‘De Wereld Draait Door’ kan zeker wel gezien worden als een bovengemiddeld leuk programma, waarbij de onderwerpen over het algemeen informatief en actueel zijn en waarbij de aankleding veelal prettig varieert van humoristisch naar serieus en vice versa.
Vandaag was het een ander verhaal. De negenjarige Ruben van Assouw, de enige overlevende van de verschrikkelijke ramp in Tripoli en Jolande van de Graaf met Sjuul Paradijs van de Telegraaf zijn de meest stimulerende voeding geworden voor de meest onverdroten fatsoensrakkers die we, naar blijkt, rijk zijn in Nederland.
Naar het schijnt heeft de primeurgeile journaliste Jolande van de Graaf gebeld naar de zwaargewonde en nog in shock verkerende negenjarige jongen in het ziekenhuis in Tripoli.
Op één of andere manier via een arts of verpleger heeft ze de jongen daadwerkelijk aan de lijn gekregen. Het kind wist nog niet, dat zijn ouders en broertje waren overleden. Het behoeft geen uitleg, dat dit van ongehoorde en gênante journalistiek getuigt. Jolande heeft toch een smeuïg verslag gemaakt van het gesprek en is het in de vorm van een ultieme frontpage-scoop, met goedkeuren van hoofdredacteur Sjuul Paradijs, de wereld in geslingerd.
Marc-Marie Huijbregts en Prem Radhakishun, over het algemeen gewaardeerde TV figuren, draaiden vandaag in ‘De Wereld Draait Door’ compleet door in hun eigen gevoelens, waarbij de fatsoensrakkerij zelfs euforisch snel evolueerde naar fatsoenskotserij. Jolande van de Graaf moest aan de schandpaal door haar met foto herkenbaar te laten maken in de media en Sjuul Paradijs zou er verstandiger aan doen als hij zijn functie met onmiddellijke ingang zou neerleggen. Ook de abonnees van de Telegraaf moesten hun abonnement opzeggen en zeker moeten alle politici straks in hun verkiezingsstrijd de interviews met de Telegraafjournalisten categorisch weigeren.
Marc-Marie en Prem kwamen met hun lawine van ongebreidelde en evenzo lichtelijk geveinsde emoties tot een afkeuringsorgasme, waarbij ik niet meer aan indruk kon ontsnappen, dat beide heren gretig misbruik wilden maken van het aan hen op dat moment geboden medium TV.
De ook aan het gesprek deelnemende Libië expat Chris Lemson, die meer nuance en bescheidenheid aan de dag wist te leggen, werd niet eens meer als voorbeeld gezien door de twee stuiteraars.
Beide heren maakten zich met een hoge mate van zelfingenomenheid, schuldig aan een doorgeschoten verbale steniging van de 2 "kranten". Geweldig heren, maar ik vrees, dat jullie het niet in de gaten hadden, dat jullie daarmee hetzelfde dieptepunt bereikt hadden als de twee Telegraaf malloten. Misschien hebben jullie enigszins van jezelf het megalomane idee, beschermd te worden door fatsoensgoden en media-elfjes of dat je meent de ultieme mediavrijheid te bezitten, maar niets is minder waar. Het is niet meer dan de pot die de ketel verwijt.
Mathijs van Nieuwkerk verzwolg ook bijna in het fatsoensbraaksel, maar wilde toch ook wel bijtijds de hypocriete doordraverij wat afremmen. Door op te merken naar beide heren vooral de Telegraafpraktijken niet evenredig over te nemen. Je zag ook even een fractie van lichte, maar evenzo ook weer snel verdwenen bezinning. De remming van Mathijs was toch te lichtzinnig, waardoor een onverwachts dieptepunt werd beleefd met zijn DWDD. Mathijs, het was geen slechte aflevering, maar een verkeerde aflevering. Betreurenswaardig jammer.
Wat mij betreft mogen Marc-Marie, Prem, Jolande en Sjuul een sabbatical nemen, opdat ze na een jaar terug zullen komen met een gezonde zelfreflectie en inzicht in hun eigen manifesten.
Onderwijl zal de wereld gewoon door blijven draaien.
© pamlenez
Geen opmerkingen:
Een reactie posten