Stepped into another world - Ruigoord

 

Hoe je spontaan in een lawine van indrukken terecht kan komen? Gewoon onverwachts uitgenodigd worden door een goede maat om met hem mee te gaan naar zijn broer die, wonend ergens in Amsterdam, zijn verjaardag aldaar viert. Ja, logisch! Of niet? Of toch wel?
Lekker belangrijk! En juist deze twee woorden hebben over de gehele dag een echte anekdotische waarde gekregen.

 

Eenmaal aangekomen (± 14.00 uur) op de plek, waar we moesten zijn volgens het navigatiesysteem, zagen we een braakliggend stuk grond aan de rand van een industriegebied liggen. Daarop stond een groot aantal verouderde caravans, houten aanbouwen en andere inventieve provisorische bouwwerken. Allemaal in een soort ronding gepositioneerd op een braakliggend terrein. Het enige wat ik miste was de circustent. Zou die nog komen? Mijn maat had mij al duidelijk gemaakt, dat zijn broer op een geheel andere stijl en wijze woont dan wij. Het eerste wat bij aankomst bij mij opkwam was; what the fuck, am I stepping into a complete different world? Jip, I am!!!!

 

We werden hartelijk ontvangen door zijn broer. Een enthousiaste gozert met een specifieke joie de vivre-stijl. Zijn pover ogende caravan, uitgebreid met houten aanbouw, had een opvallend mooie klassieke houtkachel binnen staan.  Deze brandde goed, want het was heerlijk warm binnen, terwijl het buiten stervenskoud was. Voor de rest had zijn woonplek ook alle nodige voorzieningen, doch met uitzondering van de plee, want die was “buiten”. Enfin, na een half uur bijkletsen, kwam er een artistiek ogende man binnen, die mij een lange tijd hem geobsedeerd deed observeren. Mijn eerste indruk was; een dakloze! Zulke figuren, die in ons burgerstadje niet zo’n geweldige reputatie weten op te bouwen. Ik werd echt snel genezen van mijn vooroordeel. Hij is dus inderdaad dakloos geweest, maar vertoefde nu in een caravan van een vriend van hem. Zijn denkwereld en zijn plezierige en rustige manier van praten, maakte hem een heel prettig persoon. Wat later kwam ook nog zijn vriendin binnen, een leuk Engels vrouwtje. En jawel! Je kon zeggen; two peas in a pod! Een leuke kennismaking met twee prettige personen. De broer van mijn maat was ondertussen enthousiast geworden om een rondleiding te geven op het volledig gekraakte grondgebied. Mijn eerste opkomende gedachte was; wat valt hier nu eigenlijk te zien? Maar juist door zijn enthousiaste uitleg, de werkelijk inventieve bouwwerken, de diversiteit, de vriendschappelijke sfeer en de hoge mate van saamhorigheid op het terrein deden mij onverwachts boeien. Ondanks dat het stervenskoud was buiten. Eenmaal teruggekomen in zijn caravan, had hij nog een verrassing. Er zou niet gevierd worden in zijn caravan, maar op een ander terrein , alwaar het nog mooier, leuker en gezelliger zou zijn. Een kilometer of drie verderop. Een echte plek om het vieren, aldus zijn broer. We moesten dan maar eens gauw gaan.

 

Enfin, mijn maat en ik reden dus zijn broer achterna. De voormalig dakloze vriend en zijn Engelse vriendin reden ook met zijn broer mee. En waar kwamen we aan? Op Ruigoord. Een groen gebied, dat ook ergens aan de rand van het industriegebied van Amsterdam West ligt. Doch op dit hele grote terrein staat wel een beetje meer. En dat is gegarandeerd een eufemisme. Ik zag er een redelijk aantal huizen, een grote kerk, een grote werkplaats, een kabouterhuisje, een tipi en zelfs een selfmade restaurant was er aanwezig. En alles was gekraakt. En niet zomaar even, maar dit jaar zelfs al 40 jaar lang. We gingen op een gegeven moment naar één der huisjes, aangezien de broer van mijn maat heel veel mensen kende. Hij werkt ook op bepaalde tijden op Ruigoord. Toen we binnenkwamen was het aldaar een echte Woodstock sfeer, incluis alle ingrediënten (muziek e.d.). Iedereen was hartelijk en aardig, doch één persoon viel mij op, daar hij zeer afwezig, weinig groetend, lui liggend met een hond in een fauteuil een bepaalde indruk maakte op mij. Ik zag daar een niet blije fatalistische en lichtdepressieve jonge gast, die mogelijk nergens zin in zou hebben. De ultieme lusteloosheid zelve.

