken van het op een bepaald moment gangbare, is het streven van menig artiest, die zich dan graag laten begeleiden door fantastische fantasten, die hun ongebreidelde fantasie vrijelijk fantaseren. Het zal wel tot kunst verheven zijn. En je moet waarschijnlijk een echte nitwit zijn als je deze gewraakte creatie niet begrijpt, niet waardeert en niet mooi vindt.
Daar is wel iets van te zeggen. Deze voorgekauwde en hapklare brokken worden waarschijnlijk toch gretig genuttigd door een publiek. De vraag is dan; heeft dit publiek dan helemaal geen kritische blik of zijn figuren zoals ik alleen maar bittere azijnzeikers? Voor dat laatste hoef je niet bang te zijn en eigenlijk wordt de beantwoording van dergelijke vragen met een welbekende “doodmaker” geëlimineerd. De doodmaker “over smaak valt niet te redetwisten”.
OK, het zal wel, maar als het zo erg is, dat het je interne peristaltiek om zeep helpt, dan moet dat toch stof tot nadenken geven. Jawel en lekker snel zappen of overschakelen. En ik pis nog steeds geen azijn, maar gewoon zeik en zal nimmer trachten daar een videoclip van te maken.
Over smaak valt niet te redetwisten . . . . ha ha, laat me niet lachen.
© pamlenez
Tering! Wat een lawine van muzikale ellende en visuele verkrachting. Juist om deze bij mij ontstane lading bewuster uit te kristalliseren, heb ik mezelf gedwongen de videoclip een aantal keren te bekijken op internet. Ik heb zelfs het geluid uitgezet om de artistieke waarde van de video in te kunnen schatten. Ook heb ik de muziek zonder beeld zitten luisteren om bij mezelf de minste waardering opgewekt te krijgen. Zeer spijtig, maar een kerend inzicht bleef volledig achterwege. Sterker nog, de peristaltische reflexen in mijn darmen en maag werden daardoor nog meer op de proef gesteld.
Ik heb helemaal niets met de muziek van Beyoncé, maar ik weet, dat zij een gewaardeerde en goede zangeres is en zij haar sporen in de muziek al meer dan genoeg heeft verdiend.
De muziekstroming, die zij vertegenwoordigt (ik meen dat het R&B wordt genoemd) wordt over het algemeen gezien als een respectabele stroming. Daar twijfel ik dan ook niet zo zeer aan. En haar naam, Beyoncé Giselle Knowles, klinkt toch eigenlijk ook wel als een klokje. Toch?
De vraag is, waarom Beyoncé zich heeft laten verleiden tot het neerdalen in die vreselijke diepe krochten, waar muziek en video stelselmatig op kotsniveau worden gebracht. En uit de daarin aanwezige poel van artistieke bagger één of andere stupide Lady Gaga te trekken. Haar echte naam is overigens Stefani Joanne Angelina Germanotta. Eigenlijk ook wel een kei mooie naam, maar deze is niet evenredig met haar artistieke uitwerpselen, waarbij ze haar hele lichaam en seksuele geaardheid gretig laat meevloeien in haar lancering in de mijns inziens onbenullige media.
De media, dat zich waarschijnlijk makkelijk laat verleiden door de promotors en de alom bekende geldgeile managers om opgeklopte fecaliën te verkopen als warme broodjes.
Het laten combineren van een nietszeggende songtekst met een eveneens ongerijmde video vol met van talent gespeende figuratieve acteurs. Het geheel aangekleed met een onsamenhangend en evenzo absurd decor. Het zo extreem mogelijk afwijken van het op een bepaald moment gangbare, is het streven van menig artiest, die zich dan graag laten begeleiden door fantastische fantasten, die hun ongebreidelde fantasie vrijelijk fantaseren. Het zal wel tot kunst verheven zijn. En je moet waarschijnlijk een echte nitwit zijn als je deze gewraakte creatie niet begrijpt, niet waardeert en niet mooi vindt.
Daar is wel iets van te zeggen. Deze voorgekauwde en hapklare brokken worden waarschijnlijk toch gretig genuttigd door een publiek. De vraag is dan; heeft dit publiek dan helemaal geen kritische blik of zijn figuren zoals ik alleen maar bittere azijnzeikers? Voor dat laatste hoef je niet bang te zijn en eigenlijk wordt de beantwoording van dergelijke vragen met een welbekende “doodmaker” geëlimineerd. De doodmaker “over smaak valt niet te redetwisten”.
OK, het zal wel, maar als het zo erg is, dat het je interne peristaltiek om zeep helpt, dan moet dat toch stof tot nadenken geven. Jawel en lekker snel zappen of overschakelen. En ik pis nog steeds geen azijn, maar gewoon zeik en zal nimmer trachten daar een videoclip van te maken.
Over smaak valt niet te redetwisten . . . . ha ha, laat me niet lachen.
© pamlenez
Abonneren op:
Posts (Atom)