We hebben het heden ten dage nogal eens te maken met allerlei crises. Klimaatcrisis, politieke crisis, economische crisis en nog vele andere crises. Recent werd ik spontaan overvallen door een persoonlijke muziekcrisis, dat zich aandiende door het op de TV zien van de videoclip van Lady Gaga en Beyoncé met het nummer Telephone.
Tering! Wat een lawine van muzikale ellende en visuele verkrachting. Juist om deze bij mij ontstane lading bewuster uit te kristalliseren, heb ik mezelf gedwongen de videoclip een aantal keren te bekijken op internet. Ik heb zelfs het geluid uitgezet om de artistieke waarde van de video in te kunnen schatten. Ook heb ik de muziek zonder beeld zitten luisteren om bij mezelf de minste waardering opgewekt te krijgen. Zeer spijtig, maar een kerend inzicht bleef volledig achterwege. Sterker nog, de peristaltische reflexen in mijn darmen en maag werden daardoor nog meer op de proef gesteld.
Ik heb helemaal niets met de muziek van Beyoncé, maar ik weet, dat zij een gewaardeerde en goede zangeres is en zij haar sporen in de muziek al meer dan genoeg heeft verdiend.
De muziekstroming, die zij vertegenwoordigt (ik meen dat het R&B wordt genoemd) wordt over het algemeen gezien als een respectabele stroming. Daar twijfel ik dan ook niet zo zeer aan. En haar naam, Beyoncé Giselle Knowles, klinkt toch eigenlijk ook wel als een klokje. Toch?
De vraag is, waarom Beyoncé zich heeft laten verleiden tot het neerdalen in die vreselijke diepe krochten, waar muziek en video stelselmatig op kotsniveau worden gebracht. En uit de daarin aanwezige poel van artistieke bagger één of andere stupide Lady Gaga te trekken. Haar echte naam is overigens Stefani Joanne Angelina Germanotta. Eigenlijk ook wel een kei mooie naam, maar deze is niet evenredig met haar artistieke uitwerpselen, waarbij ze haar hele lichaam en seksuele geaardheid gretig laat meevloeien in haar lancering in de mijns inziens onbenullige media.
De media, dat zich waarschijnlijk makkelijk laat verleiden door de promotors en de alom bekende geldgeile managers om opgeklopte fecaliën te verkopen als warme broodjes.
Het laten combineren van een nietszeggende songtekst met een eveneens ongerijmde video vol met van talent gespeende figuratieve acteurs. Het geheel aangekleed met een onsamenhangend en evenzo absurd decor. Het zo extreem mogelijk afwijken van het op een bepaald moment gangbare, is het streven van menig artiest, die zich dan graag laten begeleiden door fantastische fantasten, die hun ongebreidelde fantasie vrijelijk fantaseren. Het zal wel tot kunst verheven zijn. En je moet waarschijnlijk een echte nitwit zijn als je deze gewraakte creatie niet begrijpt, niet waardeert en niet mooi vindt.
Daar is wel iets van te zeggen. Deze voorgekauwde en hapklare brokken worden waarschijnlijk toch gretig genuttigd door een publiek. De vraag is dan; heeft dit publiek dan helemaal geen kritische blik of zijn figuren zoals ik alleen maar bittere azijnzeikers? Voor dat laatste hoef je niet bang te zijn en eigenlijk wordt de beantwoording van dergelijke vragen met een welbekende “doodmaker” geëlimineerd. De doodmaker “over smaak valt niet te redetwisten”.
OK, het zal wel, maar als het zo erg is, dat het je interne peristaltiek om zeep helpt, dan moet dat toch stof tot nadenken geven. Jawel en lekker snel zappen of overschakelen. En ik pis nog steeds geen azijn, maar gewoon zeik en zal nimmer trachten daar een videoclip van te maken.
Over smaak valt niet te redetwisten . . . . ha ha, laat me niet lachen.
© pamlenez
Geen opmerkingen:
Een reactie posten