Het onderscheid tussen de gevangenis en het Vaticaan. Het onderscheid tussen zware criminelen en kardinalen. Het onderscheid tussen een ultieme notoire crimineel en de paus.
Dergelijke vergelijkingen opmaken lijkt absurd. Maar dat is het niet helemaal. Het zit ‘m in de mores. Een imperatief dat latent geldt.
We weten, dat in vele landen over de hele wereld tegen Rooms Katholieke instellingen al vele aangiften zijn gedaan van kindermisbruik en kindermishandeling. Deze deden zich in hoog frequente mate voor in vrome omgevingen en werden gepleegd door vrome individuen. En dat al deze misstanden op een onmenselijke en goddeloze manier vele decennia verzwegen zijn door zowel de perverse daders als door hun veler hiërarchisch hogere vrome kompanen.
Sinds de media de nodige aandacht besteed aan deze kwestie, wordt het alleen nog maar meer misselijkmakender, daar sommige reacties ultiem laten blijken, dat hooggeplaatste Rooms Katholieke “padres” compleet wereldvreemd zijn.
Te beginnen met het citaat van kapucijnenpater Raniero Cantalamessa op goede vrijdag. De geheel mentaal verdwaalde pater spreekt over een seksueel misbruikschandaal dat zijn Rooms Katholieke kerk teistert. Wie zijn de werkelijk geteisterden, beste patertje? En dan ook nog teistering van de Rooms Katholieke kerk durven te vergelijken met de meest verschrikkelijke aspecten van het antisemitisme. En dit allemaal georeerd in het bijzijn van opperbaas Paus Joseph Alois Ratzinger.
Zelfs een Nederlandse kardinaal, Ad Simonis genaamd, wist in een actualiteitenprogramma het randdebielenniveau naar zeer hoog te tillen. In het programma van Pauw en Witteman nam deze kerkknecht de vrijheid een zeer onkies citaat uit te kotsen, t.w.; “wir haben es nicht gewusst!”.
Voor de onwetenden; deze uitspraak verwijst naar de uitdrukking die in de jaren na de tweede wereldoorlog werd gebruikt, wanneer Duitsers naar de Holocaust werd gevraagd.
Enfin meneer Simonis, u wilt het vergelijk met een stevige scheut mentaliteit van de Duitser van toen? Ga dan maar alvast in het beklaagdenbankje zitten.
Alsof de Rooms Katholieke kerk al niet genoeg heeft aangetoond, dat zij geheel wereldvreemd is en haar maatschappelijke status tanende is, deed zich weer een debiele Roomse “resurrectie” voor.
Dit keer was het de wetenschappelijk verdwaalde kardinaal Tarcisio Bertone, die tijdens een persconferentie in Santiago (Chili) helemaal van god losraakte. Het seksueel misbruik binnen de Rooms Katholieke kerk heeft niets met het celibaat te maken maar met de homoseksualiteit.
Hij trachtte het ook nog te refereren aan wetenschappelijke onderzoeken, maar daarin kwam hij niet verder dan “geloel iens blauwe hinains”. Bertone is de 2de man, t.w. staatssecretaris, van het Vaticaan. Een groot vertegenwoordiger dus?!
Dan meneer Joseph Alois Ratzinger zelf. Zijn veronderstelde onschendbaarheid is in de media reeds gelanceerd. Ook hij staat onder druk en wordt zelfs betrokkenheid vermoed. Het is moeilijk aantoonbaar en daarentegen wordt er beweerd, dat hij juist sinds 2001 intensief bezig is geweest met het aanpakken van de onzedelijke uitwassen binnen zijn kerk. Daarbij valt wel heel sterk op, dat de totale aanpak wel binnenshuis is gebleven. Tot op de dag van vandaag beaamt men nog steeds dit beleid. En dat zijn feitelijk wetsovertredingen van het laagste allooi, dat je maar kunt voorstellen. De Rooms Katholieke kerk wil zich nog steeds verheffen boven de in de landen zelf geldende (grond-)wetten. Als goden overigens werkelijk zouden bestaan, zouden kerken en kerkelijke instituten feitelijk overbodig zijn. Voor gelovigen een nare cocktail van paradoxen en discrepanties. Of misschien wel gewoon een nare waarheid.
