Iedereen heeft het allemaal reeds goed kunnen aanschouwen. Op 12 juli 2007 vlogen twee Apache helikopters boven de wijk Nieuw Bagdad in de Iraakse hoofdstad. De Crazyhorse 18 en Crazyhorse 19 ondersteunden vanuit de lucht de grondtroepen van de Bravo Company 2-16 Infanterie, teneinde het gebied vrij te maken van opstandelingen.
Dankzij de website van Wikileaks heeft de wereld getuige kunnen zijn van hoe Amerikaanse soldaten wederom verzwolgen raakten in hun ongebreidelde drift om de beste opvolger te worden van hun aller Marion Robert Morrison alias John Wayne. Een aantal vermeende militante anti Irak burgers werden gedood, maar helaas ook twee Reuter journalisten verloren het leven door een aantal goed getrainde en stevig geoutilleerde cowboys, die op/in hun crazy horses al dan niet bewust zwaar miskleunden. Het werd nog erger, toen Iraki met een bus enkele gewonden wilden ophalen. Deze werden ook door de John Wayne’s in de grondverf op een werkelijk onbeschofte manier afgeknald, waarbij zelfs twee kinderen zwaar gewond raakten.
Maar ja, het feit heeft ruim 2½ jaar geleden plaatsgevonden en zijn we er intussen ook zoetjes aan achtergekomen, dat wederom de Amerikanen het al die tijd goed in de doofpot hebben weten te houden. Ver strekkende gevolgen hebben zich niet voorgedaan. Geen krijgsraad, geen flippende NAVO en ook geen flippende coalitiepartners. En dan zit je te kijken en luisteren naar Arnold Karskens (journalist van De Pers) en Hans Couzy (generaal b.d. landmacht) tijdens een uitzending van Pauw en Witteman. Eerstgenoemde is een kenner van oorlogsverslaglegging en heeft vele kwesties, net zoals bovengenoemd, behoorlijk uitgediept en aanhangig gemaakt. Hans Couzy is een bekend en enigszins obstinate (politiek gezien) legerleider geweest met wat smetjes op zijn blazoen.
Ten aanzien van genoemde zware miskleun liet Arnold Karskens van meet af aan merken, dat er sprake was van een oorlogsmisdaad. Hans Couzy kon die term pas uit zijn mond krijgen bij een goede beschouwing van het moment, dat enkele Iraakse mensen de gewonden wilden helpen en zij ook aan gort werden geschoten. Successievelijk merk je tijdens het gesprek over dit bizarre onderwerp, dat er toch getracht wordt plausibele argumentatie te vinden voor de feitelijke slachtpartij. Hans Couzy tracht het één en ander te relateren aan de druk, waaronder deze soms jonge soldaten staan en aan hun mentale capaciteiten. Helaas lag zijn focus te veel gericht op het manifest van de gemiddelde Amerikaanse soldaat, doch dit werd met een hele krachtige verbale en non-verbale lawine van Arnold Karskens getorpedeerd. Met een emotiecocktailtje van boosheid en absoluut gefundeerde kennis op zijn gezicht, wees Arnold Karskens op de zware miskleun van Nederlandse soldaten in een Apache helikopter in Uruzgan, die onschuldige Afghaanse kinderen, vrouwen en mannen in twee auto’s onnodig hadden doodgeschoten. Hans Couzy trachtte dit te ontkennen door te stellen, dat het allemaal niet zeker was, hoe het werkelijk was gegaan. Doch de daarop volgende emotiecocktail op Arnold Karskens zijn gezicht deed Hans Couzy onmiddellijk inbinden, daar zelfs Marechaussee rapporten hier aan ten grondslag lagen. Arnold Karskens sloot af met de opmerking; “Shit happens, maar geef het dan ook toe”. Het enige wat Hans Couzy restte was een onwennig smuilen als een boer met vier rotte kiezen.
Hans Couzy kreeg van Arnold Karskens nog een toetje, toen hij wees op de escapade van de welbekende Erik O., die een ongewapende Irakese burger op een afstand van 103 meter in zijn rug schoot en daarvoor twee keer is vrijgesproken. Vrijgesproken door een grotendeels struikelende rechtsgang binnen het openbaar ministerie.
Enfin,Pauw en Witteman is afgelopen en kunnen we tot de conclusie komen, dat er feitelijk nog alleen maar geluld is over de heimelijke topjes van de o zo vele heimelijke immense ijsbergen.
Oorlog voeren is een vuige en risicovolle bezigheid, dat overgelaten moet worden aan mensen met een daarop afgestemde inborst. En soldaten hebben nu eenmaal tijdens hun training veel minder aandacht gehad voor punniken en macrameeën. En daarentegen veel meer voor command and conquer. Irak of Afghanistan, het maakt niet uit. Het zijn oorlogsgebieden. Heb niet de illusie, dat het wederopbouwgebieden zijn. Daar wordt stevig gehakt en er vallen zware spaanders.
We wachten gewoon weer op het volgende lijk, dat boven komt drijven. De Obamaatjes, de Brownies, de JP’s en al die andere leiders vinden het toch allemaal wel prima. Of niet dan?
En iedereen op de wereld kan er frequent getuige van zijn. Onder andere dankzij Wikileaks.
Het wordt echt tijd om mores te leren. En uhh, nee hoor, dat heeft niks met moord te maken.
© pamlenez
Geen opmerkingen:
Een reactie posten