 

Het enthousiasme van mijn maat z’n broer was nog sterk genoeg aanwezig om ons een rondleiding op Ruigoord te geven. Toen we in de kerk binnenkwamen, zag ik een schitterende feestruimte. Een grote bar links en aan de rechterkant een geweldig reusachtige houtkachel. Achterin een groot podium en boven de ingang een groot balkon. En de rest was één grote partyroom. Schitterend! Op dat moment was een groep binnen net aan het jammen met percussie (djembe’s, conga’s e.d.). Dat was even een kolfje naar mijn hand. Daarna gingen we naar het restaurant. Mensen waren in de grote keuken aan het kokkerellen voor de avondmaaltijd en ondertussen waren we aan het buurten met de mensen aldaar. Over politiek, over creatieve dingen, over koetjes en kalfjes en over een steen, die door één of andere onverlaat door de raam van de keuken was gegooid. Het mooiste van dat laatste was, dat het verhaal met een bepaalde serene rust werd verteld. Zo wonderbaarlijk hoe feitelijk de, laat ik zeggen, Ruigoorders omgaan met geluk en tegenslag. Zeer frappant. Daarna leidde de rondleiding naar een grote werkplaats. Deze zag er zeer goed gefaciliteerd uit. Er kon daar van alles gebouwd en gerepareerd worden. Langzaam maar zeker bleek eigenlijk, dat het één en ander ook best wel goed georganiseerd werd op Ruigoord. Werkteams, bepaalde te verrichte taken, regelgevingen en zelfs inclusief de nodige hiërarchieën. Maar waarschijnlijk allemaal zeer gelardeerd met people-minded handelen en de meest ultieme vorm van people-management. Alle mensen, die ik tegen ben gekomen hebben allemaal iets artistieks, alternatiefs en/of iets intelligents, maar wat me het meeste opviel was, dat ze iets rustgevends over zich hebben. Aangezien ik altijd binnen mijn filosofisch redeneren een veinscontrole achter de hand heb gehouden en nu dus ook, voelden de opgedane indrukken toch zeer genuine aan.

 

Na nog even heel gezellig vertoefd te hebben in een “middle of nowhere” buiten Ruigoord gelegen kraakpandje van een ook op Ruigoord werkzame sympathieke kunstschilder, zouden we dan eindelijk gaan party’en in de feestkerk. Die avond was het in de kerk “Trance Oriënt Express”. Met GOA trance muziek. Verzorgd door goede DJ’s. Dit was voor mij uiteraard als heerlijk smeltende karamel op mijn tong, als een heerlijke zachte massage van mijn trommelvliezen, als…. ongeacht welke superlatieven je hiervoor wilt gebruiken. Van GOA trance kan ik echt genieten. Ook hebben we van z’n broer nog een rondleiding gekregen in de kerk. Wederom bleek weer, dat ook dit manifest echt helemaal op een goed georganiseerde manier in elkaar was gezet. De kerk, de lichtshows, de muziek en het thema. Chapeau!  De sfeer was geweldig. Toen ik op een bepaald moment heerlijk in m’n eentje aan het “bewegen” was op de dansvloer, maakte ik, als “toetje”, nog een schitterende beleving mee. Ik zag die vermeende niet blije fatalistische, lichtdepressieve en lusteloze jonge gast. Intensief in één richting rondraaiend dansend kwam ie langs mij met een heel vrolijk en genietend gezicht. Hij bleef even voor mij ronddraaiend dansen. Hij deed mij denken aan een in trance zijnde ronddraaiende derwisj (Mevlevi-orde/Mystieke Islam). Het was een geweldig gezicht om te zien. Dus ook hij wist mij alsnog een positieve indruk te geven. Ik zag hem al doordraaiend dansend van mij weg zweven naar een andere plek. Het was een mooie gewaarwording.

 

Jemig de pemig! Wat een wereld. Het was zeer spijtig dat mijn maat en ik enigszins bijtijds moesten vertrekken (01.00 uur ‘s-nachts), daar we nog een rit voor de boeg hadden. Het feest in de kerk zou tot ongeveer 08.00 uur doorgaan. We namen op een gepaste manier afscheid van zijn broer door hem te betuigen, dat wij ons kostelijk hebben vermaakt en zeker genoten hebben van feitelijk zijn wereld. Dit hadden wij voor geen goud willen missen.

Stepped into another world. Ja, dat deden mijn maat en ik wel. Een andere wereld met een geheel andere leefstijl, maar zeker geen verkeerde wereld. En ja! Natuurlijk hebben we nog niet alles gezien en mogelijk zijn er ook verborgen gebreken of zo, maar een perfecte wereld is niet meer dan een utopie. Alle mensen, die ik gezien en gesproken heb, hebben niet alleen een geweldig nieuwe, maar ook een zeer prettige indruk achtergelaten. Ik ben als nitwit gekomen en heb ongeremd met volle teugen enige kennis mogen opsnuiven van die andere wereld. En ik ben zeker niet als nitwit gegaan. Bedankt Ruigoorders! Het was een bijzondere ervaring. Mijn dank gaat sowieso uit naar Peter voor zijn gastvrijheid en de warming-up (kolere wat was ’t koud buiten) in zijn pittoresk gelegen huis. En mijn dank gaat zeker ook uit naar Dickie en Alex, daar ik het geweldig vond, dat ik hen wat van dichterbij heb mogen leren kennen. Mijn speciale dank gaat uit naar Henk, onze gids en gastheer. Je deed het toppie! Misschien heeft er wel enige scepsis bij je geleefd om ons je wereld te laten zien, maar ik hoop dat deze bloemlezing dat helemaal bij je heeft weggehaald. En uiteraard gaat de even speciale dank ook uit naar mijn maat Jan. Zonder zijn spontane uitnodiging had deze wereld voor mij onbekend gebleven. Ruigoord….. een culturele vrijhaven, een zeldzaam mooi dorpje….. wat een wereld. Doe er nog maar 40 jaar bij.

Het is een mooie wereld, waar ik graag welkom zou willen mogen blijven.

Voor mij een lekker gevoel en belangrijk. Lekker en belangrijk!

© pamlenez

30 maart 2013 / 9 april 2013