Even wil ik mijn openingsalinea nader verklaren. Als een voor kindermisbruik gestrafte gevangene in de gevangenis komt, is zijn leven niet meer zeker aldaar. Er heerst een onbeschreven morele wet bij alle delinquenten, ongeacht wat zij op hun kerfstok hebben. Diezelfde onbeschreven morele wet geldt ook bij de meeste prominente onderwereldfiguren. Veelal is het motto; “je blijft met je klauwen van kinderen af”. En indien deze stelling met voeten wordt getreden, zal een pijnlijke afstraffing of de “doodstraf” snel ten deel vallen. Nu weten we dat dit kan leiden tot impulsieve handelingen bij sujetten, die iets te ongenuanceerd als ongeleide projectielen zich kunnen gaan manifesteren.
Kaarsrecht daar tegenover staat de attitude van het Vaticaan, van de paus, van de kardinalen en van de vele andere inherente malloten. Het constant in belachelijke kronkels bewegen om het maar zo goed mogelijk verdedigbaar te krijgen. Dat argumenten en redenen gezocht moeten worden in seksuele geaardheid of iets dergelijks. Het binnenshuis houden en zelfs in den beginne ontkennen van zaken. Hoe ziek is dat wel niet. Wat dwingt dan meer respect af? De onderwereld of het Vaticaan? Dat moet toch stof tot nadenken zijn. Om hun bestaansrechten nog even buiten beschouwing te laten.
Het gaat toch eigenlijk niet meer om de Rooms Katholieke kerk. Het moet toch gaan om al de schandelijke en schaamteloze kindermisbruiken, die hebben plaatsgevonden. En die zeer goed mogelijk nog steeds plaatsvinden. Het gaat om de daders en om alle betrokkenen, die het moedwillig en arglistig hebben verzwegen. Beiden zijn even schuldig aan de gepleegde misdaden.
Al het gespeculeer over de seksuele geaardheid van de daders moet maar eens stoppen.
De verschillende seksuele geaardheden bestaan nu eenmaal. Noem het afwijkingen of niet.
Benoem het als oorzaken of niet. Eén ding is zeker! De daders en betrokkenen zijn moreel gestoord en hebben zeker afwijkende normen en waarden naar eigen blieven. Zij moeten daarvoor zwaar gestraft worden en er zal genoegdoening gerealiseerd moeten worden voor alle slachtoffers.
Dus geen politiek gelul en gekonkel. Geen slappe diplomatie, maar pakken en straffen. Of het nu een kerkknechtje betreft of een kardinaal of paus. Pakken en straffen. Geen pardon!
En ja! Het behoeft geen uitleg, dat het celibaat en de strakke hiërarchische structuur van de Rooms Katholieke kerk absolute voedingsbodem zijn van ontsporend gedrag. Averechtse uitwassen vanuit geforceerde onderdrukking van intieme gevoelens en machtswellust kunnen dan met name zeker welig tieren. Zo bestaan er meerdere grootschalige religies, die compleet wereldvreemd zijn en helaas ook een grote schare volgelingen hebben. Misdaden, misdragingen, misvattingen en vele andere misstanden vieren hoogtij in deze contreien. Niet bepaald misvieringen te noemen, om maar een misplaatste metafoor te gebruiken. Maar laat echte onafhankelijke wetenschappers uit het psychologische en psychiatrische werkveld daar maar eens goed onderzoek naar verrichten. Dat zou op termijn een goede investering kunnen zijn. Op juridisch vlak zal menig religieus instituut dan zijn bestaansrecht wel eens kunnen gaan verliezen. Mogelijk zullen vele beerputten moeten worden opengetrokken. Dan zal er in elk geval gerechtigheid zijn. Een gezond stukje laïcisme. Goddeloze gerechtigheid, opdat de mens eindelijk menselijke aandacht kan krijgen.
© pamlenez
Geen opmerkingen:
Een reactie posten